სირთულეები
თუ ამ წერილის პირველი ნაწილი წაიკითხეთ, ნახავდით, რომ ეს არის პირადად ჩემი მასწავლებლობის პირველი წლის გამოცდილების შეჯამება. წინა სტატიაში უფრო დადებით მხარეებზე მქონდა აქცენტი და დავწერე, რა გავაკეთე პანდემიამდე. ახლა შევეცდები, კონკრეტული მაგალითებით წარმოვადგინო, რა გამიჭირდა პირველ სასწავლო წელს.
იქიდან გამომდინარე, რომ პირველ წელს 8 კლასში ვასწავლიდი, ძალიან გამიჭირდა მოსწავლეების სახელების დამახსოვრება. შესაბამისად, ჩემი ერთ-ერთი, ხშირად გამოყენებადი ფრაზა იყო : „შენი სახელი გამახსენე.“
მიუხედავად იმისა, რომ სულ ვაწარმოებდი ჩანაწერებს, სერიოზული გამოწვევა იყო დამემახსოვრებინა, რომელ კლასთან რას განვიხილავდით და პირადად მე რას ვლაპარაკობდი. არ მინდოდა სხვა კლასში იგივე გამემეორებინა. შესაბამისად, მეორე, ხშირად გამოყენებადი ფრაზა იყო: „ეს თქვენთან უკვე მოვყევი?“ მოკლედ, მახსოვრობა მნიშვნელოვანი და საყურადღებო უნარია მასწავლებლისათვის.
არც თუ ისე მარტივი აღმოჩნდა შეფასება. ხშირად მესმოდა და მესმის მასწავლებლებისგან, „მე ვიყენებ ინდივიდუალურ მიდგომებს და განმავითარებელ შეფასებას“ და ყოველთვის მიკვირდა, ეს ხალხი ამას როგორ აკეთებს-თქო. საბოლოო ჯამში, პირველ წელს განმსაზღვრელი შეფასებები არ გამომიყენებია. თუმცა, ფორმალურად მათი გამოყენება მაინც დამჭირდა. შესაბამისად, ეს მომენტიც გარკვეულ სირთულესთან იყო დაკავშირებული. მაგალითად, წესი, რომ ყოველ გაკვეთილზე ორი ბავშვი მაინც უნდა შეაფასო (განმსაზღვრელი შეფასებით).
შეფასების მხრივ, ძირითადად, პროცესი აგებული მქონდა ურთიერთობებზე და ვცდილობდი, მათში ინტერესი გამეღვიძებინა. ასევე გამოვიყენე პროექტები და კონკურსები და ამ მხრივ, ერთგვარი ინდივიდუალურ-განმავითარებელი შეფასებაც გამოგვდიოდა.
მესამე და ყველაზე მნიშვნელოვანი სირთულე, რომელთან გამკლავება არც თუ ისე კარგად გამომივიდა, ეს არის ე. წ. პასიური ბავშვების აყოლიება, ბავშვების, რომლებსაც არ აინტერესებთ სკოლა. ბუნებრივია, ამის წაკითხვა და მოგვარების გზების მოფიქრება რთული არ არის. თუმცა, მათი განხორციელება ხანდახან თითქმის არარეალურიცაა, მით უმეტეს 30 ბავშვიან კლასში, სადაც, ხშირ შემთხვევაში, სრული ქაოსია და ბავშვებს ინტერესზე გაცილებით სერიოზული, ყოფითი პრობლემები აქვთ. მოკლედ, მე მგონი ეს მარადიული პრობლემაა და, იმედი მაქვს, მომდევნო წელს მეტი პასუხები მექნება ამ საკითხზე.
ამავე პრობლემასთან არის დაკავშირებული საგნისადმი ნაკლები ინტერესი. სამწუხაროდ, ჩემი პრაქტიკიდან გამომდინარე, სამოქალაქო განათლების საგანი ე. წ. მეორეხარისხოვანთა სიაში გადის, როგორც სკოლებისათვის, ასევე მშობლებისათვის. მშობელი ყოველთვის იკითხავს, რას შვება ბავშვი მათემატიკაში. თუმცა, მისთვის ნაკლებად მნიშვნელოვანია პროგრესი სამოქალაქო განათლების/მოქალაქეობის საგანში. შესაბამისად, მოსწავლეთა დაინტერესება ორმაგად რთული აღმოჩნდა. მეორე მხრივ, ეს ჩემთვის ერთგვარი შესაძლებლობაც იყო, რომ მესარგებლა ამ მომენტით და მათი მოლოდინები არ გამემართლებინა, ანუ პოზიტიურად გამეკვირვებინა. ძალიან გამიხარდა, როდესაც ვთხოვე, მიმები გაეკეთებინათ ჩვენი საგნის შესახებ , შედეგად შემდეგი ფოტოები გამომიგზავნეს:
მომდევნო გამოწვევა უფრო საბაზო საფეხურს ეხება, ეს არის ბალანსი მეგობრობასა და სწავლებას შორის. ჩემს მეგობრულ დამოკიდებულებას, ხშირ შემთხვევაში, ბავშვები არასათანადოდ იყენებდნენ. მოდიოდნენ მოუმზადებლები, პასიურობდნენ. არაერთხელ მსმენია – „სიმკაცრე საჭიროა, გიორგი.“ თუმცა, ჩემთვის ეს არაბუნებრივი, არასაჭირო, მარტივი და უშედეგო გამოსავალია. ვფიქრობ, მასწავლებელი საკმარისად შემოქმედებითი უნდა იყოს, რომ სიმკაცრე არ დასჭირდეს. ამ შემთხვევაში, პრინციპულობა, გეგმაზომიერად და თანმიმდევრულად მუშაობა გაცილებით მნიშვნელოვანია. კიდევ ერთხელ, ეს მიმართულება ჩემთვის ყველაზე რთული აღმოჩნდა.
და ბოლოს, არ ვიცი სხვებთან როგორ არის, თუმცა, ჩემთვის ასევე გამოწვევა იყო, არ ვყოფილიყავი სუბიექტური, მათ შორის ურთიერთობებში. ალბათ, ბუნებრივია, ვიღაცები უფრო ახლოს არიან ჩვენთან და გვემეგობრებიან, ვიღაცები – ნაკლებად. საპირისპიროდ, მეც ვიღაცებთან უფრო კომფორტულად ვარ, ვიდრე – სხვებთან. აქედან გამომდინარე, ძალიან მინდოდა მეგობრობა და სიახლოვე რამდენიმე ბავშვთან არ ყოფილიყო ხელისშემშლელი და ნეგატიურად აღსაქმელი სხვა მოსწავლეთათვის.
პ. ს. შეიძლება იკითხოთ, ეს გამოწვევები კი კარგია, მაგრამ როგორ მოაგვარეო. ამისათვის, ისევ პირველ ნაწილზე მიგითითებთ. იქ არის აღწერილი ის ძირითადი საქმიანობები, რაც პირველ წელს განვახორციელე. ასე შევეცადე ამ პრობლემების მოგვარებას.
