წიგნს 2007 წელი აწერია. აჰა, 2007 წლის გაზაფხულზე მიმუშავია საჯარო ბიბლიოთეკის დარბაზებში, გარეთ რომ სასიამოვნო სითბო იყო და შიგნით –

თავისუფალი, თეთრი ლექსი, იგივე ვერლიბრი ძალიან უცნაურად გავიცანი, თან პირდაპირ ჟანრის კორიფე – ბესიკ ხარანაულის შედევრით დაიწყო ჩვენი ურთიერთობა. ისეთი

ვერ ვიტან სკოლას. ამქვეყნად ყველაზე მეტად ეგ მეზიზღება. არა, უფრო მეტადაც… გამიმწარა ცხოვრება.   ანა გავალდა, „35 კილო იმედი“ ეპიგრაფი

ადამიანის გული დღე-ღამის განმავლობაში დაახლოებით იმდენივე სისხლს გადაისვრის პარკუჭში, რამდენი ლიტრი დიზელიც 12 მეტრიან ნავთობ მზიდში ჩაეტევა და მაინც, მიუხედავად

ამასწინათ ანასტასიას, ჩემს ექვსი წლის გოგონას, ელინორ პორტერის „პოლიანა“ წავუკითხე. პატარა ობოლი გოგონას შესახებ საუცხოოდ მოთხრობილმა ამბავმა ისე დამაინტერესა, ყოველ

რამდენიმე დღის წინ ჩემი მოსწავლის მშობელმა თავის ნაცნობთან შემდეგნაირად წარმადგინა: „ეს ის მოხალისე მასწავლებელია, ჩვენი რეგიონის სკოლას დებატების კონკურსი რომ

როცა სისტემას ტყვეობაში ყავხარ, პირზე ხელს გაფარებს, მუშტებს გიღერებს და შენგან მხოლოდ ბედნიერების განცდის აფიშირებას მოითხოვს, რჩები ერთი, რაიმე გზა

თოვლის ბაბუსადმი რწმენა პირველად მაშინ შემერყა, როცა უფროსმა ბიჭებმა ყოველგვარი შეფარვის გარეშე მაჯახეს: „მაგი მარტო კინოში არსებობს და ისიც მაშინ,

სალომე ბენიძის „ქალაქი წყალზე“ – ქალებისთვის ნაჩუქარი სარკე ქალებს ხშირად სჩუქნიან საჩუქრებს – უმეტესად იმიტომ, რომ ჰგონიათ, ასე მათი ჯერ

წიგნიცაა და წიგნიც. აი, ეს შეგიძლიათ ნებისმიერ ადგილას გადაშალოთ, დამშეულ თვალს სათავისო მიაგებოთ და მერე, სანამ კითხვას შეწყვეტდეთ, ერთი გვარი