ერთი თვის წინ საქართველოს ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო და ღირსეული მოქალაქის, მექა ხანგოშვილის წყალობით თელავის სახელმწიფო უნივერსიტეტში აღმოვჩნდი. უნივერსიტეტის საკონფერენციო დარბაზში

2015 წელი მთავრდება და საახალწლო განწყობის ნაცვლად, ცუდი ამბები ასწრებენ ერთმანეთს ჩვენამდე მოსასვლელად. მგონი მსოფლიო ჭკუიდან შეიშალა. ჩემს ბავშვობაში, როცა

დიდხანს ვფიქრობდი, რა სახელი დამერქმია გრიგოლ რობაქიძის წერილებისა და ესეების კრებულისთვის, რომელსაც თითქმის მთელი წელი ვამზადებდით – ჯერ თბილისში გამომავალი

2008 წელს, საქართველოს ცაზე – რუსული თვითმფრინავები, მიწაზე კი ტანკები რომ გამოჩნდა, ჩემი ელექტრონული ფოსტის ინბოქსი მეგობრების წერილებით გაივსო –

დაწერეთ რაზეც ამ წუთში ფიქრობთ შავ ქაღალდზე და მიაკარით შავი ფარდის ქვეშ. დაწერეთ ვარდისფერ ქაღალდზე, რაც გსურთ, რომ გქონდეთ და

საქართველოში ხშირად წუწუნებენ ტრადიციად, მოუშორებელ ჭირად ქცეული პრობლემების შესახებ. ქართულ საზოგადოებაში მეტ-ნაკლებად ცნობილი ყველა მოაზროვნე მოთქვამს ჩვენი ხალხის „მოჯადოებულ წრეში”

სექტემბრიდან მოყოლებული, ნიუტონის თავისუფალ სკოლაში შემოქმედებით წერას ვასწავლი. შემოთავაზებას სწრაფადვე დავთანხმდი, რადგანაც მინდოდა კიდევ ერთხელ გამეცნო საკუთარი თავი, ოღონდ ისეთი,

ჩემი მეგობარი 6 ნოემბერს გარდაიცვალა. მინდოდა, ამ პოსტის წერა სხვანაირად დამეწყო, შემოვლით, შორიდან, სხვისი ისტორიით, წიგნის პერსონაჟის ცხოვრებით, გამოგონილი ამბით,

ნივთები, რომლებიც გარს გვახვევია, ჩვენი შთაგონების წყაროა. ასეა ნებისმიერი შემოქმედებითი პროცესის შემთხვევაში და, რასაკვირველია, გაკვეთილების დაგეგმვის დროსაც. ითამაშეთ ნივთებით, გაერთეთ

აცივდა და პრობლემებმა იმატა. დილაობით ვყვები ხოლმე ადამიანებზე, რომლებიც ღუმელს დღეში მხოლოდ ერთი საათით ანთებენ შეშის დასაზოგავად. ადამიანებზე, რომლებიც ჰყვებიან,