ამ ზაფხულს ნაბოკოვისას დავარქმევდი. წაკითხული წიგნები თავიდან წავიკითხე, ენციკლოპედიისთვის სტატიები ვთარგმნე მწერლისა და მისი ყველაზე გახმაურებული რომანის შესახებ, ბევრი ვიფიქრე

თორმეტი წლისა შარშან გავხდი. მახსოვს, პირველად არ მაჩუქა მამამ სათამაშო და მივხვდი, რომ გავიზარდე. ასე იცოდა ყოველთვის, საჩუქრებითაც კი რაღაცას

როდესაც ჩვენ გვერდით მორიგი ტრაგედია დატრიალდა და ახალგაზრდა ბიჭი სასიკვდილოდ გაიმეტეს თანატოლებმა, ფეისბუქს სხვადასხვა სახის შეზღუდვების დაწესების, აკრძალვების, კონტროლის მექანიზმების

„ცოლად რომ მომიყვანა, ორი გაკერილი თეფში გვქონდა მე და ბაბუაშენს” – თქვა ბებიამ. ორსართულიანი სახლი გრძელი შუშაბანდით, სადაც გულაბ მსხლებს

რამდენიმე წლის წინ პარიზში, სენის სანაპიროზე ნაჭრის ჩანთა ვიყიდე, წარწერით –  „სენის ბუკინისტები“ და თეთრთმიან, ასაკოვან ბუკინისტს, უფრო გასაგებად რომ

დედაჩემი მასწავლებელია. ბავშვობაში ამას მის პროფესიად კი არა, ბუნებრივ, თანდაყოლილ მოცემულობად აღვიქვამდი, რადგან არამასწავლებელი დედაჩემი სრულიად წარმოუდგენელი ამბავია. აჰა –

ახლა სულ სხვა რამეს უნდა ვწერდე, მაგრამ საწერიც ხანდახან, როგორც ფიქრი, არ გეკითხება, ისე მიდი-მოდის თავის ჭკუაზე. ერთი ფოტო მაქვს,

1998 წლის მაისი იყო. ისეთი დღე, ცაზე ღრუბლებს რომ უნდა აყოლებდე თვალს. მე კი, გალაკტიონის ძეგლის წინ ჩამომჯდარი, სახეზე ხელებაფარებული,

„ენა წარმოიშვა არა როგორც მზა აზრების გამოხატვის იარაღი, არამედ – როგორც თვით აზროვნების საშუალება“. თამაზ გამყრელიძე ილონ მასკმა 2020 წლის