მე მის დასაფლავებაზე საფლავზე არ გამიშვეს, მითხრეს რომ არ შეიძლება მკვდრის ცრემლებით გაცილება, რომ მას ფეხები დაებმება სამოთხისკენ მიმავალ გზაზე… ყველა რელიგიას თავისი მახინჯი სისასტიკეები აქვს.
ბებო ლამაზი ქალი იყო, ძალიან პატარა დაობლდა და დედის ძმებთან იზრდებოდა. რადგან მამამისის სიკვდილის შემდეგ, დედამისი თავისივე მაზლს დაუტოვეს ცოლად და ამ კაცს კი ძმისშვილის დანახვა არ უნდოდა. ბებიაჩემი როცა წამოიზარდა მაშინ დაბრუნდა დედასთან. ის ცუდს არავისზე ამბობდა, მაგრამ მე მგონია რომ ძალიან ეტკინა გული, მგონია მთელი ბავშვობა ტიროდა.
გრძელ ნაწნავებიანს, დიდი თაფლისფერი თვალები, თხელი ცხვირი და გრძელი ლამაზი ტითები ჰქონდა.
მას უნდოდა მასწავლებელი ყოფილიყო, მაგრამ მას რა უნდოდა საერთოდ არ ეკითხებოდნენ მთებში. დანიშნეს ბაბუაჩემზე რომელიც მასწავლებელი იყო და მასზე ბევრად უფროსი. მას წინააღმდეგობა არ გაუწევია, როგორც ყველა მისნაირ ქალს იქ. დარდობდა კია, უცნობ კაცს უნდა შეჰგუებოდა..
ერთ შუაღამეს კი როცა ბებიაჩემი, თავის პატარა ნახევარ ძმასთან ერთად საწოლში იწვა, თორმეტი შეზარხოშებული და შეიარაღებული კაცი შეუვარდა. იმ კაცებიდან ერთ-ერთს ბებიაჩემი უყვარდა, მაშინ ასე ერქვა სიყვარულს. ბებიაჩემს არასოდეს უხსენებია მისი სახელი, ისე კი ხალხისგან გამიგია რომ მასაც უყვარდა და ამიტომ გაბედა ეს ის იმ კაცმა..მაგრამ რაში დასჭირდა იმ კაცს ასეთი უხეში ძალა, ანდა ბებიაჩემს როგორ შეიძლებოდა ჰყვარებოდა ასეთი უხეში კაცი.
კაცებმა ქალი საბანში გადაახვიეს, თან დანა მიადეს ყელზე რომარ ეკივლა. ხელიდან გაუვარდათ კიდეც. მთებში გადაკარგეს, ფეხი ჰქონდა მოტეხილი და ტვინის შერყევა, ქვის კიბეზე თავის დარტყმისგან.
ერთ-ერთი გამტაცებლის ცოლმა გათქვა, სადაც ჰყვადათ მოტაცებული ქალი გადამალული. საქმრო და პოლიცია მოვიდნენ და წამოიყვანეს, გინდაკარგული. როცა გონს მოვიდე თორმეტივე ციხეში იყო წასული.
მალე ბაბუამ შეირთო ცოლად, ის თორმეტი ოჯახი კი დღემდე არ გვესალმებიან ჩვენც. ისინი ფიქრობენ რომ ბებიამ მისცა იმ კაცს საბაბი. რამდენიმე კი მოსულა და ბებიაჩემისთვის პატიება უთხოვია. მისი ქმრობის მოსურნე კი ციხეში გარდაიცვალა.
როცა წლების შემდეგ საწოლს მიეჯაჭვა, ამბობდა რომ ისჯებოდა იმის გამო, რომ არ აპატია მოძალადეს, რომ ამის გამო იწვა ისიც ლოგინში, როგორც თავის წილ ციხეში.
ის დიდხანს იწვა საწოლში, წამოსვამდნენ და სივრცეს გაჰუყურებდა, ფიქრობდა. როცა მასთან მივიდოდით მშვიდად გვიღიმოდა, გვიხუტებდა, იჯდა და დუმდა. ბოლოს ყველაფერი დაავიწყდა გარდა იმისა რომ ოცნებობდა მამა ჰყოლოდა, რომ ვერაფრით დაუძახა ბიძას მამა, რომ სამი შვილი გაუჩინა ქმარს და მასწავლებლობაზე ოცნებობდა. ღამით არავის აძინებდა, თავის ოთახში რადგან ღამე ეშინოდა და ყვიროდა, ბალიშებს ისროდა.
ერთხელ მითხრამ, ჩემი ოთხი წლის ძმა შემიშინეს, როცა შემოცვივდნენ, ერთ ხელში ჩემი ჩუსტი ეჭირა და შველას ითხოვდაო.
ბებო ძალიან ჰგავდა, მტვერში და ხმაურში ამოსულ ყვავილს, რომელსაც ზედ გადაუარეს, გადატეხეს, თავი ცუდ ადამიანად აგრძნობინეს.
მან ეს ყველაფერი, ჩუმად, უხმოდ გადაიტანა და ჩუმად უხმოდ წავიდა,. ახლა მის გულზე მწვანე ბალახი ბიბინებს, წიფლების ჩრდილია და გაზაფხულობით ფუტკრების ზუზუნი ისმის.
