იამ რა უთხრა ვარდსა, ვარდმა რა უთხრა იასა, ანუ რისთვის სჭირდებათ ბავშვებს ზღაპრები ჩემი ცხოვრების ოცდათხუთმეტი წლის თავზე, თამამად შემიძლია

 მიხეილ ჯავახიშვილის „თეთრი კურდღლისა“ და ქართული ხალხური ზღაპრების მიხედვით   „ერთი სიცოცხლე გავათავე, სანამ პასუხს გავიგებდი…“,  „ერთი სიცოცხლე გავათავე, სანამ

ერთ საოცარ ბიჭზე მინდა მოვყვე, რომელიც მუდამ მემახსოვრება და ყოველთვის, როცა მასზე ფიქრს დავიწყებ ან გავიხსენებ, რაც არ უნდა მიჭირდეს

რამდენიმე წლის წინ პანკისი ხეობის სოფელ ქორეთში მომიხდა გავლა, სადაც დაწყებითი სკოლა და მისი მოსწავლეები მოვინახულე. სკოლის შენობის მოუწესრიგებლობაზე და

  „ბევრ ჟანრს გამოვიგლოვებთ ცხოვრებაში, დარჩება მხოლოდ მეტა-პოეზია და მეტა-ადამიანი“ ბესიკ ხარანაული   ამ სამყაროში ყველაზე თავისუფალი ლიტერატურაა.  წიგნებში აღწერილ

„შემახის გზაზე ვიღაც შავმა, შავნაბდიანმა, შუაღამისას დაძრა შავი ყარაბახული“. ნიკოლო მიწიშვილი   ამ ადამიანის ბიოგრაფიას თარიღების გარეშე უნდა მოვყვე. თარიღებს

კლასიკოსი, რომელიც ჩვენ გვერდით ცხოვრობს   არსებობენ და ჩვენ გვერდით, ჩვენს ქალაქში ცხოვრობენ ადამიანები, რომლებმაც საკუთარი შემოქმედებით ეპოქა შექმნეს. ფრაზები

თუ ჩვენს კლასში შეზღუდული შესაძლებლობების ან   განსხვავებული ქცევის, ფერის, მრწამსის, ეროვნების მოსწავლე სწავლობს, ეს იმას ნიშნავს, რომ მოგვიწევს ჩვენი შემოქმედებითი

 „ბუნების ცოდნა და მის  ძალათა დამორჩილება შეადგენს ერთს უმთავრეს ბურჯს ერისა და კაცობრიობის ბედნიერებისას“ ამ სტატიის ყველა მაგალითი მოყვანილია დედა

რომ დაფიქრდეთ და წარმოიდგინოთ, როგორია თქვენთვის იდეალური ქვეყანა, ალბათ იტყოდით რომ უნდა იყოს მოწესრიგებული, სუფთა ქუჩებით, ბევრი ხეებით, მდინარეებით, ყვავილებით,