ძაღლები მაშინ შემიყვარდა, როცა ბავშვობაში, არჩილ სულაკაურის ჯადოსნური მოთხრობა „ბიჭი და ძაღლი” წავიკითხე. არჩილ სულაკაური ბიჭი და ძაღლი ბედის ირონიით,

სანამ წერილის წერას დავიწყებდი, კიდევ ერთხელ წავიკითხე სიუზენ ზონტაგის ესე „ინტერპრეტაციის წინააღმდეგ“. მშობლიურ სახლში დაბრუნებასავით იყო – კარგად ნაცნობი, მონატრებული,

როგორც განმარტებითი ლექსიკონი გვეუბნება, ლიტერატურული მისტიფიკაცია ესაა თხზულება, რომელიც მკითხველების შეცდომაში შეყვანის მიზნით სხვა პირის (ხშირად არარსებულის) ნაწარმოებადაა გამოცხადებული ავტორის

ვიცინი, მაშასადამე ვსწავლობ… ვხუმრობ, მაშასადამე ვასწავლი. რენე დეკარტეს რა გითხრათ მაგრამ, ეს ორი ფრაზა არანაკლები ჭეშმარიტება მგონია. კორონავირუსით გამოწვეული გაუგებრობის

ქალაქ ზარეისკის კოსმონავტთა მოსამზადებელი სასწავლო ცენტრის დერეფანში ომონ კრივომაზოვი მიხოხავს. მას რამდენიმე ახალგაზრდასთან ერთად მთვარეზე გასაფრენად ამზადებენ, მაგრამ კოსმოსური ხომალდი

ერთ ღრუბლიან დღეს პოეტი კაცი ავიდა სერზე, რომელიც მის სოფელს გადმოჰყურებდა. უცებ იელვა სერის თავზე, მუქ ღრუბლებში, ჯვარი გამოისახა…  

შარშანდელი წელი სამწუხაროდ დასრულდა: გარდაიცვალა კლასიკოსი, ცოცხალთა შორის უპირველესი მთარგმნელი და ერთ-ერთი უპირველესი პოეტი, დავით წერედიანი.   ქართულ მთარგმნელობით პოეტურ

ის დროა, წაკითხული წიგნები რომ თავიდან უნდა წაიკითხო და დიდი ხნის წინ ნანახი ფილმები გაიხსენო. თუნდაც ჟაკ ტატის „ბიძაჩემი“, საყვარელი

მოულოდნელი კატასროფების შემთხვევაში, ადამიანების ქცევა უკონტროლო და რადიკალური ხდება. ომის მოლოდინში განწყობის კონტროლი შესაძლებელია, თვითმფრინავში მჯდომი ადამიანი სადღაც გულის სიღრმეში