„და გავიდა ივლისი, და მოვიდა, წამებო, შფოთიანი ტფილისი: პოეტების სამეფო!“ გალაკტიონ ტაბიძე   პოეტები ხშირად ემსგავსებიან საკუთარ ქალაქებს. უფრო ხშირად

ბავშვობაშივე აღმოვაჩინე, რომ ერთსა და იმავე ამბებს მე და ჩემი მეგობრები სხვადასხვანაირად ვიმახსოვრებდით და ის, რაც ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო,

ბავშვებისთვის და მოზარდებისთვის არდადეგები, წელიწადის ყველაზე საყვარელი პერიოდია. განსაკუთრებით კი ზაფხულის არდადეგები. როდესაც დიდი მხიარულობის და გართობის დრო დგება. მომაბეზრებელი

სოციალური ქსელი დაიპყრო „ბოლო ზარის“ სიმღერებმა… ამ მოვლენას კი წინ უსწრებდა 51-ე სკოლაში ინციდენტი, რომელიც სწორედ ბოლო ზარის ვიდეოს უკავშირდებოდა.

  „ჩვენც ვეცადეთ და განვდევნეთ რაცა არი ჩვენში ცუდი“         გიორგი ერისთავი. კომედია „გაყრა“   1850 წლის 2 (ძვ.სტილით –

კარგი წიგნის წარდგენას შესაფერისი დრო და გარემოება სჭირდება. კარს მომდგარი წიგნის ფესტივალი და ზაფხულის არდადეგები კი ამ მხრივ მშვენიერი წინაპირობაა.

არაქელა ოქუაშვილზე, შთამომავლებისა და ოროდე მკვლევარ-ისტორიკოსის გარდა, ალბათ, ისევ არავის არაფერი ეცოდინებოდა, საბჭოთა წარსულის კვლევის ლაბორატორიას, „აკრძალული მეხსიერების“ სერიით, მისი

„ათი წელია, ერთსა და იმავე სახეებს ვხედავ. ყოველდღე. ოცდაათი წელია, მასწავლებელი ვარ. თქვენს მშობლებსაც ვასწავლიდი… მაგალითად, მამაშენს (სახელი). და რა

ერთმა ჩვეულებრივმა დღემ ქალაქში შესაძლოა ფერადად გაიაროს. იგივე დღე კი სოფელში უფერულად დაღამდეს. არადა, სოფლად უფრო მეტი ფერები ერევა ერთმანეთს.

თუ ვინმესი გულწრფელად მშურს, ეს პროფესიონალი მუსიკოსები და მასწავლებლები არიან. მიუხედავად იმისა, რომ წლებია, თავადაც ვასწავლი, მიმაჩნია, რომ ნამდვილი პედაგოგი