მე მჯერა, რომ განათლება თავად ცხოვრების პროცესია და არა მომავალი ცხოვრებისათვის მზადება ჯონ დიუი განათლება არის დემოკრატიის მთავარი ინსტრუმენტი (დიუი);

სანამ ხელში ჩამივარდებოდა, წიგნს რა აღარ გადახდენოდა თავს: სოფლის ბიბლიოთეკიდან მოეპარათ, მწერალთან კამათი იქვე, მის ფურცლებზევე წამოეწყოთ, გულწრფელი აღფრთოვანებაც დაუფარავად

ყველას გამოგვივლია ბავშვობისა და მოზარდობის მძიმე წლები, როცა წარმოდგენა არ გვქონდა, როგორი იყო სამყარო, რას გვიმზადებდა მომავალი, სად ვიპოვიდით სიმშვიდეს

ბესიკ ხარანაულის პოეზიაში ზოგადსაკაცობრიო და ეროვნული ტკივილები ერთმანეთს იმგვარად გადაეწვნება, რომ მკითხველი კერძოსა და ზოგადს თანაბარი სიცხადით წარმოიდგენს და განიცდის.

ეს სამყარო აზრის ფორმაა. ეს აზრი კი განსხვავებულად და ათასგვარად  შეიძლება გამოიხატოს (აუდიალურად, ვიზუალურად, ვერბალურად…) ხელოვნება – აზრის გამოხატვის განსაკუთარებული

მათზე როცა ვფიქრობ, საიდანღაც მოდის ძალა და ჩემს პირად შიშებს მამარცხებინებს. იმასაც ვხედავ, როგორ იზრუნა ვიღაცამ, ჩვენ ზემოთ ჩვენ ჩაურევლად

სექტემბრის  თვეში რამდენჯერმე მომიწია ცხინვალის მოსაზღვრე სოფელში, ნიქოზში ჩასვლა. ჯერ იყო და ანიმაციის მერვე საერთაშორისო ფესტივალი ჩატარდა, სადაც ქართველი და

– ველოსიპედით სეირნობისას მოსახვევში არ შეუხვიო, – უთხრა დედამ შვიდი წლის გოგონას. – რატომ? – გაუკვირდა იმას. – იმიტომ, რომ

ის საპრეზიდენტო პროგრამის ფარგლებში საქართველოში ინგლისური ენის მასწავლებლად ჩამოვიდა. შავკანიანი, ლამაზი გოგო დეტროიტიდან. რაღაცით ქვინ ლატიფას ჰგავდა, მაგრამ ეგეთი მსუქანი

წიგნში ილუსტრაცია უფრო მნიშვნელოვანია თუ ტექსტი? შესაძლოა, ეს შეკითხვა ზოგიერთ ადამიანს სულაც არ აღელვებს და არც მასზე პასუხის გაცემით შეუწუხებია