წერილი ქართულის მასწავლებლებს წერილებს იმაზე მეტად დიდი დატვირთვა აქვთ, ვიდრე წარმოგვიდგენია, იმიტომ, რომ წერილები სიტყვებისგან შედგება, სიტყვებმა კი გაცოცხლება იციან.

16 მარტია, დილის 4 საათი. იძულებითი არდადეგები დაიწყო. თუმცა აქამდეც იძულებითის ტოლფასი იყო – გამუდმებით ინფორმაციის ლოდინი, ფიქრი, დარდი, შიში…

„…იგი მასწავლიდა „ხედვას“, განსხვავებით უბრალოდ „ყურებისგან“, და „სამყაროს გაჩერება“კი » პირველი ნაბიჯი იყო ხედვისკენ“». მრავალი წლის განმავლობაში მე განვიხილავდი «სამყაროს

თვითმფრინავის ილუმინატორიდან კავკასიონის დანახვისას უცნაური შეგრძნება გეუფლება: ძლიერი ტკივილისაც, სიყვარულისაც, სიძველისაც, სიამაყისაც, სიბრალულისაც, ტრაგიზმისაც, იმედისაც, ძლიერებისაც, ღვთისაც… ალბათ სწორედ ეს

„ადამიანთა 99% რეალობას აღიქვამს არა ისეთად, როგორიც სინამდვილეშია, არამედ ისეთად, როგორადაც ის ინტერპრეტირებულია წარსულის გამოცდილებისა და მზა შეხედულებების მიერ“. ჯო

ძაღლები მაშინ შემიყვარდა, როცა ბავშვობაში, არჩილ სულაკაურის ჯადოსნური მოთხრობა „ბიჭი და ძაღლი” წავიკითხე. არჩილ სულაკაური ბიჭი და ძაღლი ბედის ირონიით,

სანამ წერილის წერას დავიწყებდი, კიდევ ერთხელ წავიკითხე სიუზენ ზონტაგის ესე „ინტერპრეტაციის წინააღმდეგ“. მშობლიურ სახლში დაბრუნებასავით იყო – კარგად ნაცნობი, მონატრებული,

როგორც განმარტებითი ლექსიკონი გვეუბნება, ლიტერატურული მისტიფიკაცია ესაა თხზულება, რომელიც მკითხველების შეცდომაში შეყვანის მიზნით სხვა პირის (ხშირად არარსებულის) ნაწარმოებადაა გამოცხადებული ავტორის

ვიცინი, მაშასადამე ვსწავლობ… ვხუმრობ, მაშასადამე ვასწავლი. რენე დეკარტეს რა გითხრათ მაგრამ, ეს ორი ფრაზა არანაკლები ჭეშმარიტება მგონია. კორონავირუსით გამოწვეული გაუგებრობის

ქალაქ ზარეისკის კოსმონავტთა მოსამზადებელი სასწავლო ცენტრის დერეფანში ომონ კრივომაზოვი მიხოხავს. მას რამდენიმე ახალგაზრდასთან ერთად მთვარეზე გასაფრენად ამზადებენ, მაგრამ კოსმოსური ხომალდი