ალბათ, ყველას გვახსოვს რამდენიმე წლის წინანდელი ამბავი, რომლის თვითმხილველი მწერალი და კრიტიკოსი ლელა კოდალაშვილი იყო: როგორ ჩამოაგდეს, ებოლას ვირუსის შიშით,

არცთუ ისე დიდი ხნის  ერთ-ერთ  ლიტერატურულ პერიოდულ გამოცემაში დაიბეჭდა ცნობილი და ღვაწლმოსილი (ეს ის შემთხვევაა, როდესაც ადრესატის დამსახურებისა და ასაკის

თურქეთის ისტორიაში პირველად  რამდენიმე უნივერსიტეტში (ყარსის, დუზჯეს, არდაგანის უნივერსიტეტებში) საფუძველი ჩაეყარა ქართული ენისა და ლიტერატურის სპეციალობას, რასაც საფუძვლად დაედო საქართველოსა

  24 მაისის საღამოს ახალციხეში აღმოვჩნდი. ხანგრძლივი მგზავრობის შემდეგ მე და ჩემი თანამგზავრები ახალი შთაბეჭდილებებისთვის, ნანახ-გაგონილის გაანალიზებისთვის მზად არ ვიყავით.

     აჰა, ბეჭედნი საფლავისანი ჰგიან აღუტეხელად…                                                                                                                       მიქაელ მოდრეკილი   პირველი სამაროვნები, ანუ თანამედროვე ენით რომ ვთქვათ, საფლავები, საქართველოში

ცნობილი მწერლები და მეცნიერები ჩვეულებრივი ადამიანები არიან, მაგრამ მათმა უმეტესობამ კარგად იცის დაბალანსებული მუშაობისა და დასვენების ფასი. მათ ესმით, რომ

25-დან 28 მაისის ჩათვლით „ექსპო ჯორჯიას“ მე-11 პავილიონს უამრავი დამთვალიერებელი სტუმრობდა, რომელთა შორის ახალგაზრდები თვალშისაცემად ბევრნი იყვნენ. თბილისის წიგნის საერთაშორისო

აღდგომის მეორე დღეა. ჩემი სოფლის ეზოში სკამზე ვზივარ და იმაზე ვფიქრობ, როგორ არავინ დარჩა ამ სოფელში. ტკბილი მზე და სითბოა,

მარიო ვარგას ლიოსა დღევანდელი ლათინური ამერიკის ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული მწერალია. იგი 1936 წელს პერუში დაიბადა და უკვე მრავალი ათეული წელია