ერთხელ შემზარავი სიზმარი ვნახე: ჩემი სოფლის მდინარის პირას, მდინარიდან ზურგით მწკრივში იდგნენ ბიჭები და ზურგებითვე, ფენა-ფენა ეშვებოდნენ მდინარეში, მშვიდად და

„სიცოცხლე ნიჭად გვენიჭება“ რაბინდრანატ თაგორი   „მეგობარო ეს არ არის წიგნი, ხელი ახლე და კაცს შეეხები“ – უოლტ უიტმენის ამ

ოთახში ლურჯი წიგნი მაქვს გადაშლილი და მასზე წერილის საწერად ვემზადები. წიგნს ჰქვია „ვილაპარაკოთ. 33 ამბავი აფხაზეთზე“. მასში 33 ქართველი ავტორის

წიგნების მაცოცხლებელ ძალაზე ბევრი თქმულა და დაწერილა. ერთია, თეორიულად რომ იტყვი, კაცობრიობის ინტელექტუალური და სულიერი გამოცდილების ანალიზით და მეტ-ნაკლებად სარწმუნო

მახსოვს ტყვიისფერი ცა. ჰაერი _ გაჭიმული ატლასი _ ჩრდილების ამრეკლი. ამ ჩრდილებში გვირილები და მიხაკები ჩავაწყვეთ. კიდევ, ვარდები. 17 საფლავი

როსტომ ჩხეიძის რომან-ლექსიკონის შესახებ ლექსიკონი სამაგიდო წიგნია მათთვის, ვისაც კითხვა მხოლოდ შთაბეჭდილებებისთვის არ უყვარს. ჩვეულებრივი გაგებით, ლექსიკონის „კითხვაც“ შეუძლებელია, რადგან

ნოემბერი მარტო შემოდგომის კი არა, მთელი წლის დუღილს აგვირგვინებს ხოლმე, ამიტომ მას ყოველთვის ახლავს რაღაც საიდუმლო, ჯადოსნური ბაკმი. ეს ბაკმი

 გელა ჩქვანავას სამყარო გელა ჩქვანავა „პენ-მარათონზე“ გავიცანი, გემზე „კაპიტანი თავართქილაძე“. ხაზგასმით მარტოსულის შთაბეჭდილება დატოვა ჩემზე, იმის მიუხედავად, რომ იქ, იმ

„დიდმა ხარმა დაადგა ფეხი ჩემს ენას. ხმა რომ ამოეღო თავად ამ სახლს, ცხადად იტყოდა; მე, ჩემდათავად, ვინც რამე იცის, მისთვის

ადამიანი თავისი არსით შემგროვებელია – აგროვებს შთაბეჭდილებებს, სასურველ ნივთებს, დოვლათს. აგროვებს და ინახავს. ამ პროცესში არის ღრმა მეტაფიზიკაც და უწყინარი