ამასწინ ერთ ძალიან, ძალიან შეჭირვებულ ოჯახს კომპიუტერი ჩავუტანე. მრავალშვილიანს. როგორც არის ხოლმე – წამიერი სიხარულის ჩასუნთქვა, რომ რაღაც კარგი გააკეთე,

წუხელ მკითხეს, შენი ღმერთი როგორიაო. რწმენა ხმამაღალი საქმე არ მგონია, ამიტომაც ვლაპარაკობ ცოტას, ან საერთოდაც არ ვლაპარაკობ. მაგრამ კითხვა ისეთი

ცოტა შორიდან მოგიყვებით: ისე გავიზარდე – მშობლები, რომლებიც მოულოდნელად გაღარიბდნენ, ისევე, როგორც სხვები იმ უმძიმეს წლებში, წელზე ფეხს იდგამდნენ. თვითონ

გურიაში ვარ. დაკასთან, სკიჯის სახლში. წუხელ შემოვრჩით და რაღაც თავგადასავლები გვიამბო. ერთს თქვენც მოგიყვებით. პირველი ტურისტი, ვინც აქაურობას ესტუმრა, თანაც

საქართველო ვერ არის ადვილად სალაპარაკო. აბა, საკუთარ თავზე როგორ უნდა ილაპარაკო. თანაც ობიექტურად. ან საერთოდ არსებობს კი ობიექტური ლაპარაკი. არ

*** ღამით მარიამი გარდაიცვალა. აი, ასე – გოგონა დიდი ოცნებებით. გარდაიცვალა. ისე ცუდად ვარ, მართლა მაკანკალებს – ცალკე ტკივილისგან და

ძალიან ზედაპირული გავხდით და ფიქრი დაგვავიწყდა. საკუთარი თავის საგამოფენო ექსპონატად ქცევაში გავერთეთ და ამდენი თვალის სარკეში მაყურებელს, ზურგიდან რაღაც მოგვეპარა.

,,ეე, ძმაო, შენ რა იცი, ტო, მაგან რა ქნა? იცი? არი, იცი! ვაფშე, კაცმა არ იცის, რა მოხდა რეალურად!” “თუ

ივლისის ერთ ღამით აღმოვაჩინეთ, რომ ჩვენს გვერდზე წვდომის უფლება აღარ გვქონდა. მისი მფლობელი გახდა, არც მეტი, არც ნაკლები – ოლგა

ვისაც დუშური ზაფხულის ქუხილი არ გინახავთ, დიდი სანახაობა გამოტოვეთ. ქუხილი გამთენიისას. ღრუბელი ცაზე ალაგ-ალაგაა დაყრილი, თითქოს ახალგაკრეჭილი ცხვრის მატყლი ქარმა