„რამ შემქმნა ადამიანად, რატომ არ მოველ წვიმადა?“- წუხს ვაჟა-ფშაველას ლექსის ლირიკული გმირი. ეგზისტენციალური კრიზისი, რომელიც ადამიანად არსებობის უაზრობას ამხელს, არაერთ

„ბრმა ვიყავი და ახლა კი ვხედავ“ (იოანე, 9, 25). გალაკტიონის „არტისტული ყვავილების“ კითხვისას, მართლაც, ეხილება თვალი ადამიანს და ერთგვარად „გასხივოსნებული“

უკვდავების წყურვილი ასაზრდოებს ხელოვნებას. ოთარ ჭილაძის შემოქმედებაშიც ხშირად წარმოჩნდება სწრაფვა იმ ხსნის გზის პოვნისკენ, რომელიც მარადიული სიცოცხლისკენ მიემართება. ამ თვალსაზრისით,

ბარათაშვილის შემოქმედების გააზრება მსოფლიო ლიტერატურისა და, საზოგადოდ, კულტურის კონტექსტში ილია ჭავჭავაძემ დაიწყო და შემდეგ წარმატებით გააგრძელეს სხვა მწერლებმა, ლიტერატურათმცოდნეებმა. შექსპირი,

თუ რომელიმე პედაგოგს ჰკითხავთ, ვისი აზრია მისთვის მნიშვნელოვანი სწავლების ამა თუ იმ საკითხზე, ის აუცილებლად დაგისახელებთ საზოგადოებისა თუ პედაგოგიკური მეცნიერებისთვის

მუსიკა პროზაში სხვადასხვანაირად იქმნება: სრუქტურის, კომპოზიციის, მხატვრულ სახეთა სისტემის, შინაარსობრივი თუ ფრაზეოლოგიური რიტმულობის ვარიაციულობის გათვალისწინებით. ამგვარი თხრობა გადაძახილია სინკრეტულ ხელოვნებასთან,

„მზე ჩადის… ჩადის და შენც ასევე ჩადიხარ, როგორც უსასრულობა“, _ ვკითხულობთ სტრიქონებს და გამოუცნობი სევდა გვეუფლება.   27 წლის იყო თამაზ

ილია ჭავჭავაძეს სამუშაო კაბინეტში სხვა სურათებთან ერთად მდიდრულ ჩარჩოებში ჩასმული სამი პორტრეტი ეკიდა: შოთა რუსთაველისა, ერეკლე მეორისა და ჯუზეპე გარიბალდისა.