კიდევ ერთხელ თვითშეფასებაზე. გვსურს თუ არ გვსურს, ვვარაუდობთ თუ მკაფიოდ ვაცნობიერებთ, ჩვენი სამყაროს სიღრმეში ჩვენი თვითშეფასება „მდებარეობს“. ხშირად, თუ ყოველთვის

ჩვენ ირგვლივ განვითარებული ცვლილებების სისწრაფე, ზოგჯერ, დღიდან დღემდე იზრდება. მეცნიერული თუ ტექნოლოგიური სიახლეების შესახებ, ინტერნეტსივრცეში, ხანდახან, საათში ერთხელაც კი თავსდება

ჩემს შავ კატას სარკის ანარეკლებით ვეთამაშებოდი, როდესაც მის ქცევაში ერთი უცნაური რამ შევნიშნე. მიუხედავად იმისა, რომ ამ შავ კატამდე უამრავი

ზარმაცი ვარ. ზოგჯერ ეს წინადადება არა მხოლოდ მოსწავლის დახასიათება, არამედ – ირგვლივმყოფებსა და მოსწავლეს შორის არსებული შეთანხმებაა, რომელიც დამატებით ნაგულისხმევ

მახსოვს, როდესაც ჩემმა მეგობრებმა ვენეციის წყლებში დელფინების დაბრუნების ამსახველი ფოტოების გაზიარება დაიწყეს, ძლიერმა სიხარულმა მომიცვა. დავიჯერე, რომ ეს ასეც იყო.

მასწავლებელს ამჟამინდელი სიახლეები ზოგჯერ სასოწარკვეთაშიც ამყოფებს, კვირის ბოლოს გამოფიტვას და დაღლილობას გრძნობს. მისი საქმიანობის ანალიზი ცხადყოფს, რომ მანძილზე სწავლების თავისებურებებისგან

ბავშვებისთვის განუსაზღვრელობით სავსე დროა. მათ მეტად სჭირდებათ მფარველი ზრდასრული, რომელიც მათთან გულღიად ისაუბრებს მათთვის საინტერესო საკითხებზე. სიახლეების უწყვეტი ნაკადის ზემოქმედებისგან

დროდადრო, არსაიდან, კითხვების კორიანტელი აიშლება  ჩემს გონებაში: „რა იქნება მას შემდეგ, რაც საგანგებო მდგომარეობა დასრულდება?.“ „შევძლებ თუ არა ჩვეული საქმიანობების

სიჩუმე რამდენიმე წამის მანძილზე გაგრძელდა. ვგრძნობდი, რომ რაღაც უცნაური ხდება ჩემ თავს: კუნთები მსუბუქად მეძაბება, უხერხულობის განცდა მწიფდება და, თითქოს,