ხუთი წლის განმავლობაში რამდენიმე სხვადასხვა სკოლაში ვასწავლიდი. პირველი დღიდან დღემდე ერთ-ერთი ფრაზა, რაც ხშირად მესმის, არის ის, რომ –

მასწავლებლებისგან ნაჭამი ალიყური აბა ვის არ გვახსოვს. ორი სკოლა გამოვიცვალე და ამ მიმართულებით საინტერესო გამოცდილება დამიგროვდა. წესრიგის დამრღვევი მოსწავლისადმი ტრადიციული

არაფრით გამორჩეული დღე საღამოვდებოდა. უგუნებოდ ჩავუქროლე ფეისბუქის სიახლეებს და ის იყო, უიმედოდ უნდა ჩამეხურა, რომ უცებ, მეგობრის კედელზე ახალგაზრდა ქალის

სტომატოლოგის სავარძელს ხშირად ვსტუმრობ ხოლმე. ადრე, მოუხერხებელი სავარძლები ჰქონდათ, ახლა  მამა-პაპურად წამოგაწვენენ  და თუ გინდა დაიძინებ  კიდეც. ადრე პირს ბამბებით

რას გააკეთებს ადამიანი წლების შემდეგ, მომავალში, როცა მას ტექნოლოგიური პროგრესი ახალ შესაძლებლობებს მისცემს? ან რა იქნება მისი უდიდესი მოთხოვნილება, თუ

  ერთხელ, კარგა ხნის წინ, რეზო ადამიას სახელოსნოში მოვხვდი. ჩემი მაშინდელი შეყვარებულის პორტრეტს ხატავდა და გავყევი, მაინტერესებდა როგორი იყო ნამდვილი

ივლისში, თბილისში, კიდევ ერთი საუკეთესო ახალგაზრდა მივაბარეთ მიწას. 15 წლის ცოტნე ცქიტიშვილი თბილისის ზღვასთან ახლოს მდებარე წყალსაქაჩში დაიხრჩო. ცოტნე და

დედაჩემთან მარტივი ურთიერთობა არასოდეს მქონია. მისი აღზრდის წესი მკაცრ დათქმებს გულისხმობდა, ჩემი მისწრაფებები – ამ დათქმების დარღვევას. ჯიუტი ვიყავი და

ქართული ნარკოპოლიტიკის ფუნდამენტური ცვლილებისათვის ახალი კანონპროექტი განხილვას ელის. ცვლილებების პაკეტი ნარკოპოლიტიკის ეროვნული პლატფორმის ავტორობით მომზადდა. პლატფორმა  ორმოცდაერთი ქართული ორგანიზაციის ერთობაა,

ესმა კოკოსკერიას, პირველ აფხაზ ქალს, ვინც გავიცანი ომის შემდეგ   „იქნება იმის დედაი ჩემზე მწარედა სტირისა…“              ლექსი ვეფხისა და