ტელევიზორში „მშვიდობით იარაღოს“ აჩვენებენ. პირველად, როდის წავიკითხე, აღარც კი მახსოვს. ის კი ვიცი, ბებოს ვკითხე, შენი აზრით, ყველაზე დიდი იარაღი

თუ როდესმე მემუარებს დავწერ, აუცილებლად ვიტყვი, რომ მე პლასტმასის ეპოქაში ვცხოვრობდი. ჰო, რა გასაკვირია… მავანი, ქვის ან ბრინჯაოს ეპოქაში თუ 

ათასეული წლის წინ უამრავი  ჟანგვა-აღდგენითი რეაქციებიდან ერთი  მაინც იქნებოდა ცნობილი.  სხვა ქიმიური აღმოჩენების მსგავსად, ესეც შემთხვევით მოხდებოდა. ეს ამბავი ერთ

რად მოევლინები ამ ქვეყანას, არავინ იცის. გახსოვთ ვაჟა? – რამ შემქმნა ადამიანად, რატომ არ მოველ წვიმადაო. მართლაც, ზოგი ადამიანი ისეთია,

აღიარეთ, რამდენი თქვენგანი გამხდარა რეკლამის მსხვერპლი? … დიახ, მეც თქვენს შორის ვარ და ცოტა შორეულ წლებში რაღაც მეც დამიჯერებია. პირველი

2016 წლამდე მე და ფისოებს დათვის და რაჭველის ურთიერთობა გვქონდა. მე ფისოებთან არ მივდიოდი, ისინი ჩემთან. აღნიშნულ  წელს კი  კართან

სახლში უამრავი საათია. ოთახში ორზე ნაკლები არ იქნება. ყველა სათითაოდ დედამ მოიტანა და დაკიდა. ასეც და სხვა მეთოდებითაც, ბავშვობიდან დროის

რაც სრულიად დედამიწა ვირუსმა დაიბრიყვა, სოფელს და სუფთა ჰაერს სხვა მნიშვნელობა მიენიჭა. ქალაქებში ფაქტიურად, ჰაერს ვეღარ ვსუნთქავთ. ან სახლში ხარ

(ადრინდელი ამბის გახსენება) რვა წლის ასაკიდან ახალი წელი აღარ მეხალისება. აუცილებლად გადასაგორებელი ღონისძიებების სიაში მაქვს გადატანილი. სულ ვცდილობ, გავიგო, რას

სახლში ყოფნა უცებ ისეთი გაუსაძლისი გახდა, რომ სასწრაფოდ  მოვემზადე და გარეთ გავედი. საქმე არაფერი მქონდა, ყველაფერმა ახლა კომპიუტერში გადაინაცვლა და