ილიას ეროვნული იდენტობის განმსაზღვრელ ტრიადაში ,,ენა, მამული, სარწმუნეობა” ენის პრიმატზე შეიძლება საუბარი. ერი აღიდგენს დაკარგულ სარწმუნოებას, ტერიტორიასაც, მაგრამ ენა თუ

სააქაო შორსაა ჰარმონიისგან, რადგან, დოსტოევსკისა არ იყოს, ბავშვის ერთი ცრემლიც კი არღვევს მას. მავანს აღაზევებს, მავანს კი გარიყავს წუთისოფელი. ცხოვრებას

წარსული უკვე უცვლელი მომცემულობაა, აწმყოთი ვაკეთილშობილებთ მომავალსაც (მიშელ უელბეკის ,,მორჩილება”)  არის ცხოვრებაში ტკივილისა და უსიამოვნებების მუტაციები, მაგრამ რისთვისაა წიგნი, ჩემი

არც ერთ ნაწარმოებს არ გამოუწვევია ჩვენს ლიტერატურულ წრეებში აზრთა ისეთი სხვადასხვაობა, როგორიც „გველის მჭამელს“. დღემდე არ მომხდარა ამ პოემის საფუძვლიანი

ხდება ისე, რომ დრო ქმნის რაღაცა ფასეულობას და მერე ისევ დროვე გადააფასებს მას. ამიტომ ყოველთვის წარმოიშობოდა ხოლმე კონფლიქტი: დამწერლობა თუ

სანამ ქართული ორიგინალური ჰაგიოგრაფიის ღირსებებსა და მისი სკოლაში სწავლების მიზანშეწონილობას შევეხებით, მოდით, ამ ჟანრის სპეციფიკასა და სულისკვეთებაზეც ვთქვათ.        ჩვენ 

ის, რაც ამ წიგნის კითხვის დაწყებისთანავე გვატყვევებს, მონათხრობის მხატვრული ოსტატობა და ნიავის სიმსუბუქეა, ის თავიდან ბოლომდე, თითქოს ერთი ამოსუნთქვით იკითხება.