სტამბოლში მოხვედრის იმედი, ცოტა ხნის წინ, კიდევ ერთხელ გამიცრუვდა. ყოველთვის, როცა ვაპირებ, ვგეგმავ, ცალი ფეხი აეროპორტში მიდგას, გამოჩნდება რაღაც, რაც

არა, ის არც კაზინოში დაითენებს ღამეს და არც ტოტალიზატორის ბუღში შეავსებს ბილეთებს პირში სიგარეტ გაჩრილი, მაგრამ თამაშში ცოტა ვინმე თუ

თანამედროვე სასკოლო განათლება, მათ შორის, ქართულიც, დღითი დღე უფრო ინტერაქტიული, მრავალფეროვან რესურსებზე დამოკიდებული, სხვადასხვა ტიპის ტექნიკური საშუალებით აღჭურვილი და საინტერესო

ოდესმე ლატარიის ბილეთი გიყიდია? – საუბრისას სასხვათაშორისოდ მკითხა ერთმა ნაცნობმა. არა, არასოდეს მიყიდია ლატარიის ბილეთი, არ მიოცნებია, დამეძინა და მეორე

გაეროს განათლების, მეცნიერებისა და კულტურის ორგანიზაციას არაერთი კეთილი ნების ელჩი ჰყავს. იუნესკოს დესპანებს დიპლომატიური რანგი არ გააჩნიათ, მათ მათი საქმიანობის

საქმე ასე იყო: თითქმის ყოველღამე მესიზმრებოდა, რომ განძის საპოვნელად მიწას ვთხრიდით. მე და ჩემი მეზობელი, რომელიც სულაც არ ჰგავდა ჰეკლბერის

ვიცი, დამაგვიანდა. ვიცი, იტყვით, რაღაც დროს არდადეგებიაო, მაგრამ რა ვქნა. დიდი გოგოების არდადეგები ზოგჯერ არ ემთხვევა კალენდრით გათვალისწინებულსა და საყოველთაოს.

ჰოდა, მოვიდა სექტემბერიც. სოციალური ქსელი გამოპრანჭული, ბედნიერი, გახამებულსამოსიანი ბავშვების ფოტოებით, მათი მშობლების აღტაცებული კომენტარებით, მოსაზრებებითა და შთაბეჭდილებებით გაივსო. -ჩემს გოგოს