კლასში მხოლოდ ბიჭები სხედან – წამიერად დანაღვლიანებული სახეებით, სხვაგან გაქცეული ფიქრებით. ეს გაკვეთილი, დღის ეს ნაწილი როგორღაც უნდა გაიყვანონ, სანამ

ბაბუაჩემი მთელი თავისი ცხოვრება მიწას ამუშავებდა, მაგრამ არავინ იცის ჩემზე უკეთ, რომ მისი სახით მკითხველმა  ფენტეზის ჟანრის უნიკალური ავტორი დაკარგა.

ჩემი და ჩემი შვილების ზაფხული ისეთი არ გამოდგა, როგორსაც ვგეგმავდით. ჯერ უფროსმა შვილმა ხელი მოიტეხა, შემდეგ კოვიდი გვესტუმრა და თვითიზოლაციაში

ერთხელ შემზარავი სიზმარი ვნახე: ჩემი სოფლის მდინარის პირას, მდინარიდან ზურგით მწკრივში იდგნენ ბიჭები და ზურგებითვე, ფენა-ფენა ეშვებოდნენ მდინარეში, მშვიდად და

წიგნი, რომელიც თან  სულს მოგათქმევინებს და გულიანადაც გაცინებს. ხვდები, სწორედ ეს გინდოდა დილით მარცხენა ფეხზე ამდგარს, უმიზნოდ და უხალისოდ მობორიალეს. „აბორიგენები

ზაფხული ყოველთვის ნეტარი შთაბეჭდილების დრო იყო. ასეთი მას შემდეგ გახდა, რაც იგრძნო, რომ სკოლის მერხებთან მსხდომი ბავშვები ჩაუსაფრდნენ. ეს ამბავი

მაია ცირამუას რომანი „მშვიდობით, ძია გერშვინ!“ სად მიდის წარსული? იკარგება თუ უბრალოდ იმალება, მერე დაუსრულებლად გველოდება, როდის მივაგნებთ რაიმე ნივთის,

  ძარღვები (მარინეს დღიური) 9 აგვისტო. სადილობისას თვალი მაჯისკენ გამექცა. მომწვანო ვენები  ხეების ტოტებს ჰგავს. ზეცამდე აწვდილს. მაგრამ, ესენი სისხლის

ამ წერილით ვემშვიდობები ბატონ გივი ალხაზიშვილს. . . მინდა დავიწყო იმ სიტყვებით, რითაც  დაახლოებით 10 წლის წინ  ეს   წერილი  დავასრულე:

„სიცოცხლე ნიჭად გვენიჭება“ რაბინდრანატ თაგორი   „მეგობარო ეს არ არის წიგნი, ხელი ახლე და კაცს შეეხები“ – უოლტ უიტმენის ამ