ვახტანგ ჯავახაძესთან – ჩვენი დროის ერთ-ერთ ყველაზე დიდ პოეტთან – აგვისტოს ცხელ დღეს სტუმრობა დიდი ხნის წინ ჩაფიქრებული ამბავი იყო.

მიშელ უელბეკი გერგეთის სამების ფონზე – როგორი მოუთოკავი წარმოსახვითაც უნდა იწონებდეს თავს ქართველი მკითხველი, მსგავსს მაინც ვერაფერს წარმოიდგენდა. მეც გაოგნებული

„არაფრის იმედი მაქვს, არაფრის მეშინია, თავისუფალი ვარ“  – ამ ეპიტაფიას ბერძენი მწერლის, ნიკოს კაზანძაკისის საფლავზე წაიკითხავთ, კუნძულ კრეტაზე. გულისგამხეთქ ეპიტაფიას.

კიდევ კარგი, მიხეილ ჯავახიშვილის უბის წიგნაკი გადაურჩა  განადგურებას. თორემ მარგო რომ საქართველოა, ხოლო თეიმურაზ ხევისთავი  ქართველი ხალხი, მხოლოდ ცალკეული მკითხველის

მოზარდობის ხანა ხილულ თუ უხილავ საზღვრებთან სახიფათოდ მიახლოებისა და სხვადასხვაგვარად დაშორების მუდმივი მონაცვლეობაა. შეიძლება ითქვას, რომ ეს გამოცდილება ყველას წარსულის

კომანის ტრაგედიის შესახებ გვიან გავიგე, ორი თუ სამი წლის შემდეგ. ის გაზეთიც მახსოვს და ის ფოტოც – მამა ანდრიასი და

„განათლება ცეცხლის გახურებას ჰგავს და არა ჭურჭლის ავსებას“ სოკრატე დღევანდელ სტატიას ძველი ჩინური თქმით დავიწყებ: „ვისმენ – მავიწყდება, ვხედავ –

„ცხოვრება ამტანობის შესამოწმებელი ტესტების რიგია. ჩააბარეთ პირველი ტესტები, ჩაიჭერით დანარჩენებში. გაიფუჭეთ ცხოვრება, მაგრამ ბოლომდე არა. და იტანჯეთ, ყოველთვის იტანჯეთ. ყველა

„ბაზალეთისა ტბის ძირას ოქროს აკვანი არისო და მის გარშემო წყლის ქვეშე უცხო წალკოტი ყვავისო“. შეიცვალა დრო, ეპოქა, სამყარო… ახალმა ტექნოლოგიებმა