რაც სრულიად დედამიწა ვირუსმა დაიბრიყვა, სოფელს და სუფთა ჰაერს სხვა მნიშვნელობა მიენიჭა. ქალაქებში ფაქტიურად, ჰაერს ვეღარ ვსუნთქავთ. ან სახლში ხარ

(ადრინდელი ამბის გახსენება) რვა წლის ასაკიდან ახალი წელი აღარ მეხალისება. აუცილებლად გადასაგორებელი ღონისძიებების სიაში მაქვს გადატანილი. სულ ვცდილობ, გავიგო, რას

სახლში ყოფნა უცებ ისეთი გაუსაძლისი გახდა, რომ სასწრაფოდ  მოვემზადე და გარეთ გავედი. საქმე არაფერი მქონდა, ყველაფერმა ახლა კომპიუტერში გადაინაცვლა და

თუ  დაუკვირდები, ამ ქვეყნად ფაქტიურად არაფერი შეცვლილა. ერთი და იგივე ამბები ტრიალებს, ოღონდ  სხვადასხვანაირად. ალქიმიკოსების ნაწილი სიცოცხლის ელექსირს ეძებდა, ოღონდ

ამქვეყნად სამი ტიპის ადამიანები არსებობენ. ზოგიერთები გარეგნობას განსაკუთრებულ მნიშვნელობას ანიჭებენ და სალონიდან სალონში ისტერიულად დარბიან. იგრძელებენ თმებს, იკეთებენ ხელოვნურ წამწამებს,

„მწვანე კარებს შევაღებ და ეზოში შევალ. ამ ეზოში თავი სხვადასხვა დროს მახსოვს… მახსოვს, ბილიკზე როგორ მივრბივარ ყვირილით, რომ ბებო ჩემია.

ოთახში კედელზე წიგნის თაროებია. ერთ-ერთიდან  ყდა მოჩანს, გუსტავ ფლობერის „მადამ ბოვარი“. 1856 წლის 1 ოქტომბრიდან 15 დეკემბრამდე პარიზის ლიტერატურული ჟურნალის

ახლა სოფელში ვარ. ღამის ორი საათია, მაგრამ არ მძინავს. თავს ვირთობ, რომ არ დავიძინო, რადგან მარტო ვარ და „უხილავ“ მტრებს

არ ვიცი დღევანდელი თემა  მოერგება თუ არა „მასწავლებლის“ მიზნებსა და ფორმატს, თუმცა ამ ინტერნეტ გაზეთის დანიშნულება მთლიანად გასცდა ჩარჩოებს და

აქ,  ქვემოთ სიცოცხლე გრძელდება. დადიან მანქანებში ახლართული სკუტერები და შეკვეთების დამტარებელი მოტოციკლისტები, რომლებსაც მარჯვედ თუ არ აუქციე გვერდი, წამსვე ქვეყნის