არაფერია იმაზე საშინელი განაჩენი, ვიდრე ბავშვს სიღარიბე მიესაჯოს. ხშირად გსმენიათ – გაიზრდება და ეგ მიაღწევს, თუ მიაღწევს. და რა? სად წაიღებს მშიერ ბავშვობას, მცივან ბავშვობას, ოცნებების სასაფლაოს? ვერ გამოკვებავ ერთი ფილა შოკოლადის სურვილს, წლების მერე თუნდაც ათასი შესთავაზო. ხშირად გსმენიათ – გაიზრდება და… ხან ვერც გაიზრდება – როგორც ეს ბავშვები საბერიოდან, ის ბავშვები ზუგდიდიდან.
ცოტას გინახავთ ბავშვის თვალები, რომელსაც მკვდარი ოცნებების ფერი დაკრავს? ეს არის ყველაზე საშინელი ფერი და ეს ფერი უდრის
უამრავ არას ცხოვრებისგან. ყოველდღიურ და სასტიკ არას და ამ არას ვეუბნებით ჩვენ, ადამიანები, რომლებმაც კარგად ვისწავლეთ
მათი თვალებისთვის თვალის არიდება.
……
ბელა წვერაძის წიგნზე ვწერ წინასიტყვას. ბელა ნაზი შამანაურის ბავშვობის მეგობარია და ამას გარდაც ბევრი ვინმეა. ეს წიგნი, თუ დუშეთი გინდათ გაიგოთ, წაგადგებათ. ჰოდა, ამ წერისას დუშური გაზაფხულ-ზაფხული გამახსენდა – ეგრე გამოვიდა, რომ მე პატარა ბინა მაქვს დუშეთის მახლობლად და მაქაურობის მაგიას კარგად ვიცნობ. თუ ოდესმე გაზაფხულზე იქაურ მინდვრებზე მოხვედრილხარ, ჯერ გვირილების გადარბენას ნახავ, მერე ეს მინდვრები ყაყაჩოების წითელას დაიმართებს. უცნაურად ლამაზია დუშეთი ზაფხულობით. კი, ჯერ ფერფრთხილ მწვანეზე გვირილა მოთოვს, მერე ყაყაჩო, ღიღილო და ძირწითელა დაკენკავს გვირილების მიმდნარ თოვლს. ორი კვირა უნდა ჩაუსაფრდე და ნახო ეს ფერისცვალებები. და ცაცხვის ყვავილის სუნი კიდევ ცალკე მოსაყოლი ამბავია, რადგან ზოგი სუნი შეიძლება მოყვე კიდეც. ოღონდ ეგ რომ მოყვე, ბაზრის ქუჩას უნდა დაუყვე ივნისის მიწურულს, სანამ მაყვალს და ლურსმნებს ყიდიან, მანდ უნდა გაჩერდე – ჭიშკრამდე მეორე ხესთან, მიეყრდნო, მაღლა ახედო და ჩაისუნთქო. და თუ დუშეთის ცა არ იცით, მაშინ ცა საერთოდ არ გცოდნიათ, რადგან ამ ცასაც, იმ მინდვრებივით, დილაობით ბარემ ხუთგვარად შეუძლია ფერისცვალება – მოწმენდელია და ქუხილის ხმა ისმის. აი, საიდან, კაცი ვერ გაიგებს, მაგრამ გეფიცებით, ისმის და ხან შეიძლება უღრუბლოდაც დაგეცეს წვეთი. ისეთი ცაა, რომ წესია ასეთი მისი ცქერის – ზურგზე უნდა იწვე და ისე უყურო. ასეთია დუშური ზაფხულები – აგერ ზამთარშიც კი მაგაზე მეფიქრება და ვწერ.
…..
წუხელ მესიზმრა, რომ 1997 წელი დადგა. რატომ დადგა 1997 წელი მაინცდამაინც – არ ვიცი. ეს წელი საერთოდ არ მახსოვს. ზუსტად ვიცი, როგორიც იქნებოდა, მაგრამ არ მახსოვს. არც არავინ მომკვდარა იმ წელს და არც არავინ დაბადებულა. ჩემ ირგვლივ – ცხადია. მაგრამ 1997 წელი დადგა და რადგან შუაღამისას, ვიდრე ოთხამდე დენი დატოვეს, ვუყურე კონცერტებს ,,გურიაზე”. დილით გვიან გამეღვიძა და დედაჩემმა მითხრა, რომ ქვევით ხაჭაპური და კაკაო მელოდება. ჩავედი და გავედი გარეთ, მოხურულაში, რომ პირზე წყალი შემესხა. იქ დამხვდა უმივალნიკი. კაცმა, რომ თქვას ეს უმივალინიკი უფრო მესიზმრა, ვიდრე სხვა რამ. უმივალნიკი, სადაც საგანგებოდ ჩემთვის ნელ-თბილი წყალი ჩაესხათ. და როცა გამეღვიძა, სახეზე თითქოს ვიგრძენი წყალი. და მთელი დილაა ვფიქრობ, სად არის ახლა ეს უმივალნიკი. უმივალნიკი 1997 წელს. სხვა ვერავინ გაიგებთ ამ ფიქრს. და ალბათ მეც ვერ გავიგებ თქვენსას. ასეც უნდა იყოს. ასეა საჭირო.
