სულხან-საბა ორბელიანის სახელს უკავშირდება ქართული ლიტერატურის აღორძინების ეპოქა, რომელიც მოსდევს ექვსსაუკუნოვან ჩავარდნას, გენიალური „ვეფხისტყაოსნის“ გადამწერების, ინტერპოლატორებისა და ეპიგონების წყალობით რომ

ადამიანთა უმრავლესობას ზოგადად გვახასიათებს ეს თვისება: რაც სავალდებულო, პროგრამული და სხვათა მიერ საგანგებოდ მონიშნულია, ის გვამძიმებს, გვეზარება და სულ ვეძებთ

გასულ წელს სენეგალის დედაქალაქ დაკარში მომიწია ბრიტანეთის საკონსულოს მიერ ორგანიზებულ ადგილობრივი ენების საერთაშორისო კონფერენციაში მონაწილეობა. უაღრესად საინტერესო ამბების ეპიცენტრში აღმოვჩნდი,

სწავლების საშუალო საფეხურზე მხატვრული ტექსტის ანალიზის, სინთეზისა და შეფასების უნარების განვითარება ლიტერატურის მასწავლებლის უმთავრესი გამოწვევაა. მოსწავლეებს ყველაზე მეტად უჭირთ ტექსტების

კლასიკის მარტივი განმარტება ყველამ იცის: ის, რაც მოდიდან არ გადადის… მაგრამ მაინც: რა ფენომენია „ვეფხისტყაოსანი?“ სულ პირზე გვაკერია, ამ პოემის

ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლის უმთავრეს გამოწვევად რჩება არგუმენტირებული, ანუ ანალიტიკური ესეის წერის სწავლება სკოლის საბაზო და საშუალო საფეხურზე. მოგეხსენებათ,

2012 წელს ჩავაბარე მასწავლებლის სასერტიფიკაციო გამოცდა და მხატვრული ტექსტების სწავლების მეთოდიკის ნაწილში, მახსოვს, ავირჩიე დავალება „როგორ ვასწავლოთ ანა კალანდაძის ლექსი

ჩემს განვითარებად სამშობლოში, სადაც რუსეთის იმპერიის 190-წლიანი მონობიდან გამოგლეჯილი სახელმწიფოებრივი სუვერენიტეტი ჩემი, სრულიად უმნიშვნელო ადამიანის, ბრძოლითა და მონაწილეობითაც არის ალბათ

(ოთხი თაობა ერთი მოთხრობის სამყაროში) რევაზ ინანიშვილის მოთხრობები ქართული ლიტერატურის სწავლების პროცესის განუყრელი და განუმეორებელი სამყაროა, განსაკუთრებით საბაზო საფეხურზე. ყოველი

კაცობრიობის მიერ შექმნილი ინტელექტუალური მემკვიდრეობა: რელიგია, ფილოსოფია, მითოსი და მხატვრული ლიტერატურა მუდმივად თავს დასტრიალებს ჰუმანისტურ პრინციპებს. უთუოდ უნდა დავეთანხმოთ ანთროპოლოგებს