ახლა სოფელში ვარ. ღამის ორი საათია, მაგრამ არ მძინავს. თავს ვირთობ, რომ არ დავიძინო, რადგან მარტო ვარ და „უხილავ“ მტრებს

არ ვიცი დღევანდელი თემა  მოერგება თუ არა „მასწავლებლის“ მიზნებსა და ფორმატს, თუმცა ამ ინტერნეტ გაზეთის დანიშნულება მთლიანად გასცდა ჩარჩოებს და

აქ,  ქვემოთ სიცოცხლე გრძელდება. დადიან მანქანებში ახლართული სკუტერები და შეკვეთების დამტარებელი მოტოციკლისტები, რომლებსაც მარჯვედ თუ არ აუქციე გვერდი, წამსვე ქვეყნის

სიტყვა მიწაზე რა გახსენდებათ? – მიწა ვართ და მიწად ვიქცევითო… დედა-მიწაო, ანუ  დედაა და გულშიც ჩაგვიკრავსო. თუმცა, მანამდე  გვარჩენს და

სანამ მთავარ სათქმელს ვიტყოდე, წერა ფერზე უნდა დავიწყო, თუმცა ნაწერი ფერადი ვერაფრით იქნება. ფერზე წერა ადრეც ვცადე. ახლა ძველ სტატიებს

სახლში, კედელზე რამდენიმე ნიღაბი მიკიდია, თეატრალურებია, ზოგი ტირის, ზოგი იცინის… ქუჩაში ადამიანებიც  ნიღბით დადიან… თუმცა, მხოლოდ დღეს? უხილავ ნიღაბს ხომ

როგორ ფიქრობთ, ქიმიკოსს ბევრი ფული აქვს? ცოტა სხვანაირად ვიკითხავ. თუ ქიმიკოსი ოდნავ  არ ბიზნესმენობს, კარგი ჯამაგირი აქვს? კიდევ ერთხელ ვცადოთ…

ბოლო დროს იმ დასკვნამდე მივედი, რომ ადამიანი პროფესიის კარგად  ცოდნის გარდა, კიდევ გემრიელ კერძებს უნდა ამზადებდეს და საექთნო საქმეც უნდა

ინდოეთის ერთ-ერთი ქალაქის მერი მოქალაქეებს ყოველდღე სელფის გადაღებას სთხოვსო – რადიოში თქვეს ეს წუთია. ჭკვიანურია, გადაიღე სელფი, ატვირთე სპეციალურად შექმნილ

პროფესია მრავალნაირია. ეს განსაკუთრებით თურქეთში იგრძნობა ხოლმე, რადგან საგანგებოდ უსვამენ ხაზს. აი, კაცი ფლავს ყიდის ქუჩაში და მის ურიკას აწერია