ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლის უმთავრეს გამოწვევად რჩება არგუმენტირებული, ანუ ანალიტიკური ესეის წერის სწავლება სკოლის საბაზო და საშუალო საფეხურზე. მოგეხსენებათ,

2012 წელს ჩავაბარე მასწავლებლის სასერტიფიკაციო გამოცდა და მხატვრული ტექსტების სწავლების მეთოდიკის ნაწილში, მახსოვს, ავირჩიე დავალება „როგორ ვასწავლოთ ანა კალანდაძის ლექსი

ჩემს განვითარებად სამშობლოში, სადაც რუსეთის იმპერიის 190-წლიანი მონობიდან გამოგლეჯილი სახელმწიფოებრივი სუვერენიტეტი ჩემი, სრულიად უმნიშვნელო ადამიანის, ბრძოლითა და მონაწილეობითაც არის ალბათ

(ოთხი თაობა ერთი მოთხრობის სამყაროში) რევაზ ინანიშვილის მოთხრობები ქართული ლიტერატურის სწავლების პროცესის განუყრელი და განუმეორებელი სამყაროა, განსაკუთრებით საბაზო საფეხურზე. ყოველი

კაცობრიობის მიერ შექმნილი ინტელექტუალური მემკვიდრეობა: რელიგია, ფილოსოფია, მითოსი და მხატვრული ლიტერატურა მუდმივად თავს დასტრიალებს ჰუმანისტურ პრინციპებს. უთუოდ უნდა დავეთანხმოთ ანთროპოლოგებს

(ახალი რელიგია უნამუნოს მოთხრობიდან) მეოცე საუკუნის პირველი ნახევრის მწერლობის აქტუალურ თემებს შორის ღვთისმაძიებელი ადამიანის ვნებების გამოსახვა უდავოდ უპირველესთა შორის უნდა

ვფიქრობ, ჩემი, როგორც ქართული ლიტერატურის მასწავლებლის, რაღაცნაირი მორალური ვალია ჟურნალ „მასწავლებლის“ ფურცლებზე გავიხსენო ქართული მწერლობის მივიწყებული კლასიკოსები. მასწავლებლებს შევახსენო, რომ

მეცხრამეტე საუკუნის დასაწყისი და დასასრული ორი ლიტერატურული მიმდინარეობით ამდიდრებს ქართულ მწერლობას – რომანტიზმითა და რეალიზმით, რომლებმაც მართლაც ღირებული და უკვდავი

გიორგი ლეონიძის ”მეცამეტე საუკუნე”  მეცხრამეტე და მეოცე საუკუნეების მსოფლიო (ქართულიც, რასაკვირველია) პოეზია იდეურად, სახეობრივად და სტილურად მკვეთრად განსხვავდება ერთმანეთისგან. მეცხრამეტე

ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობა „ივერიის“ ფურცლებიდან  ახალს ვერაფერს ვიტყვი ამ თემაზე, მაგრამ მაინც უნდა მეთქვა: მარად ახალი, ფერუცვლელი, თანამედროვე და სახელმძღვანელო პრინციპებით