2013 წელს 800 წლისთავი შესრულდა თამარ მეფის გარდაცვალებიდან (თუსწორად მივიჩნევთ უმეტეს ისტორიულ წყაროებში ნახსენებ თარიღს – 1213). ისეთი მნიშვნელობის ქალი-მონარქის

ზაფხულის დილა იყო. ფანჯარასთან ვიდექით და მოზრდილ პეპელას დავყურებდით, იქვე, ხის რაფაზე რომ გარინდულიყო. სიზმრიდან გადმოფრენილს ჰგავდა – ფართოდ გაშლილ

ამ არცთუ ისე ცოტა ხნის წინ წავიკითხე ფილოსოფოს  ზაზა შათირიშვილის წერილი ქართული ლირიკული პოემის შესახებ, სადაც ის პირველ ქართულ ლირიკულ

„ერთი საქმეა – წიგნის დაწერა – წიგნის შექმნა, მეორე კი (და უმთავრესი ჩვენს დროში) იმ წიგნის ხალხში გატანა. გაძღოლა უნდა

ბლოგი სხვა ადამიანების ცხოვრებაში, მათ გამოცდილებასა და იდეებში გამავალი ფანჯარაა. თითოეულ ჩვენგანს შეუძლია მიაგნოს საკუთარი ბლოგის გაკეთების მიზეზს და ეს

საყვარელ მწერალთან შეხვედრის სურვილი არასდროს გამჩენია – მოსწავლეობის წლებშიც კი. დარწმუნებული ვიყავი, იმაზე მნიშვნელოვანი არაფერი მოხდებოდა, რაც უკვე მომხდარიყო მისი

ეთერ თათარაიძემ რომ ვაჟა-ფშაველას შვილის, გულქანის ნაამბობი ჩაიწერა და ფასდაუდებელ საგანძურად დაუტოვა მკითხველს, „მამამა ღმერთს ჩამაჰყარა სახელი“ ჰქვია იმ კრებულს

პოეზიის მიზანია – გაამარტივოს სამყარო. მალარმე   მე მარტივი ვარ და კიდევ უფრო მარტივი გავხდები მალე ნუგზარ ზაზანშვილი   ეს