ნოემბერი მარტო შემოდგომის კი არა, მთელი წლის დუღილს აგვირგვინებს ხოლმე, ამიტომ მას ყოველთვის ახლავს რაღაც საიდუმლო, ჯადოსნური ბაკმი. ეს ბაკმი

 გელა ჩქვანავას სამყარო გელა ჩქვანავა „პენ-მარათონზე“ გავიცანი, გემზე „კაპიტანი თავართქილაძე“. ხაზგასმით მარტოსულის შთაბეჭდილება დატოვა ჩემზე, იმის მიუხედავად, რომ იქ, იმ

„დიდმა ხარმა დაადგა ფეხი ჩემს ენას. ხმა რომ ამოეღო თავად ამ სახლს, ცხადად იტყოდა; მე, ჩემდათავად, ვინც რამე იცის, მისთვის

ადამიანი თავისი არსით შემგროვებელია – აგროვებს შთაბეჭდილებებს, სასურველ ნივთებს, დოვლათს. აგროვებს და ინახავს. ამ პროცესში არის ღრმა მეტაფიზიკაც და უწყინარი

საერთაშორისო პრემია საბავშვო ლიტერატურაში, „ალმა“ (Astrid Lindgren Memorial Award), 2003 წელს დაარსდა. შვედი მწერლის ასტრიდ ლინდგრენის სახელი მთელი მსოფლიოსთვის კარგად

„მაგრამ იცოდეთ: მე იმ დღიდან თქვენთან არა ვარ, თუ ასპარეზად საქართველო გეპატარავათ…“ რეზო თაბუკაშვილი     ეს ორი სიტყვა, რაც

ეს სპექტაკლი იქამდე ვნახე, ვიდრე მთელ დედამიწას ენით უთქმელი განსაცდელი დაატყდებოდა თავს. ფიქრები, რომლებიც მისი ნახვის შემდეგ გამომყვა,  სხვა სიხშირეზე

ჩემი სამი წლის ძმისშვილი სესილი მთელი ზამთარი თავგამოდებით მღერის: „ფიფქებო, ფიფქებო, ქათქათა ფიფქებო“, მაგრამ წარმოდგენაც არა აქვს, რა არის ეს

 „მე ვარ ავი მუსაიფი  კახთ ბატონის ირაკლისა“                          

„რისთვის გაჩენდით? _ თქვენს ჩვილ სულებზე რომ ვმდგარიყავით, როგორც კიბის საფეხურებზე და გვეხოხა ზევით, ცისაკენ?..“. მარიამ წიკლაური ჩემს საყვარელ პოეტს,