ედვარდ მუნკი (1863 – 1944) – ნორვეგიელი ფერმწერი და გრაფიკოსი, რომელმაც დიდი გავლენა იქონია გერმანულ და ზოგადად, ცენტრალური ევროპის ექსპრესიონიზმზე. პირველი

მთელი ისტორიის განმავლობაში ყველა ახალ ეტაპზე კაცობრიობა მუდმივად გამოთქვამდა უკმაყოფილებას განათლებაში შექმნილი მდგომარეობის გამო და სვამდა საკითხს,  როგორი უნდა იყოს

„ხე­ლოვ­ნე­ბა რთუ­ლია, ის არ არის გარ­თო­ბა,” – ეს თანამედროვე გერ­მა­ნელი მხატ­ვრის, ან­სელმ კი­ფერის, სიტყვებია. ასეა, ხელოვნების სირთულე განაპირობებს იმას, რამდენად

არნოლდ ბიოკლინი – აპოლინერის, ფროიდის, ირიკოს, დალის, კანდინსკის, რახმანინოვისა და სხვათა შთამაგონებელ გერმანელ მხატვარ ბიოკლინის ნახატთა მელანქოლიურობა  ზუსტად ასახავდა საზოგადოების

ყველაფერი ინდივიდუალურია და ყველას ჩვენი ვაჟა-ფშაველა გვყავს: საოცარი ზნეობრიობის, ადამიანურობის, ეროვნულობის მატარებელი გენიოსიც და ჩვეულებრივი კაციც, როგორც ქრისტე, თავისი განუმეორებელი

სიტყვა „ტაბუ“ პოლინეზიური წარმოშობისაა და სხვა ენებში პირდაპირი ეკვივალენტი არ გააჩნია. მას ორი ურთიერთსაწინააღმდეგო მნიშვნელობა აქვს: ერთი მხრივ, ნიშნავს წმინდას,

ეროვნება, როგორც კულტურის ფენომენი – ეროვნებისა და ეროვნული ურთიერთობებისა პრობლემა ერთ-ერთი ყველაზე მრავალწახნაგოვანია. ის განიხილება სხვადასხვა თვალსაზრისით – ფილოსოფიური, სოციოლოგიური,

*     *     * ტრაგიკულები, მაგრამ გენიალურები, ბედის წინააღმდეგ ამხედრებულნი… მათ ბევრი დაითმინეს, გახდნენ ძლიერნი, ქედუხრელნი და შექმნეს დიდი შემოქმედება, საკუთარი

ილიას ეროვნული იდენტობის განმსაზღვრელ ტრიადაში ,,ენა, მამული, სარწმუნეობა” ენის პრიმატზე შეიძლება საუბარი. ერი აღიდგენს დაკარგულ სარწმუნოებას, ტერიტორიასაც, მაგრამ ენა თუ

სააქაო შორსაა ჰარმონიისგან, რადგან, დოსტოევსკისა არ იყოს, ბავშვის ერთი ცრემლიც კი არღვევს მას. მავანს აღაზევებს, მავანს კი გარიყავს წუთისოფელი. ცხოვრებას