ცოტა ხნის წინ ერთი ძალიან საინტერესო ფილმი ვნახე. ფილმს „ღორი“ ჰქვია, რეჟისორი გიგა ლიკლიკაძეა. ფილმის შესახებ მის ნახვამდეც ბევრი მქონდა

ნუკრი ბერეთელის პირველი და ჯერჯერობით ერთადერთი კრებული „ჩიხი” 2012 წელს გამოსცა გამომცემლობა „ინტელექტმა”. კრებული 2013 წელს პრემია „საბას” მოკლე სიაში

უილიამ უაილერის ამ ფილმს – 1961 წელს გადაღებულ „ბავშვების საათს“ – ჯონ მაქსველ კუტზეე აღტაცებით იხსენებს რეჟისორის სხვა ნამუშევრებით მოხიბლული

 „მე ვარ ავი მუსაიფი  კახთ ბატონის ირაკლისა“                          

(ნამდვილი ამბავი) პატარაობისას რატომღაც მეგონა, რომ ბავშვები არასდროს იზრდებიან. არ ვიცი რატომ, მაგრამ მჯეროდა, რომ ის, რასაც ბავშვობას ვეძახდი, არასდროს

„ეს გამორთული ეკრანია. ნებისმიერი ტელევიზორის, აიპედის, აიფონის თუ ლეპტოპის გამორთვისას ჩვენ წინაშე შავი სარკეა. ეს ისეთი საშინელია და ამ დროს

(მოკლემეტრაჟიანი ანიმაციური ფილმის „ზღარბის“ მიხედვით)   იცნობთ პატარა ბიჭუნას, გამუდმებით, ლამის ყველგან და ყველასთან ზღარბებზე რომ საუბრობს? სტუდია GOBELINS–ის ანიმაციური ფილმის გმირზე

ამას წინათ ფეისბუქზე იუმორისტული სტატუსი დავდე, სადაც თორმეტი წლის წინანდელ ამბავს ვიხსენებდი, როცა ქსელური მარკეტინგის ერთ-ერთ კომპანიაში ვმუშაობდი. სტატუსში ჩვენი

საშობაო დღესასწაული ვინ მოთვლის, რამდენ წიგნში გვეგულება. დარწმუნებული ვარ, საკუთარი რჩეული თქვენც გაქვთ – მე კი ამ წერილში ჩემს საყვარელ

ყოველთვის ვცდილობ, მოსწავლეებში შემოქმედებითი აზროვნება მეტად გავაღვივო. ოტია იოსელიანს უყვარდა ხოლმე თქმა: ბალზაკმა 20 ტომი სისულელე დაწერა და მერე გახდა