გალაკტიონის  ლექსების  სწავლება იოლი  არ არის…   მის პოეზიაში  ხომ  „გალაკტიონისეული“     აზრი, გრძნობა  და  ემოციაა.  სწავლების დროს მთავრია გალაკტიონი  მოსწავლეებისთვის გახდეს

წელს პირველად შევაღე იმ საკლასო ოთახის კარი, სადაც მარიამი სწავლობს. ბავშვები ინტერესითა და ცნობისმოყვარეობით მიცქერდნენ, განსაკუთრებით – მარიამი, იგი მიღიმოდა.

დღევანდელი წერილის სათაური კასელის ვალდორფის სკოლის მიერ ორგანიზებული საერთაშორისო პედადოგიურ სემინარის ერთ-ერთი კურსის სახელდებიდან ვისესხე. სამუშაოს დაწყებამდე ინგლისური ენისა და

სასკოლო სახელმძღვანელოებში  არ არის შეტანილი ნიკო სამადაშვილის პოეზია. იმედია, მომავალში მის რომელიმე ლექსს აუცილებლად გაითვალისწინებენ პროგრამებში, რადგან მისი პოეზია სრულიად

მულტისემიოტიკური პრეზენტაციის უნარები (სავარჯიშო)    თუ ენას (როგორც სისტემას) სამი ძირითადი ფუნქციით განვსაზღვრავთ (ურთიერთგაგებინების, ექსპრესიული და დანაწევრების), მეტყველებას კიდევ უფრო

გალაკტიონის პოეზიაში ხშირად გვხვდება ალუზიები, რომლებიც ლექსის მხატვრული დრო-სივრცის არეალს აფართოებენ და ხელს უწყობენ პოეტური სათქმელის ღრმა გააზრებას. ამ ლექსშიც

„ამან ხომ მომინელა!“ „რამ დააწერინა ამდენი?!“ „რაა ეს, ტარიელი სულ რომ ტირის?! ტირილი რა კაცის საქმეა?!“ „აღარ უნდა დამთავრდეს?!“ –

თანამედროვე სკოლის ერთ-ერთი პრობლემაა ქართული ენისა და ლიტერატურის ინტეგრირება. პედაგოგებს უჭირთ გაკვეთილზე ლიტერატურისა და ენის საკითხებზე ერთდროულად მუშაობა. ისინი უჩივიან