ამასწინათ, ასე 20 წლის წინათ, მამაჩემმა მითხრა, მოდი სადარბაზო დავალაგოთ, სირცხვილია ამ ნაგავში ცხოვრება და სიარულიო. ჩვენ მაშინ მეთექვსმეტე სართულზე

ჩვენ მომხმარებლურ სამყაროში ვცხოვრობთ. ჩვენ მოვიხმართ ყველას და ყველაფერს – საგნებს, ღირებულებებს, ერთმანეთსაც კი… ყველაფერს ვშთანთქავთ, ვამუშავებთ, გარდავქმნით… ერთი სიტყვით,

ინგმარ ბერგმანის ავტობიოგრაფიული წიგნის „Laterna Magica“-ს კითხვისას არაერთხელ გავიფიქრე, რა უცნაურია, თითქოს ბავშვი ჰყვება თავის ამბავს-მეთქი. დიდი შვედი რეჟისორი, რომელიც

საბჭოთა კავშირის დაშლა ყველასთვის სხვადასხვა რამესთან ასოცირდება. ჩემთვის კი ეს ამბავი 2 მნიშვნელოვან ფიქსაციასთანაა კავშირში – რუსული მანეთი რომ გაუქმდა

შოთა ჩანტლაძე ყოველ საღამოს უნივერსიტეტის ბაღში მის მოსასმენად შეკრებილ უმცროს კოლეგებს ეუბნებოდა ხოლმე: არ არის საჭირო ყველაფრის წაკითხვა, რაც ხელში

დაახლოებით 2007 წელი იქნებოდა, როცა ლიტერატურულ საიტებს მივაგენი. ჯერ ვეცნობოდი, ვათვალიერებდი, რა ხდებოდა, რა ტენდენციები იყო თანამედროვე ქართულ პოეზიაში, ვინ

ჯეიმს ფენიმორ კუპერის „ჯაშუში“ – პირველი ჯაშუშური რომანი, რომელმაც დიდ და ანგარიშგასაწევ ლიტერატურულ ტრადიციას დაუდო დასაბამი – თორმეტი წლისამ წავიკითხე.

შვედეთი ბავშვებისთვის შეიქმნა. ერთი ქვეყანა ხომ უნდა ჰქონდეთ ბავშვებს, სადაც ყველა მათი უფლება, სურვილი, სიგიჟე და სიხარული კეთილი ნებითაა შესმენილი