ეს წერილი იმ მეთორმეტე კლასელებს მინდა მივუძღვნა, ბავშვობის დროინდელი საყვარელი წიგნის გმირები რომ დაახატეს თეთრ პერანგებს, მაისურებსა თუ წინსაფრებს და

  (დიალოგი ჰარუნ ჩიმქესთან)   რიზეს უნივერსიტეტში სტუმრობისას ქართველ პროფესორებთან (პროფ. რუსუდან საღინაძე და ასოც. პროფ. მაია კიკვაძე) ერთად ჩვენი

კაი ჰავეცი ლევერკუზენის „ბაიერის“ ნახევარმცველია. ჩემპიონთა ლიგის მერვედფინალურ განმეორებით მატჩებამდე, როცა უკვე თანდათან დაიძაბა ვითარება, ერთი საინტერესო ინფორმაცია გავრცელდა, რომელიც

  ალბათ, ყველას გვახსოვს რამდენიმე წლის წინანდელი ამბავი, რომლის თვითმხილველი მწერალი და კრიტიკოსი ლელა კოდალაშვილი იყო: როგორ ჩამოაგდეს, ებოლას ვირუსის შიშით,

არცთუ ისე დიდი ხნის  ერთ-ერთ  ლიტერატურულ პერიოდულ გამოცემაში დაიბეჭდა ცნობილი და ღვაწლმოსილი (ეს ის შემთხვევაა, როდესაც ადრესატის დამსახურებისა და ასაკის

თურქეთის ისტორიაში პირველად  რამდენიმე უნივერსიტეტში (ყარსის, დუზჯეს, არდაგანის უნივერსიტეტებში) საფუძველი ჩაეყარა ქართული ენისა და ლიტერატურის სპეციალობას, რასაც საფუძვლად დაედო საქართველოსა

  24 მაისის საღამოს ახალციხეში აღმოვჩნდი. ხანგრძლივი მგზავრობის შემდეგ მე და ჩემი თანამგზავრები ახალი შთაბეჭდილებებისთვის, ნანახ-გაგონილის გაანალიზებისთვის მზად არ ვიყავით.

     აჰა, ბეჭედნი საფლავისანი ჰგიან აღუტეხელად…                                                                                                                       მიქაელ მოდრეკილი   პირველი სამაროვნები, ანუ თანამედროვე ენით რომ ვთქვათ, საფლავები, საქართველოში

ცნობილი მწერლები და მეცნიერები ჩვეულებრივი ადამიანები არიან, მაგრამ მათმა უმეტესობამ კარგად იცის დაბალანსებული მუშაობისა და დასვენების ფასი. მათ ესმით, რომ