ჩემი პირველი გაკვეთილი მეცხრე კლასთან უნდა ჩავატარო, ოთხშაბათს, თორმეტ საათზე. ამაზე რომ ძალიან ვნერვიულობ, არაფერს ვიტყვი, თუმცა ნანა მასწავლებელი, ჩვენი

ის ღამე თეთრი თვალით გავათენე. თითქოს საწოლზე კი არა, ცხელ ნაკვერჩხლებზე ვიწექი. ვფიქრობდი, გამომივიდოდა თუ არა, მე ხომ დაფასთან ვერ

ქუთაისში სეირნობისას თეთრი მარმარილოთი ნაშენი პირველი გიმნაზია აღმოვაჩინე. გიმნაზიის ფასადზე მიკრული დაფა იუწყებოდა, რომ აქ სწავლობდნენ აკაკი წერეთელი, ექვთიმე თაყაიშვილი,

როცა მისი სიკვდილის ამბავი გავიგე, მოვძებნე მისი წიგნი, დავჯექი ქარ-მზისგან გამოფიტულ მიწაზე და კითხვა დავიწყე. „როდისაა სიკვდილის დრო?.. არასოდეს“. ………………………………………….

ზოგისთვის დათია მასწავლებელი ვარ, ზოგისთვის დათია ძია. წესით, „მასწავლებელო“ უნდა მეხამუშებოდეს მაგრამ პირიქითაა. ხანდახან მავიწყდება, რომ უკვე მეორე წელია ოცდაათს

კარტოფილს ვიღებდი სამი დღე, ამოღება ერთია და ბარს რა ამოაქვს – მეორე. წვრილი, ჟიჟმატი, თვალი არ წაგივა და გული. მიწა

დიდთონეთში, სასაფლაოს გორაზე, საყდრის გვერდით ქვის კედლები დგას და თონესავით ჩავარდნილ სოფელს ზევიდან დაჰყურებს. აქ ადრე სკოლა იყო, ორსართულიანი, ხის

მისი გვარსახელი ჯერ კიდევ წლების წინ, ცხვარში რომ დავდიოდი მაშინ გავიგე. „ლიტერატურული პალიტრისთვის“ ჰქონდა მიცემული ინტერვიუ. მწერლის დანიშნულებაზე საუბრობდა, იმაზე

ავტორი ქალია. გადარჩენა უსწავლია, ამიტომაც წიგნს იმ ადამიანს უძღვნის, რომელმაც მას ეს ასწავლა. რახან გადარჩენილი სიცოცხლის ფასი იცის, იცის მოგონებებისა

ცელოფან მოხვეული მოხუცი გაჭიმული იჯდა სკამზე. მუქი, ხალებით დაწინწკლული თითები ერთმანეთში ჩაეჭდო და გაყინულ ტელევიზორს მიშტერებოდა. ბიჭი კი პატარა მაკრატლით