პიერ პაოლო პაზოლინის „ქუჩის ბიჭები“ ისეთი წიგნია, წაკითხვის შემდეგ დახურვა და გვერდზე გადადება რომ გაგიძნელდება. კითხულობ და მთელი სიმძაფრით გრძნობ

გუჩა კვარაცხელიას ვერლიბრის ა(მ)ბები   „ის გამოჩნდეს, ვისაც მკაცრი დუმილის ნაკრძალოვან სივრცეში შეესვლება.“ გუჩა კვარაცხელია   სხვა ვერ გაიგებს, სხვა

ეპოქის თავისებურების გააზრებისთვის მოთხრობაში „კაცი, რომელსაც ლიტერატურა ძლიერ უყვარდა“   ადამიანთა უმეტესობა მიფრინავს ან მოფრინავს, ანუ მოგზაურობს აღმოსავლეთით ან დასავლეთით,

მათზე ბევრი ითქვა და დაიწერა უკვე. თან იმდენად ემოციურად, რომ შენ აქ, მზის შუქზე დარჩენილი, ისე მოგწყვიტა საქმეს, ფიქრს (ოცნება,

ერთ ზაფხულს – შორეულ 80-იან წლებში – საბჭოთა საქართველოში აღიარებული და დაფასებული უნგრელი მწერლის, ანდრაშ ბერკეშის ვეებერთელა რომანი „ნიმფიანი ბეჭედი“

რა უნდა დავიტოვოთ ლიტერატურიდან ან რა უნდა შევმატოთ მას და რატომ? ეს კითხვები ყველა მოსწავლეს უჩნდება, თანაც უფრო მეტად –

ჩვენს გარდაცვლილ მასწავლებლებს   აღდგომის უქმეები იმერეთში, ჩემს მშობლიურ სოფელში გავატარე და ის უნებლიე რიტუალებიც გავიხსენე, რითაც სავსე იყო ჩემი