შარშანდელი წელი სამწუხაროდ დასრულდა: გარდაიცვალა კლასიკოსი, ცოცხალთა შორის უპირველესი მთარგმნელი და ერთ-ერთი უპირველესი პოეტი, დავით წერედიანი.   ქართულ მთარგმნელობით პოეტურ

ის დროა, წაკითხული წიგნები რომ თავიდან უნდა წაიკითხო და დიდი ხნის წინ ნანახი ფილმები გაიხსენო. თუნდაც ჟაკ ტატის „ბიძაჩემი“, საყვარელი

მოულოდნელი კატასროფების შემთხვევაში, ადამიანების ქცევა უკონტროლო და რადიკალური ხდება. ომის მოლოდინში განწყობის კონტროლი შესაძლებელია, თვითმფრინავში მჯდომი ადამიანი სადღაც გულის სიღრმეში

თუ გადაწყვეტთ მოსწავლეებს ემპათიაზე ესაუბროთ, გთავაზობთ სამ ნაამბობს, რომელიც რამდენიმე ხანდაზმულ ადამიანთან სახლში სტუმრობის დროს ჩავიწერე. ხშირად ბავშვებისათვის ძნელი წარმოსადგენია,

„სიკვდილის შიშის განადგურება მხოლოდ მისი ბუნების შეცნობით შეიძლება. ადამიანი ვერ მიაღწევს უმაღლეს თავისუფლებას, თუ მან არ გადალახა სიკვდილის შიში, ეს

ადამიანის ოცნება დროში მოგზაურობაზე, წარსულისა და მომავლის უცნობ და საიდუმლო სამყაროთა მოხილვაზე ოდითგანვე მითში, ზღაპარსა თუ ლეგენდაში ისხამდა ხორცს. ცივილიზაციის

რამდენიმე დღის წინ ეჭვმა ვირუსოლოგების ფორუმებზე ამომაყოფინა თავი. რა მინდოდა ვირუსოლოგების ფორუმზე? მინდოდა, ჩემს რამდენიმე კითხვას პასუხი გასცემოდა COVID –

მე პატარა ქალაქში დავიბადე და გავიზარდე. პატარა ქალაქებს (და ხანდახან დიდ ქალაქებსაც) აქვთ ერთი წესი და ეს წესია – არ

ძალიან, ძალიან ბევრი წლის წინ, სრულიად შემთხვევით, ინტერნეტში განთავსებულ ე.წ. გამონათქვამებს შორის ასეთ ფრაზას წავაწყდი: „მამაჩემი ახლაც ყოველდღე კითხულობს ლექსიკონს.