ოცი სექტემებრის მერე მოდიოდა წვიმა. წვიმა ნიშნავდა ტილოზე ზაფხულის მობერებული საღებავით შემორჩენილი ფერების ჩამორეცხვას და სხვა დროს – თხილის და

რა მწუხარებამ უნდა გაგვტეხოს ჩვენ, მანის ფაფასთან ბრძოლაში გამოწრთობილი ბავშვები? ეს საშინელი და აუცილებელი წმინდა ინკვიზიცია სრულიად გულგრილი სახით შემოგყურებდა

ისე მოხდა, რომ ამასწინ ჩემი არცთუ მცირე ,,ზეციური’’ გამოცდილების მარაგი  მნიშვნელოვნად შეივსო – კინაღამ ჩამოვვარდი. ძლიერი ჭექა-ქუხილისა და გრიგალის აკომპანიმენტით,

ზაფხულის არდადეგებისას, თუ შენ პატარა ქალაქში ცხოვრობ და იმ პატარა ქალაქიდან, იქვე, მახლობელ სოფელში მიდიხარ დასასვენებლად, სადაც ბებია ცხოვრობს და

მოკლედ, რაც თავი მახსოვს – ანუ თავი ტელეეკრანისკენ მიბრუნებული – საფეხბურთო ჩემპიონატისას ერთი შეხედვით სხვა არც არაფერი ხდება. არადა, გამოგიტყდებით

ჩვეულ გზას ვადექი. იტალიაში წიგნები ჩავიტანე იქ მცხოვრები ქართველებისთვის. მილანიდან ფლორენციისკენ მატარებლით მომიხდა წასვლა. მანამდე ფრენა და ამბავი. შუაღამის. მოკლედ

  ფლორენციასა და ბარიში ქართული სამკითხველოები გავხსენით. დიდი ემოციით და გეგმებით. ზოგმა ალბათ გაიგეთ კიდეც, მაგრამ ახლა სხვა რამეზე მინდა

დაბადების დღე მქონდა. 10 აპრილს. კედლის კალენდარში გადავაწყდი თავს. არც კი ვიცი, ასეთ კალენდრებს დღეს იყენებს თუ არა ვინმე. ადრე,

თუ არქივებს მოურიდებელი თვალით გადავფურცლავთ, აღმოვაჩენთ, რომ 25 თებერვალი მრავალმხრივ მნიშვნელოვანი თარიღია – დიდი გმირობის, რომელმაც მომავლის იმედი შეგვინარჩუნა; დიდი

„ოქროს ჯაჭვი სჯობს თავისუფლებას’’ – ეს სიტყვები უინტერესო და უნიჭო კაცს როდი ეკუთვნის. მანამდე სხვა ფიქრებიც ტანჯავდა და შეთქმულებსაც გულშემატკივრობდა, მაგრამ