მეოთხე თუ მეხუთე კლასში ვიქნებოდი, მამაჩემმა უჩვეულოდ გრძელი ყუთი რომ შემოიტანა ჩემს საძინებელში და მითხრა: აქ ისეთი რამე დევს, ყველაზე

„რისთვის გაჩენდით? _ თქვენს ჩვილ სულებზე რომ ვმდგარიყავით, როგორც კიბის საფეხურებზე და გვეხოხა ზევით, ცისაკენ?..“. მარიამ წიკლაური ჩემს საყვარელ პოეტს,

 ჰაზდა, სანდავე, ტვა, კალენჯინ, მაასაი, სამბურუ, ირაქვი, ლუთია, აკა, მბუტი, ნაფუსა, ზუვარა, ჰარათინ, ტუარეგ, ფურ, ბადაგა, გონდი, ტივი, ატი, პინტუპი,

„ბევრ ჟანრს გამოვიგლოვებთ ცხოვრებაში, დარჩება მხოლოდ მეტაპოეზია და მეტაადამიანი”, _ წერს ბესიკ ხარანაული და ამგვარ მეტაპოეტურ ტექსტს ქმნის, „მთავარ გამთამაშებელს“,

ბავშვობიდან ჭირივით მეზიზღება ზამთარი. მეზიზღება გაუთავებელი ყინვები, გაციებული ოთახები, დანესტილი ფანჯრები და მეზიზღება ქარი, რომელსაც ვერასდროს აკავებდა ამავე ფანჯრებზე აკრული

ადამიანის ცხოვრება კონკრეტული ეპიზოდებისგან შედგება. რამდენი წელიც უნდა იცოცხლო, ცხადად მხოლოდ ის გახსოვს, რამაც გაგზარდა, რამაც შენს ცნობიერებაზე მნიშვნელოვანი გავლენა

გახსოვთ, რას წერდა ორუელი? „ახლად შექმნილი მეტაფორა აზროვნებას ეხმარება ვიზუალური ხატის აღძვრის გზით. როდესაც მეტაფორა პრაქტიკულად „მკვდარია“, ის, ფაქტობრივად, გადაიქცევა

პირველ ნოემბერს, მწერალთა სახლში, პოლონელ რეჟისორს, „იდას“, „ცივი ომის“ ავტორს, პაველ პავლიკოვსკის თავისი ფილმებისა და ცხოვრების შესახებ უნდა ესაუბრა. ნახევრად

მოსწავლეობის წლები ტკბილ-მწარე თავგადასავლებითაა სავსე. ზოგი ადვილად ეუფლება კომუნიკაციის ხელოვნებას, ზოგს კი უჭირს განსხვავებული ინტერესებისა და ღირებულებების მქონე საზოგადოებასთან ინტეგრირება.

 1983 წლის 18 ნოემბერი. თბილისის აეროპორტი. ავიაკომპანია აეროფლოტი. თვითმფრინავი ტუ-134A.  რეისი თბილისი-ბათუმი-კიევი-ლენინგრადი. მოსკოვის დროით 15:43. თვითმფრინავში იმყოფება 57 მგზავრი და