მოგიყვებით. სამი წლის წინაც ასე იყო. გაზაფხულს ეძინა და ნოემბერი ესიზმრებოდა. ქარი. წვიმა. სიცივე. მე ვიყავი ამ ამინდზე ცუდად. ბევრად ცუდად. ამაზე მითქვამს ხშირად და დაწვრილებით.
არ მეგულება უფრო ძლიერი ქარი, წვიმა და სიცივე, რასაც ფიქრი მაძალებდა.
დილით გამოიდარა. გარეთ. ჩემთან – არა. პირიქით. რაც მზემ გააძევა – ეგ წვიმა, ქარი და სიცივე ჩემსას დაემატა.
რიზეში ქართული ბიბლიოთეკა უნდა გაგვეხსნა. აქვე, თურქეთში. მანქანით მივდიოდით. აკვიატებული შიშები ტრანკვილიზატორების ბურუსში გავაზავე. საშინელი კოქტეილია. თავს ატყუებ. რაღაც ხომ უნდა გადაყლაპო, თუნდაც ტანჯვას გიათკეცებდეს.
,,ვერ წავალ” – ვთქვი მე – ,,წავიდნენ სხვები”
,,ადექი, წადი” – ასევე მე ვთქვი. ,,ვერა. ფეხები მიკანკალებს. ოფლი მახსამს. ლუკმას ვერ ვყლაპავ. წავიქცევი.” – წავიჩურჩულე მე და მე დავიღრიალე – ,,აეთრიე! შეასრულე ადამიანად ყოფნის მოვალეობა და მერე საერთოდ წადი. ეს ხომ უკვე გადაწყვიტე.”
გზა არ მახსოვს. იქ, რიზეში მახსოვს რაღაც წუთები, როგორც დაობებული ფირის გადარჩენილი ფრაგმენტები. მახსოვს, იქაც ვიფიქრე, რომ ძალა არ მეყოფა და მოდი, სასტუმროში დავრჩები და იქაც გაისმა ღრიალი – ,,არ გაბედო”. მახსოვს, იძულება რომ მომეხმო, თვეობით გაუხსნელი Facebook – ი თვალარიდებით გავხსენი და დავწერე: ,,ხვალ თურქეთში, ქალაქ რიზეში, ქართული წიგნის კუთხეს გავხსნით.”
ფოტოები ალბათ გადაიღეს. ამბავიც იყო. ცერემონიალი. პარალელური სიხარული ხალხის. მე მაგას ვერ ვხედავდი. ვერ ვგრძნობდი. უბრალოდ ზუსტად ვიცოდი, რომ ამის გაძლება არ იქნება. და ეს ცოდნა სულ ოდნავ, სულ ოდნავ მამშვიდებდა. სიკვდილის არსებობის ცოდნა.
გზა არც მეორე მახსოვს. მახსოვს როგორ დავწექი სახლში, ლოგინში და დაოსებული სხეული რომ გულისცემას უფრო იოლად ამხელდა, იმ გულისცემას ვუსმენდი და მიხაროდა, რომ მე მქონდა გასაღები მისი შეჩერების.
21 მაისს მოხდა ის, რაც შეგატყობინეთ. და რაც არ იცით, მას მერე, არაერთხელ შევეცადე. ისეთი ზაფხული გამოდგა, ჯოჯოხეთში რომ ხალხი ცუდად იქცევა, ალბათ მანდ მოხვედრით აშინებენ.
ახლაც მაისია. ახლაც იგივე ლოგინში ვწევარ. გულისცემა მესმის. ჩემი აღარ. მისი, ვინც გულზე წამოწოლილა და მშვიდად ძინავს. გულისცემა, როგორც ვალდებულება, როგორც საკუთარ თავს რომ მაშინ ვუღრიალე, იმაზე ხმამაღალი ღრიალი. იმაზე მტკიცე. იმაზე ზუსტი. შეიძლება უფრო საკუთარიც.
დანარჩენი კი ისეა, როგორც ტექსტში იქნება. ტექსტში, რომელიც აწი უნდა წავიკითხო და ჯერ არ ვიცი.
…….
არის გმირობები, რომლებიც, რომც არ გამოცადო – გასაგებია. თუნდაც ძალიან შორეული და გზაზე ძნელად შესახვედრი. არის ისეთი, რომელსაც ვერასდროს გაიგებ, რაც უნდა ახლოს იდგეს მასთან, განიცდიდე, მონაწილეობას ცდილობდე და შეხიდებას.
კეკე ნაშუადღევს, ხუთი ნახევრისკენ დაიბადა. მანამდე იყო მარიამის ერთი დღე ამ ლოგინზე და ცხრა თვე სხვაგან. ამ ცხრა თვის ყველა დღე გამოდგა სხვადასხვანაირი, თითქოს მთავარი გმირის ცხოვრებას წინასწარ იმეორებდა – დაბადებამდე. ტკივილით, უძალობით, ცრემლით, ღიმილით, სიხარულით, ძალით.
მე დავესწარი მშობიარობას.
ალბათ ეს ზმნა ყველაზე ზუსტია, რამდენადაც სიტყვე დამსწრე არის მაინც უთვისებო და ვერთანაგამცდელი. მშობიარეს თავთან დგახარ და ხვდები, სინათლის წლის მანძილით შორს ხარ ამ მისტერიასთან – შიშთან, ტანჯვასთან, რომელმაც უნდა შვას მიუწვდომელი და მაინც მოულოდნელი ბედნიერება. მოულოდნელი – ამდენი დღის ფიქრით მაძღარი ლოდინის მიუხედავად.
კი. გმირობაა. კაცობრიობის ნახევრისთვის მუდამ გამოუცდელი გმირობა და მანძილი, რომელსაც ვერასდროს დავფარავთ და ვერასდროს დავეწევით.
სულ უკან მიდევნებული ვიქნებით.
