ადრეც მითქვამს: აკვიატების ადამიანი ვარ. ზოგი აკვიატება მოვიშალე, ზოგიც შემრჩა. აი, დილით, გზაზე, ერთი მოურჩენელი ახირება გამახსენდა. ერთხელ, ვიქნებოდი

აგვისტოს დღეები დაწყებულ და ვერდამთავრებულ წიგნებს გულისხმობენ. დიდი დაზარებაა აგვისტო. უნებისყოფობის მწვერვალებს ლაშქრავ. ალბათ ამიტომაც დგება მაშინ ფერისცვალება – თითქოს

დედაჩემთან მარტივი ურთიერთობა არასოდეს მქონია. მისი აღზრდის წესი მკაცრ დათქმებს გულისხმობდა, ჩემი მისწრაფებები – ამ დათქმების დარღვევას. ჯიუტი ვიყავი და

სადღაც, ფიქრის ფსკერზე, აწყვია ის ღამეები, ცივი და გრძელი ღამეები, მამაჩემი ლოგინს რომ მითბობდა. ათი წუთით ადრე ადიოდა დასაწოლად. მე

იმთავითვე ვიცოდი მზე დედამიწაზე პატარაა. ცოდნა და განცდა ვერ რიგდებიან ხოლმე. ამიტომაც, როცა დილით ფანჯრიდან აღმოსავლეთის მთებს ვუთვალთვალებ, ფიქრი როდი

დღეს ტვ-ში ვიქნები, აქა და აქ, ამ საათზე – მივწერე ტელეფონზე. აქანა რაფერ ვუყურო? – უჩველოდ სწრაფად მომწერა. აქამდე პასუხს

ციფრული ფოტომატიანე საუკუნის პროექტია: დიდი, აუცილებელი და რაღაც აზრით, დაუსრულებელიც კი. სიტყვა აუცილებელი შემთხვევით როდი ვთქვი. აი, ხომ არის მარტო

33 წლის ვხდები და გადავწყვიტე ამ სივრციდან დაგემშვიდობოთ, ანუ პირად fb ანგარიშს ვაუქმებ. იმ ტრაგიკულ ცხრა აპრილს, სკოლაში ჯერაც არ

მეკარე: პიტერ შმაიხელი – შეშლილი დანიელი. საჯარიმოში მისი ჩარბენა „მანჩესტერი“-„ბარსელონას“ 98/99 ფინალში ჩემი საფეხბურთო მეხსიერების ერთ–ერთი გადამწყვეტი კადრია. ყველგან დიადი

ხოლო ბაქო – ქარის ქალაქი, კუშტი, ასფალტისფერი ზღვა, ფანტასმაგორიული ქუჩა-ბილიკების მოურღვევი ქსოვილი, ქალწულის საბედისწერო კოშკი, ჩაი, ჩაი, ჩაი…მეჩეთები, მეჩეთები..კლუბებიც –