სამყაროში (ჩვენი ან სხვისი) მიმდინარე მოვლენების სემიოტიკური დაფორმატება და მეტაფორული აღქმა დაგვეხმარება, გავშიფროთ ჩვენი ცხოვრების თავგადასავლები და ამოვიცნოთ ის დაბრკოლებები,

ბესიკი ჩემს ცნობიერებაში ძალიან პატარა ასაკში შემოვიდა. ალბათ პირველ კლასში ვიქნებოდი, როცა ჩემი სკოლის უფროსკლასელებმა სოფლის კლუბში „თეთრი ბაირაღები” დადგეს.

არჩილ ქიქოძის შემოქმედებას პირველად ძალიან უცნაურად და, ერთგვარად, რომანტიკულადაც კი გავეცანი. არ მახსოვს, რომელი წელი იყო. ღამით მოვხვდი რუსთაველზე, მელიქ

კარგა ხანს სტალინსა და მის ეპოქაზე საუბარს თავს ვარიდებდი, არც გაგონება და არც ხსენება აღარ მინდოდა მისი სახელის, ვისმა უზარმაზარმა

ოთარ ჭილაძის შემოქმედებაზე და, კონკრეტულად ერთ მის პოემაზე „ადამიანი გაზეთის სვეტში“, ბევრი უსაუბრიათ და ბევრიც დაუწერიათ, მაგრამ სასაუბროც და დასაწერიც

ეძღვნება ოთარ ჭილაძის ხსოვნას მოცლილო მკითხველო, ვისაც შეურყვნელი ვნებით გიყვარს წიგნი და იქ ნანახ-განცდილით ცხადში ცხოვრება; ვინც ჯერაც ერთგულებ ყველა

  ადამიანები ოცი საუკუნის წინათ ისეთივე იყვნენ, როგორებიც თქვენ ხართ, ისე საუბრობდნენ და ცხოვრობდნენ, როგორც თქვენ საუბრობთ და ცხოვრობთ, არც

(ახალი რელიგია უნამუნოს მოთხრობიდან) მეოცე საუკუნის პირველი ნახევრის მწერლობის აქტუალურ თემებს შორის ღვთისმაძიებელი ადამიანის ვნებების გამოსახვა უდავოდ უპირველესთა შორის უნდა

35 წლის წინ, სხვა თამაშებთან ერთად, „ასოციაციობანათიც“ ვერთობოდი. თამაში ოთხ ან მეტ მოთამაშეში შეიძლებოდა და მისი წესები ასეთი იყო: მოწინაღმდეგე

„იხიბლებოდა სული დიადით, როს სიმაღლეებს სწვდებოდა არსი. რუსთაველს მარად შვენოდა ვარდი – ისეთი ჰქონდა ვარდს შინაარსი.“   გ ა ლ