1979 წელს შევედი სკოლაში. 17 წლის არ ვიყავი, სკოლა რომ დავამთავრე და ფილოლოგიის ფაკულტეტის სტუდენტი გავხდი. 21 წლისამ დავამთავრე თსუ

XIX-XX საუკუნეების მიჯნაზე მოდერნისტულმა ლიტერატურულმა მიმდინარეობებმა სამყაროს აჩუქეს უდიდესი მწერლობა. არ ვიცი, რამდენად სუბიექტური ვიქნები, თუ ვიტყვი, რომ მსოფლიო მწერლობის

დღეს სკოლის შენობაში დავაბიჯებდი… დიდი და საკვირველია თბილისის კლასიკური გიმნაზია. გარდა სკოლისა, მუზეუმია, კულტურული ძეგლია, რელიქვიაა, განძია… არც ვიცი, რა

დღეს ერთი კარგი და ნიჭიერი გოგო, საოცრად შთამებეჭდავი ლექსების ავტორი, ფეისბუქზე წერდა: „დაკვირვებული ვარ, ყველას განსაკუთრებით უყვარს და ახსოვს თავისი

ადამიანი უხსოვარი დროიდან ეძიებს ღმერთს და საკუთარ მისიას დედამიწაზე. ყოველი ეპოქის მხატვრული ლიტერატურის თემები და იდეებიც სწორედ ამას უკავშირდება. როგორ

გლობალური პანდემიის საფრთხემ თითქოს ყველას აგვიხილა „მესამე თვალი“, გვაიძულა ახლებურად შევხედოთ მოვლენებს და იმგვარი შეფასებები გავაკეთოთ, როგორსაც ადრე ვერ ვახერხებდით.

იანვრის არდადეგები რომ სრულდებოდა, ბუნებრივად დავიწყე ფიქრი ლიტერატურის სასკოლო პროგრამაზე, ტექსტებზე, რომელთა სწავლებაც მომიწევდა ჩემს კლასებში და როცა თემატურ-კალენდარულმა გეგმამ

დავით წერედიანი არ ყოფილა მასების პოეტი, ფართო ცნობადობის, პოპულარული სახე… გარდა იმისა, რომ თავად იყო მოკრძალებული, თავმდაბალი, ასკეტური ბუნებისა, ამბიციებს

„გალაკტიონ ტაბიძე – პლანეტის ნომერ პირველი პოეტი“… ასეთი ჩანაწერი გაუკეთებია ერთგან კონსტანტინე გამსახურდიას და ამ ფრაზით ყველაფერია ნათქვამი. ერთმა მოსწავლემ

დავით კლდიაშვილი XIX-XX საუკუნეთა მიჯნაზე ქართულ მწერლობას მოევლინა, როგორც ორიგინალური ხელწერის, ნოვატორული თემატიკისა და მკვეთრად ინდივიდუალისტური სტილის ავტორი. მან ჩვენი