მტკიცედ რომ არ მჯეროდეს, ლიტერატურა ის ჯადოსნური სამყაროა, რომელიც არასოდეს ცვდება, არ გავხდებოდი ფილოლოგი და ქართულის მასწავლებლობაც მალე მომბეზრდებოდა. რა

პაოლო პოეზიით სუნთქავდა და ცოცხლობდა. თვითონაც პოეტური ბუნების იყო, მთელი სისავსით განიცდიდა სიცოცხლის მშვენიერებას. გურამ ასათიანი წერდა მასზე: „თავის თანამედროვეთა,

დაარეგულირე შენი ARTერიული წნევა პაპუნა ფირცხალაიშვილი   როგორც იცით, ჩვენი „პოეზიის აფთიაქი“ ახალ-ახალი რაკურსებით წარმოგიჩენთ სიტყვის ძალას… და არა მხოლოდ

ქართული ლიტერატურის გაკვეთილები სასწავლო მასალის მრავალფეროვანი შინაარსიდან გამომდინარე ხშირად მოითხოვს სხვა საგნების  სასწავლო პროცესში ჩართვას. ერთ-ერთი ასეთი საგანია ისტორია, რომელიც

უკვე მეოთხე სასწავლო წელია ბავშვების მიერ დაარსებულ ,,მკითხველთა და კრიტიკოსთა“ კლუბს ვხელმძღვანელობ და ბევრი რამ მასწავლეს. თვითონაც ბევრი რამე და

„ლინგვისტიკის მიხედვით, ავტორი მხოლოდ ისაა, ვინც წერს, ისევე როგორც “მე” არის მხოლოდ ის ადამიანი, რომელიც “მე”-ს ამბობს; ენა იცნობს “სუბიექტს”,

ამას წინათ, მეექვსე კლასში გურამ დოჩანაშვილის ,,ყველაზე კარგი პაპა’’  ავხსენი, ბავშვების განსაკუთრებული ყურადღება მიიქცია ეპიზოდმა, განრისხებულ ხელმწიფეს ვეზირისთვის საყვედურის თქმა

„განდეგილის“   სწავლებისას   ორ  ძირითად   სირთულეს ვაწყდებით: ეს გახლავთ ტექსტის გაგება, რადგან ნაწარმოების სიუჟეტი სხვადასხვა დროსა და სივრცეში ვითარდება და იდეურ-მხატვრული