ანა კორძაია-სამადაშვილის ახალი რომანი „ზინკა ადამიანი“ „ადამიანი იმდენივე ღირს, რამდენიც კაცობრიობა“, – წერს ნიკო ლორთქიფანიძე თავის ცნობილ ნოველაში „დადიანის ასული

ჩემი ხმა დარჩება შენთან! მილტონ ერიქსონი   ეძღვნება ყველა მასწავლებელს, რომლის ხმაც არასდროს ტოვებს მოსწავლეს!   რა ხდება მაშინ, როცა

ახალი წაკითხული მქონდა იურგენ ტორვალდის „კრიმინალისტიკის ასი წელი“, ანდრაშ ბერკეშის „ნიმფიანი ბეჭედი“ და კიდევ ერთი ნათხოვარი, მოცვეთილყდიანი წიგნი, რომლის ავტორსა

სანამ პანდემია დაიწყებოდა, ჩემი უმცროსი შვილი ჯერ კიდევ 3 წლის იყო და ბაღში დადიოდა. იქ, როგორც ჩანს, დედის დღის აღნიშვნას

ეს წერილი ყველაზე ბნელ და ღრმა მოგონებებზეა, იმაზე, რაზეც არ საუბარი სურთ და ფიქრიც კი უსიამოვნოა.  ამბავი, რომელზეც უნდა მოვყვე,

„მახსოვს, სკოლაში რომ მოდიოდით ხოლმე“, – ვუთხარი კლასელის დედას, რომელიც 1990 წლის მერე არ მენახა და მიკროავტობუსში ჩემი სახელი რომ

(გიგი თევზაძის წიგნებზე: „ათი წერილი მკითხველს თავისუფლებისა და ჩვენ შესახებ“ და „ათი წერილი მკითხველს მონობისა და ჩვენ შესახებ“)   „ყველა

ახლა ცოტა ჩემ სოფელზეც უნდა ვთქვა, გიამბოთ. მე მამისეული სოფელი არა მაქვს, არ გამაჩნია. კი, ბატონო, გვარი აფხაზეთიდან მოდის, მეტიც,

ივანე კოტორაშვილი, ექიმი ლივსი, ბილბო აბგელი, ბატონი კორეანდორი, ღვთისუნელი, ჯო გარჯერი, ჰაკლბერი ფინი და ჯიმი, ტინიტო, პენკროფი, მერი სვოუპი, სვოუკი

1980-იან წლებში, როცა სსრკ-მ საზღვრები „გახსნა“, საბჭოთა მოქალაქეებს, ყველას არა, მაგრამ ნაწილს, ამერიკის შეერთებულ შტატებში მოგზაურობის მანამდე არნახული ბედნიერება მოგვენიჭა.