დილიდან ვიცი, რთული დღე იქნება და ეს გაღვიძებისთანავე მღლის. პანდემიის პერიოდში არა მარტო ჩემი, ბავშვების რეჟიმიც აირია – გვიან იძინებენ

„დედა, გთხოვ, ღამით გამაღვიძე, რომ ვილაპარაკოთ“, – თითქმის ყოველ საღამოს, ძილის წინ, მთხოვს ჩემი რვა წლის შვილი. მიუხედავად იმისა, რომ

თანაკლასელებისა და მეგობრების გარეშე დარჩენილმა ბავშვებმა რომ მოიწყინეს, ახალი ამბავი აღარ არის და ეს მოწყენილობაც დღითიდღე მძაფრდება. როცა ჩემს შვილებს

მოსწავლისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, ჰქონდეს ახალი საფიქრალი, მით უმეტეს დისტანციური სწავლების ერაში, შემცირებული ურთიერთობების ფონზე და იმ სივრცეში, სადაც სკოლა ფიზიკური

„როგორც მოსწავლის დანახვაა მასწავლებლის მთავარი ბედნიერება, დაუნახაობაა დიდი ტკივილი და სიძნელე” მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს გამარჯვებული სოფო გოგოხია აფხაზეთის N10 საჯარო

ცოტა ხნის წინ ჩემს შვილებს იტალიელი საბავშვო მწერლის, ჯანი როდარის წიგნი „ჯელსომინო ცრუთა ქვეყანაში” წავუკითხე. ჯანი როდარი, რომელიც ამ წიგნში

 ინტერვიუ ფსიქოლოგ ნათია იოჰანესენთან   ფსიქოლოგი ნათია იოჰანესენი, ნორვეგიაში ცხოვრობს და ქალაქ ლევანგერის ფსიქიატრიულ კლინიკაში, ზოგადი ფსიქიატრიის განყოფილებაში კლინიცისტ-ფსიქოლოგად მუშაობს. 

გავიდა ეჭვებითა და მოლოდინით დატვირთული ზაფხული, რომელიც პანდემიამ გამოიწვია. დაიწყება სკოლა? არ დაიწყება? რა ფორმით დაიწყება? – ვმარჩიელობდით. ახლა უკვე

„ცოლად რომ მომიყვანა, ორი გაკერილი თეფში გვქონდა მე და ბაბუაშენს” – თქვა ბებიამ. ორსართულიანი სახლი გრძელი შუშაბანდით, სადაც გულაბ მსხლებს