თავისუფალი, თეთრი ლექსი, იგივე ვერლიბრი ძალიან უცნაურად გავიცანი, თან პირდაპირ ჟანრის კორიფე – ბესიკ ხარანაულის შედევრით დაიწყო ჩვენი ურთიერთობა. ისეთი

თქვენს წინაშეა მისი უდიდებულესობა, ირემი!                              

სვეტი-ცხოველი პირვანდელი ნაძვია, მოკვეთილი ნაძვის ხის ძელი. წარმართულ კულტურაში, მითოსურ ცნობიერებაში რა დატვირთვა უნდა ჰქონოდა ხეს, რომლისგანაც საქართველოში ქართული ქრისტიანობის

როცა სისტემას ტყვეობაში ყავხარ, პირზე ხელს გაფარებს, მუშტებს გიღერებს და შენგან მხოლოდ ბედნიერების განცდის აფიშირებას მოითხოვს, რჩები ერთი, რაიმე გზა

ქვესკნელი მითოლოგიურ ლექსიკონში განმარტებულია, როგორც შავეთი აჩრდილთა სამეფო, საიქიო, სულეთი, მიცვალებულთა სასუფეველი, მიწისქვეშა სამყარო. ქართულ მითში ვხვდებით ზესკნელსაც და გარესკნელსაც,

ძალიან კარგი გერმანელი მწერლის მიხაელ ენდეს „დაუსრულებელი ამბავი“ ქართულად „დიოგენემ“ გამოსცა. ჩემთვის ეს გამოცემა იდეალურია, ისეთი, რაღაცნაირად ოცნების და ნამდვილი

რთული დღეები გვაქვს, მშფოთვარე და დარდიანი. ყოველდღიურად ნეგატიური ინფორმაცია ზღვასავით მოედინება, შიშმა დაისადგურა ჩვენს მშვიდ ოჯახებში. უფროსებისთვის რამდენად სტრესულია ეს

რაც პანდემია დაგვატყდა თავს, მერვე სართულზე გამოვიკეტეთ: მე და ბავშვები. დღეები რუტინად იქცა, ხედი გაიყინა, ნაცრისფერი კორპუსები მიშენებული აივნებითა და

რამდენიმე წლის წინ ჩემმა პირველკლასელმა მოსწავლემ, უსაყვარლესმა და ძალიან კეთილმა ნინომ შემომჩივლა, რომ ვერაფრით გაეგო, რომელი ასო უნდა დაეწერა ხაზს

როცა ქვეყანაში ტრაგედია ხდება, მით უმეტეს, როცა ეს ტრაგედია სტიქიითაა გამოწვეული, ჩვენი სისუსტე და უმოქმედობა ფიქრის საფუძვლად იქცევა. ფიქრი კი