გავიდა ეჭვებითა და მოლოდინით დატვირთული ზაფხული, რომელიც პანდემიამ გამოიწვია. დაიწყება სკოლა? არ დაიწყება? რა ფორმით დაიწყება? – ვმარჩიელობდით. ახლა უკვე

„ცოლად რომ მომიყვანა, ორი გაკერილი თეფში გვქონდა მე და ბაბუაშენს” – თქვა ბებიამ. ორსართულიანი სახლი გრძელი შუშაბანდით, სადაც გულაბ მსხლებს

გიკითხავთ ბავშვებისთვის, რა აბედნიერებთ მათ? უამრავ პასუხს მოისმენთ – ახალი ველოსიპედი, კომპიუტერული თამაშები, თავგადასავლები, ახალდამეგობრებულებთან და საერთო ინტერესების მქონე თანატოლებთან

ონლაინსწავლებაზე გადასვლამ ახალი გამოწვევები მოიტანა ყველასთვის – მასწავლებლების, მოსწავლეებისა თუ მშობლებისთვის. ყველას ერთად მოგვიწია გავმკლავებოდით მის გამოწვევებს. დისტანციურმა სწავლებამ უფრო

მშობლებს ხშირად გვაღელვებს ის შეგრძნება, რომ ყველაფერს ისე ვერ ვაკეთებთ, როგორც უნდა ვაკეთებდეთ, რომ რაღაცას ვაკლებთ ჩვენს შვილებს. ვაკლებთ ყურადღებას,

გიორგი ლაზრიშვილის, იგივე ცვანციკა მასწავლებლის სწავლების მთავარი საიდუმლო – დაფა, ცარცი და მოსწავლის სიყვარულია. ასე მარტივად ხსნის ზოგიერთისთვის რთული საგნის

„ტელესკოლის“ ხატვის მასწავლებელი ანი გოგორიშვილი ფიქრობს, რომ ყველა ბავშვს აქვს ხატვის ნიჭი და მთავარი ის პროცესია, რომელშიც ბავშვია ჩართული.  

ახალგაზრდა მასწავლებლის, გიორგი ლიპარიშვილის პირველი გაკვეთილი ასეთი იყო: ეგონა, ჯგუფში ყველა მოსწავლე ტომ სოიერად და პეპი გრძელიწინდად ქცეულიყვნენ, თავდაყირა იდგნენ

თუ გადაწყვეტთ მოსწავლეებს ემპათიაზე ესაუბროთ, გთავაზობთ სამ ნაამბობს, რომელიც რამდენიმე ხანდაზმულ ადამიანთან სახლში სტუმრობის დროს ჩავიწერე. ხშირად ბავშვებისათვის ძნელი წარმოსადგენია,

გაბრიელ გარსია მარკესის წიგნში „იცხოვრე, რომ მოჰყვე“, რომელიც წაკითხვისთანავე ჩემს საყვარელ წიგნად იქცა, ერთი ფრაზა ამოვიკითხე, რომელიც გონებაში ღრმად ჩამებეჭდა.