`სამშობლოს თავგადაკლული სიყვარულის გრძნობა გაცნობიერებამდე იქცა სულის განუყოფელ ნაწილად, იმ ზომამდე, რომ დღემდე ამ გრძნობის გარეშე არსებობა საერთოდ ვერც წარმომიდგენია~,

გიორგი ლეონიძემ მოთხრობაში „მარიტა“ შესანიშნავად წარმოაჩინა, როგორ შეიძლება იქცეს ხალხი ბრბოდ, რაც იმას ნიშნავს, რომ სიბრძნის ადგილი დაიკავოს უგუნურებამ, თავისუფლებისა

თეოფილ გოტიეს სახელი ქართველ მკითხველს მოდერნისტებმა გააცნეს, ცისფერყანწელებმა, გალაკტიონ ტაბიძემ, გრიგოლ რობაქიძემ, კონსტანტინე გამსახურდიამ. ამ ფრანგი პარნასელის სახელი მაღალი ხელოვნების,

ყოველ დროსა და ვითარებაში ხელოვანი ფერის, მუსიკისა და სიტყვის იდუმალი თანაზიარობით, თავისუფალი ნებით ქმნის სამყაროს, რომლის ინტერპრეტაციას მსმენელს, მაყურებელსა თუ

ყოველ დროსა და ვითარებაში ხელოვანი ფერის, მუსიკისა და სიტყვის იდუმალი თანაზიარობით, თავისუფალი ნებით ქმნის სამყაროს, რომლის ინტერპრეტაციას მსმენელს, მაყურებელსა თუ

დავით გურამიშვილზე ბევრი შესანიშნავი წერილია დაწერილი და კიდევ არაერთი მწერალი, ლიტერატურათმცოდნე თუ პოეზიის მოყვარული დაწერს, მაგრამ ამჯერად გამოვარჩევთ ქართველი სიმბოლისტი

„სიცოცხლე იმად არ ღირს, რომ შიშს მონად გაუხდე“,_წერს  ჯემალ ქარჩხაძე. არ ღირს, მაგრამ სწორედაც შიშს ემონებიან ადამიანები ყველაზე მეტად. ათასგვარ

დრამატურგი უნდა იყოს თეატრში, უნდა ცხოვრობდეს და სუნთქავდეს თეატრით. როგორც შექსპირი, მოლიერი იყო მუდმივად თეატრში, ისე უნდა იყოს თანამედროვე დრამატურგი

წმინდანებისა და მკვდრების დღესასწაული ჰქვია ცნობილი მექსიკელი მწერლის, ოქტავიო პასის, ესეს, რომელშიც გაანალიზებულია, რა კრავს და აერთიანებს ხალხს სხვადასხვა ეროვნული