მთელი წელი ველოდი ფრანგული ფილმების ონლაინფესტივალს (https://www.myfrenchfilmfestival.com/), უპირატესად იმ იმედით, რომ რაღაც ისეთს გადავაწყდებოდი, რასაც სხვაგან და სხვაგვარად ვერ ვნახავდი. უფასოა, მთელი თვე გრძელდება და საშუალებას იძლევა, რომ დასახულ მიზანს იმდენი დრო მოახმარო, რამდენიც გინდა. თუ ფრანგული არ იცი, ფილმებს სუბტიტრების თანხლებით ნახავ, თვალისა და გონებისთვის უფრო ახლობელ ენას შეარჩევ.
ფესტივალი 17 თებერვალს დამთავრდება, მანამდე კი შეგიძლია ყველა შემოთავაზებული ნამუშევარი შეაფასო – უმრავლესობა მოკლემეტრაჟიანია, თხუთმეტ-ოც-წუთიანი. სკოლის ცხოვრება, მასწავლებლობის სირთულეები, სოციალური უთანასწორობის მატრავმირებელი შედეგები, სასტიკ სინამდვილესთან გამკლავების გზები, სექსუალობის გაცნობიერების მტკივნეული პროცესი… რა თემას აღარ ეხებიან ავტორები, რომლებთან მოკლე ინტერვიუებსაც ფესტივალის ვებგვერდზევე ნახავ.
წლევანდელი პროგრამიდან ორ ფილმს გამოვარჩევდი. მეჩვენება, რომ ორივე შემთხვევაში შემქმნელთა ჩანაფიქრმა გაამართლა და მეტიც, არც ის არის გამორიცხული, თავდაპირველად მონიშნული ჩარჩოს ნაწილი თუ შეიწირა რაღაც მოულოდნელის გამოჩენამ.
ბელგიელი რეჟისორის, ჟან-ბენუა უჟეს „ზამთარი“ (https://www.myfrenchfilmfestival.com/content/winter-en), რომელიც მხოლოდ 19 წუთს გრძელდება, იმ მოზარდის ამბავს მოგვითხრობს, რომელსაც სამყაროს სილამაზის დასანახი თვალი ეს-ესაა, უნდა აეხილოს. მსგავსიც ვერაფერი მოხდებოდა, თავს მუდმივად გარიყულად რომ არ გრძნობდეს, შეძლებული მშობლებისგან განებივრებულ თანატოლებთან სიტყვის გაცვლას რომ ახერხებდეს, ზამთრის კურორტის სიკეთეებით სრულყოფილად ტკბობა რომ გამოსდიოდეს. აურელიანოს დედა მოსამსახურეა და, სიმართლე უნდა ითქვას, მას პატივისცემით ეპყრობიან, ხელს ყოველმხრივ უწყობენ, ტოლად და სწორად მიაჩნიათ დამქირავებლებს, მაგრამ ერთგვარი დაძაბულობა მაინც იგრძნობა – არსად გამქრალა ის მოცემულობა, რომ მისი სამყაროს საზღვრები ვიწროა, რომ მისი დღეები სამზარეულოში იწყება და მთავრდება.
ბიჭი ხან დედას ეხმარება, ხან თხილამურებთან შეჩვევას ცდილობს, ხან კი თავს უფლებას აძლევს, რომ არ ითვალთმაქცოს და გადაწყვეტილების მიღებისას ანგარიში არაფერს გაუწიოს. გზა, რომლის გავლაც შეუძლებლად მოჩანს, უეჭველად მისი გასავლელია და სხვა არავისი. ზამთარი, რომლის სილამაზეც თითქმის ყოველ კადრში მტკივნეულად საგრძნობია, ასევე მხოლოდ და მხოლოდ მისი გადასატანია. ვინ იტყვის, საბოლოოდ რას გაუძლებს და რას – ვერა, რას შეხედავს პოეტის თვალით და რას – ვერა.
ფრანგი რეჟისორის, ჟოზეფინ დარსი ჰოპკინსის 25-წუთიანი ფილმიც „იღბლის კბილი“ (https://www.myfrenchfilmfestival.com/content/sweet-tooth-en) იმ განსაცდელის შესახებაა, ერთ დღეს აუცილებლად რომ გაჩნდება ბავშვის ცხოვრებაში და ძალიან მნიშვნელოვანს ასწავლის – გადაწყვეტილების მიღებისას გულის ხმის მოსმენას, თავგანწირვის ფასს. რვა წლის მადლენის დედაც სხვებს ემსახურება, გოგონასაც აკლია ბევრი ისეთი რამ, რაც მის თანატოლებს მობეზრებულ-მოძულებულიც კი აქვთ. მაგრამ ის მებრძოლია და უშიშრად ცდილობს გამოსავლის პოვნას, წესების მიხედვით თამაშს და მოგებას, თავისი სიტყვის თქმას იქ, სადაც ფარულად დასცინიან, სახიფათო ხაფანგს უგებენ.
ერთი შეხედვით, ისევ უსამართლოდ მოწყობილ ქვეყნიერებას გვიჩვენებენ, სადაც სიღარიბე განაჩენია, მდიდრების თავშექცევა კი სულ უფრო მახინჯ ფორმებს იღებს. თუმცა მადლენი ის გმირია, რომელსაც მსხვერპლად ვერაფრით წარმოიდგენ. მართალია, გამარჯვება წარმოუდგენელ ფასად დაუჯდა, მაგრამ გადაწყვეტილება სანანებლად არ გახდომია – როგორც ბოლოს ვხედავთ, გემო მხოლოდ შოკოლადის ნამცხვარს კი არა, თავად ცხოვრებას გაუგო.
ორივე ფილმის დასასრულს ის განცდა გრჩება, რომ ბავშვებმა სწორი გზა იპოვეს, რომ გადარჩენა სხვების დაუხმარებლად მოახერხეს და ის ისწავლეს, რასაც მხოლოდ მარტოობაში სწავლობ.
