გენერლის კატას „კიკი“ ჰქვია. უფრო თუ დავაკონკრეტებ, გენერლის შვილის მფარველობის ქვეშ ბრძანდება. თბილი და კარგი ოჯახია და „კიკიც“ გულღიად მიიღეს.

-ჰო, დედა, ჩამოვფრინდი, აეროპორტიდან გირეკავ. კი, კი კარგად ვიფრინე. ახლა ერთ ჭიქა ყავას დავლევ და მატარებლის სადგურში წავალ…არა, შენ მატარებლიდან

„ჩემი პატარა ქალაქი“ ბავშვობის სპექტაკლი იყო. მიხეილ თუმანიშვილის თეატრში  მისივე რეჟისურით იდგმებოდა. რამდენჯერმე მაქვს ნანახი. ყოველ ჯერზე სხვადასხვა თვალით ვუყურებდი

პირველკურსელებთან  შესავალ კურსს ვკითხულობ. მათ  სპეციალობა ჯერ არჩეული არ აქვთ და პირველ კურსზე ზოგადი შესავალი კურსის არჩევა ევალებათ, როგორც საბუნებისმეტყველო,

ზაფხულობით ბებიასთან სოფელში ხშირად ვრჩებოდი. ეს ის დრო არის, როცა აფთიაქი მხოლოდ რაიონის ცენტრში იყო, წერილები ელექტრონულად კი არ მოდიოდა, მიტო

ბავშვობაში ერთი წიგნი წავიკითხე. ფანტასტიკის ჟანრი იყო. ავტორი, სამწუხაროდ,  აღარ მახსოვს, მაგრამ სიუჟეტი მეხსიერებას შემორჩა. მოკლედ, ერთ პატარა და ცნობისმოყვარე

სხვადასხვა ადამიანურ შიშს შორის ერთ-ერთი სიბერის შიშია. მახსოვს, ბებია განგებას  საყვედურობდა: ეს დაბერება რაღაა, ადექი დალოცვილო და როცა დრო მოუვა,

არ მეგონა, თუ ოდესმე თეატრს და ქიმიას  ერთმანეთს დავაკავშირებდი. არადა, რომ დაფიქრდე ერთ-ერთი ეფექტური გზაა ბავშვების ქიმიის სამყაროში შესატყუებლად. სცენიდან

2012 წელს ინგლისის ქალაქ მანჩესტერში სამეცნიერო კონფერენციაზე გავემგზავრე. ამ ქალაქზე სხვა სტატიებშიც დამიწერია. მანჩესტერის ვიწრო, ძველ ქუჩებში პრისტლი სეირნობდა. ამოჩემებული

  ერთ სახლში ბებიასთან ერთად თინეიჯერი ნუცა ცხოვრობდა. წიგნი არ უყვარდა, კომპიუტერი ერჩივნა. კომპიუტერიც გასართობად უფრო უნდოდა, ვიდრე სასწავლო რესურსების