ჯოჯო მას შემდეგ შემიყვარდა, რაც დედის ფეხსაცმელებს უცნაურად შორიდან შეხედა.
ფილმი, სადაც ომი ბავშვობის სიზმარივით არის ნაჩვენები — მოფართხალე, ფერადი, ხანდახან სასაცილო და ბოლოს ისეთი მძიმე, რომ ბავშვი კი არა, კაცი ჩაიმუხლება.
„კურდღელი ჯოჯო“ ამბავს გვიყვება არა ომზე, არამედ იმაზე, რომ ჩვენ, ადამიანები, ხშირად გვასწავლიან სიძულვილს, სანამ თავად არ ვისწავლით სიყვარულს. ჯოჯოს ჰყავს წარმოსახვითი მეგობარი ჰიტლერი — უყურებს, ესაუბრება, მისი შინაგანი გენერალია. მაგრამ წარმოდგენა რომ გემსგავსება და არა შენ მას, მაშინ იწყება ნგრევა, ჰიტლერი იქ აღარ არის სატირული ფიგურა — ის კარგავს სიმღერის ტონს და ხდება ნამდვილი — ცივსისხლიანი, ჩასაფრებული, გაბოროტებული. როგორც ყველა ფიქრი, რომელსაც დიდხანს ინახავ.
როცა პატარა ებრაელი გოგონა გამოჩნდება, გესმის, რომ ბავშვობის ერთადერთი მტერი სიბნელეა, და მხოლოდ მაშინ ბნელია, როცა სინათლის გეშინია. ამ გოგოს ეშინია, მაგრამ მაინც პასუხობს. და ამ პასუხს ხანდახან ათწლეულებით დაგვიანებული თავისუფლების გემო აქვს.
ჯოჯოს დედა უყვარს და ეს სიყვარული ტკბილი არ არის. დედა ამ სამყაროში ერთდროულად აჩენს სიცოცხლეს და მდუმარე სიკვდილს. არ ცდილობს ბავშვის დაცვას სიმართლისგან — უბრალოდ ფეხსაცმელს იკრავს ისე, რომ ბავშვმა დაიმახსოვროს.
ფილმი თითქოს ომზეა, მაგრამ სინამდვილეში ომია სიყვარულის გარშემო. როგორ ხდება, რომ ბიჭს, რომელსაც სჯეროდა, რომ ებრაელები მონსტრები იყვნენ, უყვარდება ებრაელი გოგო? როგორ შეიძლება ადამიანი გაიზარდოს იქ, სადაც ეუბნებიან, რომ არ უნდა გაიზარდოს?
ჯოჯომ სიკვდილს უყვირა და ცეკვით უპასუხა. იმიტომ, რომ ბავშვები ყოველთვის ცეკვავენ, როცა ომი მთავრდება. და როცა ომი არ მთავრდება — მაინც ცეკვავენ, ჯიბრზე.
ეს ფილმი სკოლაში უნდა ვუჩვენოთ. არა იმიტომ, რომ ომის ისტორიაა, არამედ იმიტომ, რომ იმ ბავშვს, რომელსაც ხვალ სიძულვილს დააჯერებენ, უნდა ახსოვდეს — იყო კურდღელი,რომელსაც სიყვარულმა გააბედვინა „ეყვირა ჰიტლერისთვის“.
თუ გვინდა, რომ აღარ ვისროლოთ, სჯობს, ჯერ ისწავლოს ბავშვმა, როგორ უნდა უყვარდეს ის, ვისაც მტერი უწოდეს.
და ისიც — ჰიტლერების დრო არ მთავრდება, სანამ წარმოსახვით მეგობრებად იმათ ვტოვებთ, ვინც სხვის სახელს ჩრდილად აქცევს. იმათ უნდა ვუყვიროთ — არა სიტყვებით, არამედ ფაქტით. სიყვარულით. სიცილით. ცეკვით.
ეს ფილმი მოსწავლეებს ასწავლის კრიტიკულ აზროვნებას, სტერეოტიპების გარღვევას, ემპათიასა და ისტორიის ადამიანურ კითხვისას. ის არ აწვდის მზა ჭეშმარიტებებს – მათ აღმოჩენას სთხოვს. აქ ბავშვი ხდება გმირი მაშინ, როცა ყურს აღარ უგდებს საკუთარ შიშებს და ირჩევს სიყვარულს, როგორც გამოსავალს. როგორც პერსონაჟები ამბობენ: თავისუფლებისთვის ცეკვა მაშინ არის საჭირო, როცა გვგონია, რომ აღარაფრის იმედი აღარ გვაქვს.
„კურდღელი ჯოჯო“ არა ომის, არამედ ადამიანის ფილმია. ადამიანის, რომელიც იმ პერიოდში გაიზარდა, სადაც სიძულვილი იყო სახელმწიფო ენა. და ამ ადამიანმა აირჩია – სხვაგვარად ისაუბროს.
