კვირაში ორჯერ მაინც მახსენდება სცენა, ზამთრის სხვა სუნის დამტევი ღამეების, ახალ წლამდე ხელის გაწვდენაზე რომ დროა და ადამიანები სხედან ჯორკოებზე. მუხლებზე კალთა აქვთ გაკეთებული – ქალებს საკუთარი კაბებით, კაცებს ჯვალოს ტომრით. ეს ადამიანები ჩემი მეზობლები არიან. ერთი მეც ვარ.
ცენტრში დგას პატარა, შავთეთრი ტელევიზორი, დიდწილად – აკუმულატორზე შეერთებული. თავის მხრივ, აკუმულატორის საქმე ამგვარია; შეიკრიბა ფული, ოჯახიდან 50 თეთრი. ეს ფული ჩაბარდა ილიას, რომელსაც ჰყავს ჟიგული, რომელიც თავის მხრივ, არა და არ ჩაბარდა პატრონს. იმას, ზეციურს, თორემ აქაური ილიაა. ილიამ იყიდა ბენზინი ბიდონით ბორისის გარაჟში (ავტოფარეხი, მოგეხსენებათ, ძალიან არაგურულად ჟღერს), გარაჟს ეწერა – ,,ბენზინი, სალიარკა, ჟუაჩკა, სოსისი” და ჟიგულმა დაარტყა საპატიო წრე ქალაქ ოზურგეთს. აკუმულატორი მზად იყო სერიალს და ასე განსაჯეთ, მოამბესაც კი გაწვდენოდა, ვიდრე ტელე-სინე-ვიდეომდე. მანდ კვდებოდა ჩემს ოცნებასთან ერთად, მენახა ნაღდი ფილმი. ბოლომდე.
ჰოდა, ვზივართ. ერთად ვარჩევთ თხილს და სერიალს.
– დედა, აბდალია თლა აი ხუაინი!
– ე, შე მართლა აბდალა, ამფერი ანგელოზივით გოგო ოთახში გყავს და ბრუციანი ხარ თუ რა ხარ, სა იყურები!
– აი, სერიალია ცა და იმიზა წელავენ, თვარა ნორმალური კაცი ეტყოდა ახლა ორ სიტყვას…
– ორ სიტყვას კი არა, გენადია რომ იყოს ახლა მაქანე, უკვე ნაკოცნი ექნებოდა!
გრძელდება სერიალი. მცირე რეკლამის შემდეგ ჩნდება მონიკა.
– აი, ახლა ძველი დროია და მაშინც აჩენდენ ქალები მკერდს ცა! მარა ამ ლელაიას, ჩემსას, ვერ შევაგნებიე, რომ ქალს რაცხა ლამაზი აქ, იი უნდა გამუაჩინოს – აცვია სამასი წლის მალაზონივით. არადა, იმფერი ლამაზი ფეხები აქ, თლა ჩემს დას გავს, ცუგაიას! მადონა, ხომ გახსოვს შენ ცუგაია?
– მონიკა, როცა დაგინახე – ამბობს თავის მხრივ ხუანი გაღმა კონტინენტიდან – იმწამს ავღელდი ძვრიფასო. მაგრამ, ხომ იცი, ჰაიმე..
– რა ჰაიმე?! – ამბობს მონიკა
– რა ჰაიმე? ჰაიმე თქვა, თუ მომეყურა რაცხა?! – შეცხადების ზღვარზეა ჩიტო.
– დედა, ლელას უყურეთ, ცა, რაფერ ჩქარა ავსებს ვედრას! – მოულოდნელია მაყვალა.
მეზობლები თვალს წყვეტენ ეკრანს და ლელას უყურებენ.
ამ დროს, ჩემი მეზობლების თვალმორიდებული ხუანი დროს იხელთებს და მონიკას კოცნის. ტუჩებში.
– ძალიან ჩქარი და სულსწრაფი ხარ მაინც. მართლა! – ამბობს მონიკა.
– ძალიან ჩქარა ავსებს. მართლა! – ამბობენ მეზობლები.
და აი, ვიხსენებ იმ ქალებს და კაცებს, მსხდართ ეკრანთან – მიშტერებული მზერით, ოდნავ წყლიანი თვალებით, ყანყალა ჯორკოებზე გამაგრებულებს, როგორ უცქერიან შორეული ბრაზილიის თუ ვენესულის ყოფას – როგორც რომ ლამა გასცქერის სივრცეს, სადღაც შორს, ყველაფრის გადაღმა.
და მერე წავიდოდნენ, ლამფას აანთებდნენ სახლში. მერე ლოგინში შეწვებოდნენ. და ალბათ ცოტა ხანს იქაც ღია ჰქონდათ თვალები – კვლავაც ოდნავ წყლიანი.
რა დამავიწყებს იმ ღამეებს? არაფერი. ვერაფერი.
