ერთი კაცი მოვიდა. სამუშაო საათების მიწურულს. ამ კაცს ძალიან კეთილი სახე ჰქონდა და კარზე ისე ფრთხილად დააკაკუნა, გაუღებლადაც მიხვდებოდი, კეთილი

*** არაფერია იმაზე საშინელი, ვიდრე ნანგრევებიდან გარდაცვლილი ბავშვის ამოყვანის სცენა. თითქოს სხვა სამყარო, რომელიც ირგვლივაა, საკუთარი წარსულითა და მომავლით, უქმდება

(კრებული ,,ეჰ, ბესარიონ’’) ბესიკ ხარანაული საყრდენად იქცა. გნებავთ პოეზიის, გნებავთ უფრო მეტის – თუ ამგვარი მეტი არსებობს. „აჰა, მოგიჭრი ჯოხს,

შარშან, როცა მცხეთის ერთ სოფელში გადმოვედი საცხოვრებლად, დედაჩემი ჩამოვიდა. დიდად არ უყვარს გურიის დატოვება. მამაჩემის დატოვება. ასე ამბობს – სასაფლაოს

გაიცანით. ეს არის ჩემი ბედნიერი და მოღიმარი ოჯახი ერთი პატარა ოთახში. ქალაქ ოზურგეთში. სულ ექვსი ვართ. დედაჩემი ავად არის. ხდება

,,სიჩუმეს წიწკნი ბალახივით, შენი ხვედრივით ჟამს ელოდები, სათავისოდ რომ დაგიგულებს ფურცელი ქვიშის, სიტყვა ჩუმი და მიხვედრილი და შიშის განცდა, რომ

თუ აუცილებელი შესავალი უნდა ახლდეს ამ სიტყვებს, და ალბათ უნდა ახლდეს, ბარემ დასაწყისშივე ვიტყვი:   – ძალადობა დანაშაულია და უნდა

ზურა შევარდნაძის დაბადების დღეა. იგივე გარდენია შევარდნაძის. ბავშვობაში ასკანა ასტანასავით შორს მეგონა, ისე ამოიოხრებდნენ ხოლმე ჩემი მეზობლები მოხსენიებისას. ასტანა სულ

თელავში ვარ.   რა მენდომება? რაც ჩემი ხელობაა, ეგ – სკოლებში წიგნები ჩავიტანე.   მერე ცოტა დრო მეყო ფიქრისთვის და

საუკუნის წინ, ერთ პატარა კაფეში რამდენიმე ახალგაზრდა ღვინოს სვამდა. მაშინ ყოველ საღამოს ასე იყო – შეიკრიბებოდნენ ხოლმე, პოეზიის ღმერთს ადიდებდნენ,