წერილს სხვადასხვა ფორმის შემაჯამებელი სამუშაოს ჩატარების შესახებ (http://mastsavlebeli.ge/?p=13523) ბევრი მკითხველი გამოეხმაურა. გვინდა ვუპასუხოთ ერთ-ერთ მკითხველს, რომელიც ზეპირი გამოსვლის აქტივობით დაინტერესდა.

„ვეფხისტყაოსნის“ სწავლების მეთოდიკასთან მიმართებით ერთ-ერთი მთავარი საკითხია, როგორ მივცეთ ბავშვებს კვლევისა და აზროვნების საშუალება, რადგან ტექსტი საკმაოდ რთულია. კვლევის საშუალება,

ამას წინათ, მეექვსე კლასში გურამ დოჩანაშვილის ,,ყველაზე კარგი პაპა’’  ავხსენი, ბავშვების განსაკუთრებული ყურადღება მიიქცია ეპიზოდმა, განრისხებულ ხელმწიფეს ვეზირისთვის საყვედურის თქმა

„მეც, აველუმის მსგავსად, ოღონდ, აველუმზე მეტადაც და აველუმამდეც, მხოლოდ და მხოლოდ საქართველოს თავისუფალ და სრულუფლებიან მოქალაქედ ვგრძნობ თავს, მაგრამ, სამწუხაროდ,

„სასვენი ნიშნები არიან შეშლილნი, მოჰგვანან უეცრად დაბნეულ მძივებს, მძიმე არასდროს არ არის წერტილი, წერტილის დასმა კი ყოფილა მძიმე“. ვახუშტი კოტეტიშვილი

,,იქამდე უნდა იტეხო გული, სანამ ბოლომდე არ გაიღება“ რუმი გული არის ბერძნული და ფრანგული და ქართული! ერთნაირი _ ტკივილია! _

დისკუსია იმის შესახებ, თუ რა სახის ლიტერატურა უნდა ისწავლებოდეს სკოლაში, არასოდეს კარგავს აქტუალურობას. საინტერესოა, რას კითხულობენ უფროსკლასელები მსოფლიოს სხვა ქვეყნებში?