სასტიკი ქარია მცხეთაში. ისეთი – მგლების ყმუილი და მთვარე რომ უხდება გამჭვირვალე ღრუბლის მარლაში, მაგრამ არც მგლები ყმუიან და ღამეც თითქმის უმთვარეო გამოდგა. ძაღლები სახლში შეყუჟულან. მათ – არა, მე კიდევ მიყვარს, როცა გრიგალია, როცა მარტო ვარ და შიში მახსენდება. არადა, ეგ თითქმის აღარ არის ეგრე და განა რომ არ არის, ეგ ცუდია – არა, პირიქით. მაგრამ ის მაინც სხვა საქმეა. შიშის გახსენება. მახსენდება – თორემ ისეთ ქროლვებს დამაჯახა ცხოვრებამ, ქარიშხლის კი არა, ლამის ადამიანების ვეღარ მეშინია.
დიახ, მახსენდება. ძველი და უცნაური. მაშინ 7 თუ 8 წლის ვიყავი და ქარები დასჩემდა გურიას. უფროსების მთავარი შფოთვა ეგ მაგონდება, რომ სახურავი არ აეხადა სახლისთვის, ხოლო ჩემი მაშინდელი მთავარი ზაფრა მამაჩემი და ერთი უცნაური ლექსი იყო. აი, ის ლექსი, დედისერთას რომ მიუძღვნეს, ლენინთან. როცა, ვწვებოდი და მე მამაჩემის გვერდით ვწვებოდი, ის საგანგებო, ჩურჩულისმაგვარი ხმით იწყებდა:
“გარეთ ცივა, ქრის ქარი
მთვარე ვახშმობს მუხებში,
დახშულია ჭიშკარი,
ადევს კლიტე უხეში.
დედაბერი მიმჯდარა,
ბუხრის ახლოს კუთხეში.
თვალში ცრემლი დამშრალა,
მოხუცს ვინ სცეს ნუგეში?”
მე არ ვიცი სანდრო შანშიაშვილის ამ ლექსის მოსმენაზე მძაფრი რამ, როცა გარეთ ქარია. და ღამეა. და შენ რვა წლის ხარ. მაგრამ მერე მივეჩვიე. ძალიან მივეჩვიე. და ბოლოს ვეხვეწებოდი, რომ წაეკითხა. და ღმერთს ვთხოვდი, რომ გრიგალი ამოვარდნილიყო. და ვიყავი მშვიდი, ძალიან მშვიდი. ასე მოვათვინიერე პირველი ქარები. მამაჩემთან ერთად. მასე მერე სულ ქარში ვარ. ქარიშხლებში. ვირყევი და მტკივა. ვირყევი და მსიამოვნებს. ახლაც ეგ ამბავია. ცხადად მივხვდი, რომ ერთღამიანი და ქარიანი მარტოობა მჭირდებოდა. რომ ახლა დაკვირვების და ახალი სიმაღლეების მონიშვნის დროა. ძველი ქარები მომბეზრდა. ორი-სამი წელი გავხედნი და სხვა მივცემ აღვირს. ნელ-ნელა ახლებს მოვძებნი და დავუძახებ. მანამდე კი საღამოებს და ღამეებს სხვა სიმშვიდით ვეგებები, რადგან არის დრო ქარიშხლების გამოცდის და არის დრო ამ გამოცდების ჩაბარების. საკუთარ თავთან. თუნდაც გარეთ ნამდვილი გრიგალი ქროდეს და სახლი კანკალებდეს. მე ღიმილით გადავბრუნდები. კედელთან მამაჩემი წევს. მამაჩემი ამბობს:
“გარეთ ცივა, ქრის ქარი!”
და ყველაფერი კარგადაა“.
….
ლანა ღოღობერიძემ დამირეკა, ჩემი წიგნის და ფილმის წარდგენაა და გელოდებიო. საჯარო შეკრებებს დიდი ხანია ვერიდები, თუ ჩემი საქმის აუცილებელი ნაწილი არ არის, მაგრამ როცა ლანა გეპატიჟება – უნდა მიხვიდე. თანაც ისე დამირეკა ან უფრო უკეთ – ისეთი ხმა ჰქონდა, თითქოს 21 წლის იყო და რომელიმეს პირველად წარადგენდა. 95 – ის გახლავთ. ეს ციფრი მოსარიდებელი კი არა, პირიქით – ხმამაღლა სათქმელია. რადგან რამდენადაც დიდია, იმდენად უმნიშვნელო, როცა ლანა ღოღობერიძეა მისი ამწევი, როცა მზექალა შანიძეა მისი დამტევი და კიდევ რამდენიმე, რომელიც საუკუნის სიახლოვეს იტრიალებს მალე. ასაკს კი არ მალავენ, ასაკი ემალებათ. ეს არის თანამედროვედ ყოფნის ნიშანი. დროის გაუქმება. ქართველობის ნიშანი კი ის არის, რომ ამხელა მანძილს სიმშვიდის დაუნჯებით კი არ გადიხარ, როგორც რომელიმე იოგი, არამედ – დიდი ღელვით. დაუცხრომელი მღელვარებაა ჩვენებური რეცეპტი უკვადავად ყოფნის, საკუთარი თავის ყოველწუთიური წვრთნა და სიცოცხლის აღვირის ასე დაუფლება. შესანიშნავი ფილმი იყო. წიგნი – მგონი კიდევ უფრო. მიხარია, რომ იქ ერთი თავი ჩემს ლექსებსაც ეძღვნება. და ბევრი თავი – პოეზიას. სანამ პოეზიას ლანას დარი ადვოკატი ჰყავს – სიკვდილი არ უწერია. არც პოეზიას. არც – ლანას.
