რომანი, როგორც უმბერტო ეკო შენიშნავს “ვარდის სახელისთვის” დაწერილ ბოლოთქმაში, ვარიანტებისა და ინტერპრეტაციების წყაროა. ყოველი მკითხველი საკუთარ წარმოსახვაში უკვე დაწერილის თავისებურ,

რობერტ ვალზერი XX საუკუნის შვეიცარიელი მწერალია, მსოფლიოში აღიარებული და დაფასებული. ცნობილია, რომ მისი რომანებით აღფრთოვანებული იყო ფრანც კაფკა, რომელიც დიდი

მწერლები თავიანთი პერსონაჟების ხასიათების სიღრმისეულად დასახატავად, მათი ნათელი  თუ ბნელი მისწრაფებების, კეთილი თუ ბოროტი  ვნებების, წმინდა  თუ დემონური განზრახვების წარმოსაჩენად

პოსტმოდერნიზმმა მკითხველისა და ავტორის ურთიერთობის უამრავი ექსპერიმენტი შექმნა და თანდათან უფრო გაართულა „თამაშის“ წესები. სირთულე მეტ შენიღბვასა და გამოცნობას გულისხმობს,

(დორის დორიეს რომანი “ხელი გაუწოდე სასწაულს”) რა გავლენას ახდენს მშობელი შვილზე? არის თუ არა გარკვეულ სოციალურ გარემოსა თუ საზოგადოებაში დაბადება

  ადამიანები ოცი საუკუნის წინათ ისეთივე იყვნენ, როგორებიც თქვენ ხართ, ისე საუბრობდნენ და ცხოვრობდნენ, როგორც თქვენ საუბრობთ და ცხოვრობთ, არც

თხრობის სტილი ყოველ დიდ შემოქმედს თავისებური აქვს. რაც უფრო ინდივიდუალურია მწერალი, მით უფრო გამორჩეულია მისი თხრობის მანერა. ქართულ ლიტერატურაში, ამ

ხელოვნების ნაწარმოებთა განხილვისას დღემდე აქტუალურია საკითხი ფორმისა და შინაარსის ურთიერთდამოკიდებულების შესახებ. შედევრის შემთხვევაში ეს კითხვა თითქოს მნიშვნელობას კარგავს, რადგან ორივე