ქალაქისთვის ზღაპარი ისეთივე აუცილებელია, როგორც დიდი სკვერი, სადაც ციყვები და ბავშვები ხეებზე ერთად დაძვრებიან, შუქნიშანი, რომელიც ყველაზე ზრუნავს, მთავარი მოედანი,

დიდი ხანია, ქართულის მასწავლებლები ვთანხმდებით, რომ ჩვენი კურიკულუმის ერთ-ერთი ყველაზე რთული ნაწილი ჰაგიოგრაფიის სწავლებაა.  ხშირად გვესმის სხვადასხვა აზრი ამ საკითხთან

(ქართული დიალექტური კორპუსის ფერეიდნული ტექსტების მიხედვით) შეხვედრებზე რა ვილაპარაკოთ ისეთი, რაც ჯერ არ თქმულა? რომელ პირველ თუ უკანასკნელ, შემთხვევით თუ

ბანალური და ყველასთვის ნაცნობი ჭეშარიტებაა, საქართველო ვაზის ქვეყანაა, აქ ვაზი მთავარი სიმბოლოა, აქ ვაზი მთავარი სიტყვაა, მთავარი კულტურაა, როგორც რიტუალის,

ახლა  აგვისტოა, დრო, როცა ბოლოს და ბოლოს, მოგზაურობისთვის იცლით, თუ მაინცდამაინც, სექტემბრის პირველი კვირაც საუკეთესო პერიოდია. სანამ სწავლა დაიწყება, დრო

“ენაჩი სუ კარგია “… პოეტი, ენათმეცნიერი და მასწავლებელი – ყველანი ერთი დიდი ტაძრის მლოცველები არიან, სადაც სიტყვის ძალას სცემენ თაყვანს. სიტყვას

როგორ ვზრდით შვილებს? ვინ გვასწავლა რა და როგორ უნდა გავაკეთოთ? ეს ალერსიანი, ენის მოჩლექით საუბარი, რომლითაც  ჩვილებს ვეჭიკჭიკებით, ბავშვის მოვლის

ლიტერატურული თარგმანი არა მხოლოდ ტექსტის, არამედ ენობრივი კონცეფციის, კულტურული კონტექსტის, ეთნოსოციალური თვითმყოფადობის, მხატვრული რეალობის სხვა ენაზე გადატანის ცდაა, შესაბამისად, ყოველი

დიდი თავსატეხია, მივცეთ თუ არა საერთოდ საშინაო დავალება, რა მოცულობის უნდა იყოს ის, როგორი ტიპის, როგორი მეთოდები უნდა გამოვიყენოთ, რომ

ორი მეფის, ერეკლესა და გიორგის მრჩეველი იყო ეგნატე თუმანიშვილი, გავლენიანი, ჭკვიანი, ცბიერი კაცი.  როცა გიორგი მეფემ რუსეთის იმპერატორს ტრაქტატის ახალი