ბავშვობაში, სხვა ბავშვებივით, ზღაპრებს ვკითხულობდი. ერთ ციხე-კოშკში მზეთუნახავი ცხოვრობდა, რძისფერი კანი და ოქროსფერი თმა ჰქონდა. მზეს და მზეთუნახავს ერთმანეთი ნანახი

ყოველ დილით „ილუზიებით“ ვიღვიძებ. ეს გაღვიძება იძულებითია, მაგრამ სულ მგონია, რომ სამხრეთ აფრიკაში ჩანჩქერ „ტუგელას“ ახლოს ვიმყოფები ან სულაც პერუში

დილით ჩვეულებისამებრ გავიღვიძე. უფრო სწორედ, ბოლო ორი წელია ჩემი გაღვიძება იძულებითია. დიახ, სისხამ დილიდან „ჩანჩქერის“ ხმა ჩამესმის. ეს „ჩანჩქერი“ სინამდვილეში

სანამ თხუთმეტი წლის გავხდებოდი, დრო იდგა. ჰო, არაფრით იძვროდა წინ. არა და არ მოვიდა სანატრელი 15 წელი. რას ველოდებოდი? ვერ

სტამბულის გულჰანეს ბაღში ფუატ სეზგინის დაარსებული მისივე სახელობის ისლამური მეცნიერების ისტორიის ბიბლიოთეკაა. თავად მეცნიერი დღეს ძალიან მხცოვანია, თავს მხნედ გრძნობს,

სოფელში ბებოს ვენახში მარწყვი ჰქონდა დარგული. იმის ჭამას არაფერი სჯობდა, მაგრამ მთავარი მაინც დაკრეფის რიტუალი გახლდათ. საკუთარი ხელით დაკრეფილი სულ

ტურისტის ფეხი სად არ დადგმულა. ყველაზე მამაცები და ფულიანები კოსმოსშიც კი გაიჭრნენ, თუმცა ს. ბჰატიას ერთ-ერთი ნაშრომის (Industrial and Electronic

ეს ამბავი რამდენიმე წლის წინ შემემთხვა. იტალიაში სამეცნიერო კონფერენციაში მონაწილეობის მისაღებად სტატიის რეზიუმე გავგზავნე. თავიანთი ფორმა ჰქონდათ. ჯერ სათაური იწერებოდა,

ადამიანი უცნაურია, მეტი და მეტი სურს. რაც უკვე აქვს, არ აფასებს, დაკარგავს და მერეღა ხვდება, დაკარგული რა ძვირფასი ყოფილა. ეს