პაოლო იაშვილის მეგობარი სერგო კლდიაშვილი იხსენებდა, ერთ დღეს მეგობრები, მათ შორის, თვითონ, პაოლო და ტიციან ტაბიძე ქუთაისში შეიკრიბნენ და ქალაქგარეთ

აღმოსავლეთისა და დასავლეთის მეტაფიზიკურ მსგავსება-განსხვავებას არაერთგზის შეხებიან და რადიკალურად განსხვავებული აზრებიც გამოუთქვამთ. გრიგოლ რობაქიძისთვის ეს ნაცნობი და საყვარელი საფიქრალია, რომელსაც

ქართველი ფუტურისტების ერთგვარ ანტიესთეტიკურ პლატფორმას წარმოადგენდა მათ მიერ 1924 წელს გამოცემული ჟურნალი  „H2SO4“, რომელშიც თავი მოიყარეს ახალგაზრდა ავანგარდისტებმა ხელოვნების გარდაქმნის

თავისუფლების იდეა მეცხრამეტე საუკუნის ქართული ლიტერატურის უმთავრესი ღირებულებაა, რომელიც აკაკი წერეთლის შემოქმედებაში მრავალმხრივ არის წარმოჩენილი. შამილის, როგორც ისტორიული პიროვნების, კავკასიის

ამ ლექსის  მხატვრული სამყარო კიდევ ერთხელ გვაჯერებს, რომ ვაჟა-ფშაველა უნივერსალური ხედვისა და აზროვნების პოეტია. მის თვალთახედვაში სამყარო ირეკლება, როგორც მთლიანი,

სამყაროს არსებობა გამართლებულია, როგორც ესთეტიკური ფენომენისა, _ წერს ნიცშე. პოეზია, ხელოვნების სხვა სფეროებთან ერთად, ტანჯვას ესთეტიკურ ღირებულებად აქცევს და ომსაც,

ამ ლექსის  მხატვრული სამყარო კიდევ ერთხელ გვაჯერებს, რომ ვაჟა-ფშაველა უნივერსალური ხედვისა და აზროვნების პოეტია. მის თვალთახედვაში სამყარო ირეკლება, როგორც მთლიანი,

მარსელ პრუსტი წიგნის კითხვას ჯადოსნურ გასაღებს უწოდებდა, რომელსაც შეეძლო მკითხველი უხილავი სამყაროებისათვის ეზიარებინა. თავის ესეიში „წიგნის კითხვა“ ის მკითხველს იმ

ნებისმიერ რელიგიურ დღესასწაულს, გამორჩევით კი, შობას საოცარი ნათელი შემოაქვს ადამიანთა გულებში. ქრისტეს დაბადების სიხარულს თითქოს ვერანაირი ჩრდილი ვერ ადგება, თუმცა ყველამ

ილია ჭავჭავაძესა და იუკიო მიშიმას არაფერი აქვთ საერთო, გარდა იმისა, რომ ორივენი მწერლები არიან, თავიანთ ქვეყნებში პოპულარულნი და მკითხველთაგან გამორჩეული