აგვისტოს ბნელი – მთის ლოგინის ამბავი ანუ არჩილ ბადრიაშვილი

  თანამოსასმენი – The Necks – Blue Mountain

,,შენ ნახე, ბოლოს მარრთლაც ეგრეც იქნება’’

უილიამ ფოლკნერი – ,,აგვისტოს ნათელი’’

ის ბიჭი, შხელდადან მეხმა რომ ჩამოაცილა, მეხმა რომ ჩამოგვიყვანა – კარგად ვიცოდი და ცოტათი ვიცნობდი კიდეც.  ის ბიჭი – არჩილ ბადრიაშვილი.

მე სულ ვფიქრობ, რომ მთამსვლელები რაღაცით სჯობიან დანარჩენ ადამიანებს და მით უფრო სჯობიან ამ ფარატინა დროში, სტერილური ხალხის დროში, ფურცლის და დეკლარაციის. სულ ვფიქრობ, რომ მთების დაპყრობით, თითქოს იმას გაურბიან, რასაც ქვემოთ ტოვებენ.

თიკანაძეს რომ პალო მოუწყდა, მაშინ მურმან ლებანიძემ დაწერა ლექსი და ეს ლექსი იშვითია იმ დროში, გალაკტიონს რომ გაექცა და ცალკე დგას:

,,გურამ თიკანაძეს შხარა აუღია,

რაც მოხდა, დაშვებისას მომხდარა:

საკუთარ ხელით პალო დაუგია,

საკუთარ პალოზე მომწყდარა…

ცოცხლისგან საყვედური აუგია –

თოკი ერთადერთი ჩაუბია –

თავი სიმამაცით წაუგია,

ვოი-ვო, სიმამაცით მომკვდარა!..”

რა ბედია, არ ვიცი. რატომ იწვენს მთა ლოგინში დიდ ხალხს. მის მოტრფიალე ხალხს. ეგებ ეგ დალის და მონადირეების ძველი მითის ამბავია და ახლანდელი კაცი ძნელად გაიგებს. ეგებ მათი სული რჩება იქ. მთას შეერევა. მთად იქცევა. რამდენია ასეთი მთასშერეული კაცი.

ვთქვათ – მიხეილ ხერგიანი, იტალიაში, სუალტოს კლდიდან დაშვებული დიდებული სვანი, ელისაბედ II -სგან ,,კლდის ვეფხვად’’ წოდებული, ამ საქმეში მსოფლიო რანგისა და გაქანების. თუ უცხოურ პრესას გადავხედავთ, იოლად მივხვდებით, რომ არჩილიც ამ სიმაღლის ალპინისტი იყო. ჩვენთან მასზე არავინ წერდა, რადგან ჩვენთან უყვართ ,,ჰაიპი’’ და ,,ინგეიჯმენტი’’. ეგ გახდა წმინდა. მთებთან ქორწინება კიდევ სხვა საქმეა.

სულ ბოლოს, ამ მეხამდე, არჩილი ჰიმალაის სტუმრობდა,  აუსვლელი მწვერვალი ნანდა შორი დალაშქრა და კიდევ – ჩანგუჩი. ესეც ძალზე რთული.

აქ, ჩვენთან, შხელდაზე, მეხმა ჩაიტანა.

ჰოდა, აწი ელვა რომ იქნება და მეხი, რომელიღაც აუცილებლად არჩილ ბადრიაშვილი იქნება. სხვანაირად არ გამოვა. ცას მისი ვალი აქვს.