ცოტა ხნის წინ ერთ უჩვეულო და საინტერესო წარმოდგენას დავესწარი. აფიშა იუწყებოდა: „გასაუბრება რუსთაველისა და ვილი ვესპერისა“   სკოლის დარბაზში მოწყობილ

განმავითარებელი შეფასების მიზანს თითოეული მოსწავლის განვითარების დინამიკაზე დაკვირვება და სწავლის ხარისხის გაუმჯობესება წარმოადგენს. მისი ნებისმიერი ფორმის გამოყენებისას, მასწავლებელი მოსწავლის შემდგომი

შედეგიანობა = მეთოდის გამართულობა + სიადვილის უკანასკნელი ხარისხი + მოსწავლეთა და მშობელთა ინტერესები + კრიტიკის მიმღებლობა + საკითხის აქტუალურობა +

  „ნებისმიერი ბავშვი – მხატვარია. რთული ის არის, რომ ბავშვობის ასაკიდან გამოსვლის შემდეგ  ისევ მხატვრად დარჩე“. (პაბლო პიკასო)   იყო

„სწავლა-სწავლება ხელს უნდა უწყობდეს მოსწავლეთა შინაგანი ძალების გააქტიურებას“ – ეს ერთ-ერთი პრინციპია, რომელსაც ეფუძნება პიროვნების განვითარებაზე ორიენტირებული ეროვნული სასწავლო გეგმა

გაბრიელ გარსია მარკესის წიგნში „იცხოვრე, რომ მოჰყვე“, რომელიც წაკითხვისთანავე ჩემს საყვარელ წიგნად იქცა, ერთი ფრაზა ამოვიკითხე, რომელიც გონებაში ღრმად ჩამებეჭდა.

დემოკრატიული კულტურის სარეკომენდაციო ჩარჩოში[1] მოსმენა დაკვირვების შემადგენელთან ერთად გვხვდება და განმარტებულია როგორც ნათქვამის, ქცევის აღქმისა და გაგების უნარი. იმის აღსაქმელად

მასწავლებლები ხშირად ვაწყდებით კითხვასთან დაკავშირებულ პრობლემებს. ამ სტატიაში მოგიყვებით ჩემს პრაქტიკულ კვლევაზე, რომელიც კითხვითი უნარების გაუმჯობესების გზებს გთავაზობთ. დასაწყისში მინდა,

მთელი ისტორიის განმავლობაში ყველა ახალ ეტაპზე კაცობრიობა მუდმივად გამოთქვამდა უკმაყოფილებას განათლებაში შექმნილი მდგომარეობის გამო და სვამდა საკითხს,  როგორი უნდა იყოს