ბავშვობაში ერთი წიგნი წავიკითხე. ფანტასტიკის ჟანრი იყო. ავტორი, სამწუხაროდ,  აღარ მახსოვს, მაგრამ სიუჟეტი მეხსიერებას შემორჩა. მოკლედ, ერთ პატარა და ცნობისმოყვარე

სხვადასხვა ადამიანურ შიშს შორის ერთ-ერთი სიბერის შიშია. მახსოვს, ბებია განგებას  საყვედურობდა: ეს დაბერება რაღაა, ადექი დალოცვილო და როცა დრო მოუვა,

არ მეგონა, თუ ოდესმე თეატრს და ქიმიას  ერთმანეთს დავაკავშირებდი. არადა, რომ დაფიქრდე ერთ-ერთი ეფექტური გზაა ბავშვების ქიმიის სამყაროში შესატყუებლად. სცენიდან

2012 წელს ინგლისის ქალაქ მანჩესტერში სამეცნიერო კონფერენციაზე გავემგზავრე. ამ ქალაქზე სხვა სტატიებშიც დამიწერია. მანჩესტერის ვიწრო, ძველ ქუჩებში პრისტლი სეირნობდა. ამოჩემებული

  ერთ სახლში ბებიასთან ერთად თინეიჯერი ნუცა ცხოვრობდა. წიგნი არ უყვარდა, კომპიუტერი ერჩივნა. კომპიუტერიც გასართობად უფრო უნდოდა, ვიდრე სასწავლო რესურსების

სადგურზე ხალხმრავლობა არ იყო. მორიგი მატარებლის ჩამოდგომამდე დრო ჯერ ბლომად დარჩენილიყო, თუმცა პატარა გოგონას ქალაქში სტუმრობა იმდენად უნდოდა, რომ დამღლელ

ახალგაზრდა მარკო პოლო ვენეციიდან ჩინეთში მიემგზავრება. მე-13 საუკუნეა და გარემოც განსაცვიფრებლად სუფთაა. თუმცა, ბევრს ეჭვი ეპარება, ჩავიდა კი იქ? იქნებ

საზამთროს სამშობლო სამხრეთ აფრიკაა. იქ დღესაც შეხვდებით ვაშლის ტოლა პატარა ველურ საზამთროებს. სელექციის და კულტივაციის შედეგად კი მთელ მსოფლიოში გავრცელდა.

ასეთი სათაური ტყუილად არ შემირჩევია, ერთი მეორეზეა დამოკიდებული და ყველა ერთად ჩვენი ცხოვრების წესზე მოქმედებს. თუმცა, თავიდან დავიწყოთ. იმ დღეს

მარილზე რა აზრის ბრძანდებით? ჩვეულებრივ  სუფრის მარილზე გეკითხებით. ნატრიუმის ქლორიდი გახლავთ და არაბი ალქიმიკოსების აზრით, ერთ-ერთი უძლიერესი ნარკოტიკია. ავიცენა თავის