ალალად გეტყვით, მიჭირს იმ ტექსტის მნიშვნელობაზე საუბარი, რომლის დაწერასაც ვაპირებ. თვალნათლივ ვიცი, სამყაროს მისხალი არ დააკლება, საერთოდ რომ არ დავწერო.

ჩემი სახლის გადაღმა ფრიალო კლდის პირას აშოლტილი ბალამწარა იდგა. ბავშვობაში არ ვიცოდი, რომ ხის წითლად აღუდღუდებული ნაყოფი შეიძლებოდა მწარე ყოფილიყო.

– სულ ტყუილი ყოფილა ყველაფერი. ერთხელ არ გადმომხედა, მოვკვდი თუ დავრჩი – ამბობდა ჩემი მოხუცი მეზობელი, როცა ღამით, ნისლსა და

ჩემი პირველი გაკვეთილი მეცხრე კლასთან უნდა ჩავატარო, ოთხშაბათს, თორმეტ საათზე. ამაზე რომ ძალიან ვნერვიულობ, არაფერს ვიტყვი, თუმცა ნანა მასწავლებელი, ჩვენი

ის ღამე თეთრი თვალით გავათენე. თითქოს საწოლზე კი არა, ცხელ ნაკვერჩხლებზე ვიწექი. ვფიქრობდი, გამომივიდოდა თუ არა, მე ხომ დაფასთან ვერ

ქუთაისში სეირნობისას თეთრი მარმარილოთი ნაშენი პირველი გიმნაზია აღმოვაჩინე. გიმნაზიის ფასადზე მიკრული დაფა იუწყებოდა, რომ აქ სწავლობდნენ აკაკი წერეთელი, ექვთიმე თაყაიშვილი,

როცა მისი სიკვდილის ამბავი გავიგე, მოვძებნე მისი წიგნი, დავჯექი ქარ-მზისგან გამოფიტულ მიწაზე და კითხვა დავიწყე. „როდისაა სიკვდილის დრო?.. არასოდეს“. ………………………………………….

ზოგისთვის დათია მასწავლებელი ვარ, ზოგისთვის დათია ძია. წესით, „მასწავლებელო“ უნდა მეხამუშებოდეს მაგრამ პირიქითაა. ხანდახან მავიწყდება, რომ უკვე მეორე წელია ოცდაათს

კარტოფილს ვიღებდი სამი დღე, ამოღება ერთია და ბარს რა ამოაქვს – მეორე. წვრილი, ჟიჟმატი, თვალი არ წაგივა და გული. მიწა

დიდთონეთში, სასაფლაოს გორაზე, საყდრის გვერდით ქვის კედლები დგას და თონესავით ჩავარდნილ სოფელს ზევიდან დაჰყურებს. აქ ადრე სკოლა იყო, ორსართულიანი, ხის