ძალიან კარგი გერმანელი მწერლის მიხაელ ენდეს „დაუსრულებელი ამბავი“ ქართულად „დიოგენემ“ გამოსცა. ჩემთვის ეს გამოცემა იდეალურია, ისეთი, რაღაცნაირად ოცნების და ნამდვილი

რთული დღეები გვაქვს, მშფოთვარე და დარდიანი. ყოველდღიურად ნეგატიური ინფორმაცია ზღვასავით მოედინება, შიშმა დაისადგურა ჩვენს მშვიდ ოჯახებში. უფროსებისთვის რამდენად სტრესულია ეს

რაც პანდემია დაგვატყდა თავს, მერვე სართულზე გამოვიკეტეთ: მე და ბავშვები. დღეები რუტინად იქცა, ხედი გაიყინა, ნაცრისფერი კორპუსები მიშენებული აივნებითა და

რამდენიმე წლის წინ ჩემმა პირველკლასელმა მოსწავლემ, უსაყვარლესმა და ძალიან კეთილმა ნინომ შემომჩივლა, რომ ვერაფრით გაეგო, რომელი ასო უნდა დაეწერა ხაზს

როცა ქვეყანაში ტრაგედია ხდება, მით უმეტეს, როცა ეს ტრაგედია სტიქიითაა გამოწვეული, ჩვენი სისუსტე და უმოქმედობა ფიქრის საფუძვლად იქცევა. ფიქრი კი

თუ აქამდე არ შეგიმჩნევიათ, ერთ საიდუმლოს გაგიმხელთ: ჩვენ, მასწავლებლებს, ჯადოსნური ჯოხები გვაქვს, ოღონდ უხილავი. ჯოხი მაშინ ჩნდება ჩვენთან, როცა მასწავლებლობას

ეს წერილი ყველაზე ბნელ და ღრმა მოგონებებზეა, იმაზე, რაზეც არ საუბარი სურთ და ფიქრიც კი უსიამოვნოა.  ამბავი, რომელზეც უნდა მოვყვე,

მინდა, ერთი წიგნი გაგაცნოთ: „ქეითი და მილიონი ხე“, – რომელიც თქვენი მოსწავლეების საყვარელ წიგნად იქცევა. ეს არის ამბავი გოგონასი, რომელიც

სწავლების, დისტანციური სწავლებისა და ზოგადად ცხოვრების სირთულეები ჩემი შვილი უკვე ოფიციალურად თინეიჯერია. 13 წლის გახდა და ახლა ფიქრობს, რომ ბევრად

გარდა იმისა, რომ წიგნებით ტკბობა და სიამოვნების მიღება შეგვიძლია, ამბები გვიტაცებს და გვითრევს, წარმოსახვას ვძაბავთ; სხვადასხვა სამყაროს, ქვეყანას, პლანეტას ვსტუმრობთ;