ცოტა ხნის წინ „ახალგაზრდა პედაგოგთა კავშირის“ მიერ ორგანიზებულ მშვენიერ კონფერენციაში მივიღე მონაწილეობა, გენდერის საკითხებზე მომუშავე მოსწავლეებისათვის მენტორობა უნდა გამეწია. ჩემი

ზაფხულობით, როცა ჩემი თანატოლები მთაში თუ ზღვაზე, ბებია-ბაბუასთან სოფელში თუ საზღვარგარეთ მიდიოდნენ, ჩემი არდადეგებიც იწყებოდა. ამისთვის სულ რამდენიმე კილომეტრი უნდა

(იდეები ძალადობის საწინააღმდეგო კვირეულისთვის)   ძალადობა, ჩაგვრა, ბულინგი, დაცინვა – ეს ის სიტყვებია, რომელთა გაგონებისას ყოველთვის ვშფოთავთ და ვნერვიულობთ, მიუხედავად

სწავლების პროცესში თავადაც დააკვირდებოდით, რომ იმას, რასაც მოსწავლეები ხედავენ, თვალით აღიქვამენ,  ტექსტებს, რომელთაც ილუსტრაცია ახლავს, საკითხებს, რომელიც ვიზუალური ნაწილით არის

მუზეუმები ჩემი სიყვარულია. ყველგან, სადაც ჩავდივარ, აუცილებლად ვგეგმავ მუზეუმში სტუმრობას. ლუვრებსა და მოდერნ ტეიტებზე კი არ მოგახსენებთ (ამ პანდემიის გამო

თამაში 1 სამაგიდო თამაშები ყველას გვიყვარს, უფროსებიც და უმცროსებიც მშვენივრად ვერთობით, ასე ერთმანეთთან კომუნიკაციაც უფრო სასიამოვნოა, ზაფხულის თუ ზამთრის საღამოების

ხშირად გვიკვირს, რომ ჩვენივე ტექსტის კითხვისას ისეთი შეცდომები გვეპარება, სხვის ტექსტში რომ მარტივად  აღმოვაჩენდით. გვიკვირს, ეს როგორ დაგვემართა, ეს როგორ

აკაკი წერეთლის „განთიადი“ ეროვნული სასწავლო გეგმით გათვალისწინებული ტექსტია. ეს ლექსი თავისი ლიტერატურული მნიშვნელობით, კონტექსტით, დაწერის ისტორიით ძალიან საინტერესო გაკვეთილების ციკლის

კიდევ ერთხელ ვაღიაროთ,  რომ  უმეტეს შემთხვევაში ჩვენს მოსწავლეებს არ უყვართ გრამატიკა. ის მოსაბეზრებელი, წესებითა და აუცილებლობებით გატენილი უინტერესო საგანი ჰგონიათ.

ამბავი იმით დაიწყო, რომ ერთ მშვენიერ პანდემიურ ზამთრის საღამოს, დიდ დიღომში, საშობაო ღვეზელების მცხობელ პოეტს, შორეული აზიური ქვეყნიდან   უცნობმა ქალმა