ნოველის დიდოსტატ ქართველ მწერალთა შორისაა ლეო ქიაჩელი, რომლის „ჰაკი აძბას“, ასე თუ ისე, იცნობს მკითხველი, მაგრამ სხვა ნოველები და რომანები

ერთი ყველაზე ძველი და მაინც უცვეთელი თემა, რომელსაც მსოფლიო ლიტერატურა დღემდე ერთგულებს, ბედისწერის თემაა. უძველესი დროიდან დღემდე მწერლები ჩხრეკენ და

“და მღერის, მღერის კალამის წვერი, კალამის წვერი – ბულბულის ნისკარტი”. პაოლო იაშვილს გამორჩეული ხმა აქვს პოეზიაში. სწორედ ასე წარმოუდგებოდა მას

რომანის მთავარი გმირი ყმაწვილი დემიანია, ერთგვარი მისტიკური და სიმბოლური სახე, რომელიც თავისთავში თანაბრად მოიცავს ანგელოზურსაც და დემონურსაც. ის ემილ ზინკლერს

პოეზიის სწავლებისას მრავალი ნიუანსის გათვალისწინებაა საჭირო, მათ შორის იმისაც, თუ რა შთააგონებს პოეტს წარმოსახვით შექმნას ახალი პოეტური განზომილება, რომელიც საოცარი

როგორ შეიძლება დაუდგრომელ დროს გამოსტაცო დაუვიწყარი შთაბეჭდილებები? როგორ შეიძლება წარმავალი აქციო მარადიულად? პოეზიას აქვს ამ რთულ კითხვაზე მარტივი პასუხი: სიტყვებად

„რა არის პოეზია, ამას ვერა კაცი ვერ აგიხსნით“, – წერდა ილია, გრძნობდა რა სიტყვის, ლოგოსის, საიდუმლოების ბოლომდე შეცნობის შეუძლებლობას, მაგრამ

როდის და როგორ იწერება ლექსი? რა ასაზრდოებს პოეზიას? ამ კითხვებს ხშირად სვამენ მკითხველნი და შემოქმედნიც ათასნაირად პასუხობენ. პოეზიის შექმნის მისტერია

პაოლო პოეზიით სუნთქავდა და ცოცხლობდა. თვითონაც პოეტური ბუნების იყო, მთელი სისავსით განიცდიდა სიცოცხლის მშვენიერებას. გურამ ასათიანი წერდა მასზე: „თავის თანამედროვეთა,