გლობალური პანდემიის საფრთხემ თითქოს ყველას აგვიხილა „მესამე თვალი“, გვაიძულა ახლებურად შევხედოთ მოვლენებს და იმგვარი შეფასებები გავაკეთოთ, როგორსაც ადრე ვერ ვახერხებდით.

იანვრის არდადეგები რომ სრულდებოდა, ბუნებრივად დავიწყე ფიქრი ლიტერატურის სასკოლო პროგრამაზე, ტექსტებზე, რომელთა სწავლებაც მომიწევდა ჩემს კლასებში და როცა თემატურ-კალენდარულმა გეგმამ

დავით წერედიანი არ ყოფილა მასების პოეტი, ფართო ცნობადობის, პოპულარული სახე… გარდა იმისა, რომ თავად იყო მოკრძალებული, თავმდაბალი, ასკეტური ბუნებისა, ამბიციებს

„გალაკტიონ ტაბიძე – პლანეტის ნომერ პირველი პოეტი“… ასეთი ჩანაწერი გაუკეთებია ერთგან კონსტანტინე გამსახურდიას და ამ ფრაზით ყველაფერია ნათქვამი. ერთმა მოსწავლემ

დავით კლდიაშვილი XIX-XX საუკუნეთა მიჯნაზე ქართულ მწერლობას მოევლინა, როგორც ორიგინალური ხელწერის, ნოვატორული თემატიკისა და მკვეთრად ინდივიდუალისტური სტილის ავტორი. მან ჩვენი

(აკაკი წერეთლის „ქებათა ქება“) ქართული ლიტერატურის მასწავლებლები ხშირად ვჩივით სასკოლო პროგრამებში შეტანილ მხატვრული ტექსტების კორპუსთან დაკავშირებით, რომ გადასახედია ეს პროგრამები

რეზო ინანიშვილი რომ სიტყვის ჯადოქარია, ამაში არაფერია ახალი, მაგრამ მისი მოთხრობა „ნეკერჩხლის წითელი ფოთოლი“ უმაღლესი ვირტუოზობაა მინიატურულ პროზაში. გაპიროვნებაც არის

მხატვრული ლიტერატურის უმთავრესი მახასიათებელი რომ სახეობრივი აზროვნებაა, ნათელია არა მხოლოდ ლიტმცოდნეების, არამედ ლიტერატურაზე დილეტანტური წარმოდგენის მქონე ადამიანებისთვისაც. სახისმეტყველება ლიტმცოდნეობის უმნიშვნელოვანესი

ერთიან ეროვნულ გამოცდებზე ქართული ენისა და ლიტერატურის ტესტის ის ტიპი, რომელსაც კარგად იცნობენ აბიტურიენტები, სტუდენტები და მასწავლებლები,  2011 წლიდან დამტკიცდა

ყველაზე ხანდაზმული „ცისფერყანწელი“, ლეგენდარული დასის უკანასკნელი მოჰიკანი, 1990 წლის 28 ოქტომბერს გარდაიცვალა, 95 წლისა. მისი გარდაცვალების დღეს საბჭოთა საქართველოში პირველი