მათზე როცა ვფიქრობ, საიდანღაც მოდის ძალა და ჩემს პირად შიშებს მამარცხებინებს. იმასაც ვხედავ, როგორ იზრუნა ვიღაცამ, ჩვენ ზემოთ ჩვენ ჩაურევლად

„საქართველოს მე ვაღმერთებ არას ვეტრფი იმის გარდა, ეხლა მით ვარ ბედნიერი რომ შენც იგი შეგიყვარდა…“                     კოტე მაყაშვილი    

14 აპრილი, 1978 წელი.   „საქართველოს ახალმა კონსტიტუციამ ქართველი ერის დაჩქარებული ტემპით გარუსება დააკანონა. ქართველი მწერალი ვალდებულია, ხმა აიმაღლოს“. ნოდარ

ერთ საახალწლო ღონისძიებაზე, სადაც საზოგადოება სამომავლო სურვილებს გამოთქვამდა, ლიტერატურულ-საზოგადოებრივი ჟურნალის შექმნის იდეაც გაჩნდა. ეს სურვილიც და იდეაც კი ათასჯერ მეტ

ჯადოსნური აქტი სცენაზე – ფარდის გახსნა და დახურვა – ისეთივე მარტივ მითად იქცა, როგორც ბევრი სხვა მოვლენა, რაც ადამიანმა ცხოვრებით

ვერშემდგარი არქეოლოგი ვარ. ეს იმას კი არ ნიშნავს, რომ ვისწავლე და არაფერი გამომივიდა. უბრალოდ, მოწოდებით, ბუნებით, ყველაზე დამუხტული ოცნებებით არქეოლოგობისკენ

თავი უნდა გავთქვა: არცერთ სხვა წერილზე არ დავმჯდარვარ იმდენი ხანი, რამდენიც ამ წერილზე საფიქრალად დამჭირდა,  არასდროს. ერთი პირობა ისაც ვიფიქრე,

  მე და დედაჩემს შერიგების ჩვენი რიტუალი გვქონდა და ამ რიტუალის მთავარი საიდუმლო, აი, ეს ლექსი იყო: „მსუბუქი ტანი გაქვს,

„ადამიანო, შენს წინა ვარ, თუ რამეს ეძებ, ადამიანო, შენს წინა ვარ, მიყვარხარ, მიცან!”   წელიწადის ერთადერთი დღე – 31 იანვარი

საბავშვო ლიტერატურა ბევრია, საბავშვო ლიტერატურული ჟურნალი – ცოტა. ამ ცოტას კი სულ ახლახან ერთი კარგი და მრავალფეროვანი, ბევრის მომცველი და