ნიუ-იორკში ყოფნისას ვიფიქრე, რომ ამ წერილს აუცილებლად დავწერდი, ეს კი ნაღდად კაი 5 თვის წინ იყო. ამ უცნაურ მეგაპოლისში, რომელსაც

„რადიო“ ლათინური სიტყვაა და ნიშნავს „ვასხივებ“ (radius – სხივი). მისი გამოგონების ისტორია ბევრ უცნაურ, საეჭვო, ურთიერთგამომრიცხავ და ბუნდოვან ფაქტს ინახავს.

ოთხი-ხუთი წლის ვიქნებოდი, როდესაც ბებიაჩემის თხოვნით დავიზეპირე, უზომოდ გრძელი და ჩემთვის გაუგებარი სიტყვებით სავსე ლექსი, ავტორი „თვალნათელ“ და „სანატრელ“ საქართველოს

წლების შემდეგ, როცა ეთნიკური უმცირესობებით დასახლებული რეგიონებიდან დავბრუნდით, მეგობარი მიყვებოდა, რომ ღამე შეეშინდა და რაც ახსოვდა, ყველა ლოცვა თქვა. წარმოიდგინე,

სიტყვები, რომლებიც წერილის მკითხველისთვის ვთარგმნე, ფრანსუა ტრიუფოს იმ ინტერვიუდანაა, 1976 წელს გამოსულ მის შესანიშნავ ფილმს, „ჯიბის ფულს“ რომ ეხება: „ჩემს

ამ წერილს არ დავწერდი, რომ არა ის ფეისბუქმომხმარებლები, რომლებიც თავიანთი პოსტებით მიზანმიმართულად ავრცელებენ სიცრუეს. დადებენ რომელიღაც საბავშვო ლექსს, თითქოს აქედან

ჩემს უბანში იყო ერთი-ორი ისეთი ბიჭი, ზოგჯერ უფროსებსაც რომ ეშინოდათ, უფრო სწორედ – ერიდებოდნენ, მათთან სიახლოვეს ბავშვებსაც უკრძალავდნენ. ყველა უბანში

„თუ სხვა შენზე უკეთ აკეთებს იმას, რაც შენ გსურს გააკეთო და ამას აღიარებ, შენს თავზე ერთი გამარჯვება ესაა! ნუ დაისახავ

„პროფესორი ნაბოკოვი“ – 1980 წელს ამ სათაურით გამოქვეყნდა ჯონ აპდაიკის ესე The New York Review of Books-ში. ვლადიმირ ნაბოკოვის სალექციო