ფლორენციასა და ბარიში ქართული სამკითხველოები გავხსენით. დიდი ემოციით და გეგმებით. ზოგმა ალბათ გაიგეთ კიდეც, მაგრამ ახლა სხვა რამეზე მინდა

დაბადების დღე მქონდა. 10 აპრილს. კედლის კალენდარში გადავაწყდი თავს. არც კი ვიცი, ასეთ კალენდრებს დღეს იყენებს თუ არა ვინმე. ადრე,

თუ არქივებს მოურიდებელი თვალით გადავფურცლავთ, აღმოვაჩენთ, რომ 25 თებერვალი მრავალმხრივ მნიშვნელოვანი თარიღია – დიდი გმირობის, რომელმაც მომავლის იმედი შეგვინარჩუნა; დიდი

„ოქროს ჯაჭვი სჯობს თავისუფლებას’’ – ეს სიტყვები უინტერესო და უნიჭო კაცს როდი ეკუთვნის. მანამდე სხვა ფიქრებიც ტანჯავდა და შეთქმულებსაც გულშემატკივრობდა, მაგრამ

ერთი დიდი ღმერთი, ლენინი, სადღაც შორს იდგა და დანარჩენ ღმერთებს – სტალინს, ხრუშოვს და სხვებს – შობდა. ზოგიერთი შეიძლება ძმას

  მესიზმრებოდა, რომ განძის საპოვნელად მიწას ვთხრიდით მე და ჩემი მეზობელი, რომელიც სულაც არ ჰგავდა ჰეკლბერის და ეზოს უკან, ჩაის

– ყური დამიგდე, ჰეკი, ორ ბურთულას მოგცემ მაგაში. თუ გინდა პარასკევ ღამით ჩხრიალების დასაჭერადაც გაგყვები… ჰეკლბერი ბარემ მკვდარ კატაშიც არ გაცვლიდა, მაგრამ

მთელი ჩემი ლევილური ვოიაჟებისას, საკმარისად დავაკვირდი აქაურებს და დავასკვენი, რომ გურული და ფრანგული საერთო ძირიდან მოდის. აი, წარმოიდგინეთ დიალოგი: –

ახალი წელი მუდამ სძულდათ, როგორც რომ ერთი რამ, გადმონაშტპამიდვრის  წვენიანი ქილები არ დაუმალავთ.  საგანგებოდ, დემონსტრაციულად  ამ ,, იარაღით’’ ხელში ჩაიარეს

სიკვდილზე ბევრი დამიწერია.  ახლა აღარ ანუ უფრო ზუსტად, ვეღარ დავწერ. არის სიკვდილები, რომელიც ისე მტკივნეულია,  ფიქრს არიდებ.  თან უამრავი სიტყვა