“ დღეს ვედური კალენდრის მიხედვით, მასწავლებლისთვის მადლიერების გამოხატვის დღეა. არ ვიცი სიღრმისეულად რა რატომ, მაგრამ დღეს მთვარეს რომ შევხედე მივხვდი.. ისე ახლოა, ისეთი სავსე, თან სითბოა, სიმწვანეა , როცა უყურებ გრძნობ როგორ იწმინდება ჟანგი შენი სულიდან და შენც მთვარე გგონია თავი და შეგიძლია უკუნი ღამის გაჭრა.
ამ სამყაროში შეიძლება ყველა და ყველაფერი იქცეს მეგზურად და მოძღვრად. ბაბუაწვერას ვუყურებდი, რა შეიძლება ვისწავლო მისგან? ის ხან ლამაზი ქალივით ოქროსფრად ელვარებს მწვანე მინდორში, ხან ბებერივით აქვს აჩეჩილი თავი წამოყოფილი. შემდეგ კარგავს ამ აჩეჩილ თავს, ფანტავს, ნამცეცებად აბნევს. ისევ თავიდან ინთება მაგრამ სხვაგან, იქიდან სადაც ქარი, მწერი და ჩიტი წაიღებს მის თესლს.
ეს ყველაფერი დაგეგმილია და თან არ არის დაგეგმილი. ალბათ ასეა ჩვენი ცხოვრებაც, სულ ვერ იბრჭყვიალებ ყვითლად, სულ ვერ გაიფანტები და ვერ დაიბადები თავიდან. მაგრამ ცოცხალი ხარ, გრძნობ, იღებ წვიმებს, გვალვებს, ხანდახან მძიმე ნაბიჯებსაც, რომელებიც გსრესენ ან სხვა არსებების უხეშ ხელებს რომლებიც მანამდე გგლეჯენ სანამ გაიფანტები და ისევ გაცოცხლდები.
მოკლედ შენც ბაბუაწვერა ხარ, ისევე როგორც მთვარე, ისევე როგორც მდინარე, ისევე როგორც მელია.
სანამ ამ ყველაფერს დავინახავდი, მანამდე ვიყავი მე, დიდი მე და ვფარავდი ყველაფერს დიდი ზურგით, ვერაფერს ვხედავდი ჩემს ზურგს იქით. შემდეგ მოხვედი შენ და დავპატარავდი, ნამცეცებად გადავიქეცი. არ ვიცი შეგნებულად თუ შეუგნებლად ჩემი თავი დავკარგე, გავიფანტე, ღმერთო შენ კიდევ ჩემგან ყვითელი ყვავილი გააჩინე, ახალი ძალებით.
როცა პატარა ვიყავი, ალბათ ცხრა ან ათი წლის ან შეიძლება უფრო პატარაც. დავსხამდი ჩემს და-ძმას, აივანზე ჩამწკრივებულ სკამებზე, სკოლიდან წამოღებული ცარცით ასო-ბგერებს, რიცხვებს ვუწერდი და მათაც ვაწერინებდი. ბაბუას ჰქონდა, სასკოლო ჟურნალის მსგავსი, რეცეპტის დიდი რვეული, ამ რვეულში ვწერდი ლამაზი კალიგრაფიით სიას და მთელი არსებით მასწავლებლად ვგრძნობდი თავს. თუ ჩემებს მობეზრდებოდათ და გაიქცეოდნენ, მარტოც შემეძლო, ჩემივე გამოგონილ მოსწავლეებთან.
კიდევ მახსოვს რომ ხატვა მინდოდა, რასაც ვხედავდი ყველაფერი მინდოდა დამეხატა, ვხატავდი კიდეც, მაგრამ როგორი იქნებოდა ჩემი ნახატები, როცა მხატვრობაზე და ხელოვნებაზე არსად არაფერი მესმოდა, არც სახლში, არც სკოლაში, სადაც ხელოვნების გაკვეთილებს არც ატარებდნენ, მასწავლებელიც ყველაფერზე ლაპარაკობდა გარდა ხელოვნებისა
როგორ მივადექი სკოლას, როცა ამაზე ვფიქრობ, პასუხი არ მაქვს. აბა სად უნდა წავსულიყავი, მე ბავშვებისგან თავიდან ვისწავლე ბავშვობა. მე მათ ადამიანად მაქციეს და მათთან ვალში ვარ
დაუნდობელი წყალი, ჩიტს ბუდეს წაართმევს. ჩიტი დაბრუნებას სთხოვს, თუმცა ამაოა მისი თხოვნა, წყალი გულქვაა. სუსტი, უმწეო ჩიტი გაბრაზდება და დაიწყებს, ნისკარტით წყლის გადაღვრას რომ ბუდესა და ბარტყებს უშველოს. ზოგს ყლაპავს, ზოგს აქცევს, შემდეგ დაინახავენ სხვა ჩიტებიც და ისინიც იგივეს იწყებენ, წყალს მათთვისაც აქვს ბუდე წართმეული. ჩიტი იმარჯვებს, წყალს აშრობს, თავის ბუდეს ფსკერზე პოულობს და სხვა ჩიტებსაც აპოვნინებს.
აი, ეგ მასწავლებელი ჩიტი მინდა ვიყო მე..“
