„ბევრ ჟანრს გამოვიგლოვებთ ცხოვრებაში, დარჩება მხოლოდ მეტაპოეზია და მეტაადამიანი”, _ წერს ბესიკ ხარანაული და ამგვარ მეტაპოეტურ ტექსტს ქმნის, „მთავარ გამთამაშებელს“,

ბავშვობიდან ჭირივით მეზიზღება ზამთარი. მეზიზღება გაუთავებელი ყინვები, გაციებული ოთახები, დანესტილი ფანჯრები და მეზიზღება ქარი, რომელსაც ვერასდროს აკავებდა ამავე ფანჯრებზე აკრული

ადამიანის ცხოვრება კონკრეტული ეპიზოდებისგან შედგება. რამდენი წელიც უნდა იცოცხლო, ცხადად მხოლოდ ის გახსოვს, რამაც გაგზარდა, რამაც შენს ცნობიერებაზე მნიშვნელოვანი გავლენა

გახსოვთ, რას წერდა ორუელი? „ახლად შექმნილი მეტაფორა აზროვნებას ეხმარება ვიზუალური ხატის აღძვრის გზით. როდესაც მეტაფორა პრაქტიკულად „მკვდარია“, ის, ფაქტობრივად, გადაიქცევა

პირველ ნოემბერს, მწერალთა სახლში, პოლონელ რეჟისორს, „იდას“, „ცივი ომის“ ავტორს, პაველ პავლიკოვსკის თავისი ფილმებისა და ცხოვრების შესახებ უნდა ესაუბრა. ნახევრად

მოსწავლეობის წლები ტკბილ-მწარე თავგადასავლებითაა სავსე. ზოგი ადვილად ეუფლება კომუნიკაციის ხელოვნებას, ზოგს კი უჭირს განსხვავებული ინტერესებისა და ღირებულებების მქონე საზოგადოებასთან ინტეგრირება.

 1983 წლის 18 ნოემბერი. თბილისის აეროპორტი. ავიაკომპანია აეროფლოტი. თვითმფრინავი ტუ-134A.  რეისი თბილისი-ბათუმი-კიევი-ლენინგრადი. მოსკოვის დროით 15:43. თვითმფრინავში იმყოფება 57 მგზავრი და

„ბატონი მხოლოდ სიმაღლეს სცნობს, რომელზეც იგი მონებს აჰყავთ, კეისარმაც მხოლოდ სიმაღლე იცის, რომელზეც იგი მასებს აჰყავთ, მაგრამ იგივე მონები და

მეორე კლასში რომ ვიყავი, სკოლიდან სახლისკენ მიმავალს სამი შედარებით უფროსკლასელი ბოშა ბავშვი დამხვდა და „მასტიკის“ სქელ პარკში გახვეული საშლელების წართმევა

ანიმაციური ფილმის „Thermostat 6“ მიხედვით „შვილიშვილო, ეს მხოლოდ და მხოლოდ წყლის წვეთებია, სად ხედავ აქ ტბას?“ – ბაბუა აღელვებულ გოგონას