როდესაც დილაობით აიაზმის (სოფელი წალკაში, სადაც სომხურენოვან სკოლაში ვმუშაობდი 2004-2007 წლებში) სკოლისკენ ტალახიან გზას მივიკვლევდი, ორღობეში მხვდებოდა მოღიმარი შავულვაშა კაცი

ახალი გაკვეთილის ახსნის დროს ხშირად ვგეგმავთ სხვადასხვა აქტივობებს, რათა ის მრავალფეროვანი გამოგვივიდეს.  აქტივობების მსგავსად მნიშვნელოვანია მოსწავლეებს მივცეთ საინტერესო და სახალისო

ანბანის სწავლება სასწავლო პროცესის ერთ-ერთი ყველაზე რთული მომენტია და, ამასთანავე, ამაზე ადვილი არც არაფერია. ჩვენ ვართულებთ… მინდა, ჩემი პირველკლასელობა გავიხსენო.

მე დაწყებითი კლასების მასწავლებელი ვარ. 1-4 კლასელ ადამიანებთან ვურთიერთობ და მუდმივად იმის ფიქრში ვარ, როგორ დავაჭერინო ამ პატარა ასაკის ადამიანებს  

ვერიდებოდი, მაგრამ წერილის დაწყება მაინც პანდემიაზე აქცენტებით მიწევს. ჩემი სტატიების მკითხველებს ემახსოვრებათ ბოლო სტატია, სადაც საბავშვო ბაღებში ონლაინ სწავლების გამოცდილებასა

რამდენიმე წლის წინ ჩემმა პირველკლასელმა მოსწავლემ, უსაყვარლესმა და ძალიან კეთილმა ნინომ შემომჩივლა, რომ ვერაფრით გაეგო, რომელი ასო უნდა დაეწერა ხაზს

ორმოცდაათზე მეტი ქართულის, როგორც მეორე ენის მასწავლებელი ანაკლიის სასტუმროს დიდ დარბაზში ვართ შეკრებილი. ტრენინგს პაატა პაპავა გვიტარებს. — ახლა მე

ჩემი შვიდი წლის ბიჭი მეორეკლასელია. მე მისი ქართულის მასწავლებელი ვარ. გუშინ პირველად დაწერა საკმაოდ რთული ინსტრუქციის საშინაო დავალება დამოუკიდებლად. დავალება

როგორ განვუვითაროთ პირველკლასელ მოსწავლეებს ფონეტიკური უნარები ან, სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, როგორ ჩამოვუყალიბოთ ბავშვებს ფონოლოგიური ცნობიერება ან, როგორც იაკობი იტყოდა,

ილუსტრაცია ”საქართველოს დაწყებითი პროექტის – G-PriEd” ფარგლებში შექმნილი წიგნიდან ”ცუგა” ხომ გახსოვთ, როგორ იწყებოდა ჩემი   პირველი წერილი ლექსიკური მარაგის გამდიდრებაზე ? “პირველად