ისე უნდა იცხოვრო, რომ ვინმეს შენზე წიგნის დაწერა მოუნდეს – ამას ხშირად ეუბნება თავის მოსწავლეებს, რომლებიც ჩუმ-ჩუმად უკვე თხზავენ პატარა

შვედეთი ბავშვებისთვის შეიქმნა. ერთი ქვეყანა ხომ უნდა ჰქონდეთ ბავშვებს, სადაც ყველა მათი უფლება, სურვილი, სიგიჟე და სიხარული კეთილი ნებითაა შესმენილი

მეხსიერების დოლურაში თხლად ჩაკეცილი შთაბეჭდილებები ყრია. ვატრიალებ, ვურევ და ხელს რაც ამოჰყვება!.. სხვანაირად ამ ამბებს ვერ მოჰყვები. შემთხვევითობის ლოგიკა ყველაზე

მაყვალა მრევლიშვილი ჩემი ბავშვობაა. მაყვალა მრევლიშვილი დედაჩემის ბავშვობაცაა და, ამ ფიქრს ცოტა უფრო შორს რომ გაყვე, ვინ იცის სულაც ამქვეყნად

ნათია როსტიაშვილის კრებულის „სუნთქვის შემგროვებელი“–ს გამო   ისე მოხდა, რომ თითქმის ყველაფერს ვკითხულობ, რაც კი ამ ბოლო დროს წიგნებად გამოდის.

მეზობლობა, როგორც კულტურული მოვლენა, თავისი ლოკალური და გლობალური მნიშვნელობით, უნიკალური რესურსია პიროვნული აღქმისა და ადაპტაციისთვის საზოგადოებაშიც და სამყაროშიც. მუზეუმის მეზობლობა

ეძღვნება ოთარ ჭილაძის ხსოვნას მოცლილო მკითხველო, ვისაც შეურყვნელი ვნებით გიყვარს წიგნი და იქ ნანახ-განცდილით ცხადში ცხოვრება; ვინც ჯერაც ერთგულებ ყველა

„არაფრის იმედი მაქვს, არაფრის მეშინია, თავისუფალი ვარ“  – ამ ეპიტაფიას ბერძენი მწერლის, ნიკოს კაზანძაკისის საფლავზე წაიკითხავთ, კუნძულ კრეტაზე. გულისგამხეთქ ეპიტაფიას.

კომანის ტრაგედიის შესახებ გვიან გავიგე, ორი თუ სამი წლის შემდეგ. ის გაზეთიც მახსოვს და ის ფოტოც – მამა ანდრიასი და

ორმოქმედებიანი სათაური კი გამოვიდა წერილისთვის, მაგრამ აქ ყველა სიტყვას თავისი აზრი აქვს. უფრო სწორად, სიტყვათშეთანხმებებს – „დღის გახსნა“ და „მცხრალი