ინდოეთის ქალაქ მურშიდაბადში ყოველი მეორე მცხოვრები წერა-კითხის უცოდინარია. ბევრ ოჯახს სწავლის ფული არ გააჩნია. ტოტალური სიღატაკის გამო უამრავი ბავშვი განათლების სისტემის მიღმა რჩება. ხუთი წლის ასაკიდან მათ მწყემსებად უფრო ხშირად ამწესებენ, ვიდრე სკოლის მოსწავლეებად. ინდოელმა ბაბარ ალიმ შეძლო დაემთავრებინა სახელმწიფო სკოლა და უფასოდ გაენათლებინა სამი ათასამდე ბავშვი. მურშიდაბადისთვის ეს დიდი ამბავი იყო, ბაბარ ალი მსოფლიოს ერთ-ერთ ყველაზე ახალგაზრდა მასწავლებლად, შემდგომში კი სკოლის დირექტორად აღიარეს.
თავის ოჯახში ბაბარ ალი იყო პირველი, ვისაც განათლების მიღების საშუალება გაუჩნდა. მან უფასო სახელმწიფო სკოლაში ჩააბარა, მამამისმა კი გაჭირვებით შეუგროვა სკოლის ფორმისა და წიგნების თანხა. მამას ძალიან უნდოდა, რომ მის შვილს განათლება მიეღო. ყოველდღიურად ბაბარ ალი ავტობუსის გაჩერებამდე სამ კილომეტრს ფეხი გადიოდა, რათა სხვა ქალაქამდე მიეღწია და პირველ გაკვეთილზე არ დაეგვიანებინა.
„სკოლამდე გზა რთული იყო, ძალიან შორს ვცხოვრობდი, მაგრამ ჩემი მასწავლებლები იმდენად საინტერესოდ ატარებდნენ გაკვეთილებს, რომ ამ სიამოვნებას საკუთარ თავს ვერ წავართმევდი. სწავლასთან დაკავშირებულ ჩემს პოზიციას მშობლებიც იზიარებდნენ და ამბობდნენ, რომ მე ვალდებულიც ვიყავი საუკეთესო განათლება მიმეღო“, – იხსენებს ალი.
ყოველ ჯერზე, როდესაც ბაბარ ალი სკოლიდან ბრუნდებოდა, გვერდს ჩაუვლიდა ხოლმე მინდვრებს, სადაც მისი თანატოლები მიწას ამუშავებდნენ ან საქონელს მწყემსავდნენ. ერთხელაც მან ბავშვებს „სკოლობანას“ თამაში შესთავაზა და მარტივად უამბო ყველაფერი, რაც იმ დღეს გაკვეთილზე მასწავლებლებისგან მოისმინა. საღამოობით კი სოფლის ერთ-ერთ სახლში რვა მოსწავლისგან შემდგარი „კლასიც“ შემოიკრიბა. ასე იქცა ბაბარი სოფლიოში ყველაზე ახალგაზრდა მასწავლებლად.
მის „სკოლას“ არ ჰქონდა განრიგი და სასწავლო პროგრამა, სამაგიეროდ, ბავშვებს სწავლის გადასახადი არ უნდა გადაეხადათ. ბაბარმა თვითონ დაამზადა დაფა და რამდენიმე დღე ბავშვებს გაზეთების დახმარებით ამეცადინებდა, ვიდრე მამამისს არ შეებრალა და თავისივე ფულით რამდენიმე სახელმძღავენლო არ შეუძინა. ასევე, სკოლის დირექტორმა, სადაც ბაბარი დადიოდა, მის „სკოლას“ რამდენიმე წიგნი უსახსოვრა.
ერთი წლის შემდეგ ამ სკოლის შესახებ მედიამ დაწერა, სკოლას არაფორმალური სახელიც ეწოდა – სახალისო სწავლის სახლი. სახლის აუდიტორია თანდათან ფართოვდებოდა. გაკვეთილებს 800 ბავშვი ესწრებოდა. ბაბარი სკოლიდან ოთხ საათზე ბრუნდებოდა, რათა დღის ბოლომდე სოფლის ბავშვებისთვის გაკვეთილების ჩატარება მოესწრო.
„სასწავლო წლის ბოლოს ჩემი კლასელები თავისუფალი დროით სარგებლობდნენ და ფეხბურთის სათამაშოდ გარბოდნენ, მე კი ოთხი საათიდან საღამოს ექვსამდე ბავშვებს ვამეცადინებდი. რა მასალაც არ უნდა მოეწოდებინა ჩემთვის მასწავლებელს, გადავწყვიტე სრულად გადამეცა ჩემი „მოსწავლეებისთვის“. ცხადია, ვცდილობდი ისე დამეჭირა თავი, თითქოს სკოლის დირექტორი ვიყავი“, – ჰყვება ბაბარ ალი.
9 წლის ბაბარ ალის მასწავლებლობის ხარჯზე სოფელში განათლების დონემ მოიმატა. რადგან სწავლა უფასო იყო, ბევრი მსურველი ჰყავდა. რამდენიმე წლის შემდეგ კი სკოლას სპონსორებიც გამოუჩნდნენ, შემოწირულობები ძირითადად სახელმძღვანელოებსა და მოსწავლეების კვებაზე იხარჯებოდა.
დღემდე ამ სკოლაში ბავშვები მხოლოდ ორ საათს მეცადინეობენ. ბევრი მოსწავლე კვლავ ეხმარება მშობლებს შინაურ საქმეებსა და მეურნეობის მართვაში, შემდეგ კი სკოლას აკითხავენ.
დღეს ბაბარ ალი 24 წლისაა და განაგრძობს პედაგოგიურ საქმიანობას. სკოლაში უკვე მისივე მოსწავლეები სხვებს ასწავლიან. ისინი დღის პირველ ნახევარში სკოლაში ან კოლეჯში სწავლობენ, საღამოს კი მოხელისეობრივ საწყისებზე მურშაიდაბადის ბავშვებს უტარებენ გაკვეთილებს. მოსწავლეები სწრაფად ითვისებენ ყველაფერს.
ბავშვებსა და, ე.წ. მასწავლებლებს შორის ასაკში მცირე სხვაობაა, ამიტომ უფროს-უმცროსობას აქ ნაკლები ყურადღება ექცევა. დღის წესრიგში მკაცრად არ დგას დისციპლინის საკითხი, რადგან სკოლაში მხოლოდ ის დადის, ვისაც სწავლა სწყურია, ვინც გადაწყვიტა, რომ ეს მას სჭირდება. ბავშვმა თუ სკოლა გააცდინა, ერთადერთი მიზეზი შეიძლება ის იყოს, რომ საოჯახო საქმეები დააწვა და სხვა გზა არ ჰქონდა.
„ძალიან გვინდა გავხსნათ სპეციალური კურსები, სადაც ბავშვები თავდაჯერებულობას გაიმყარებენ. ბევრი მოსწავლე იძულებულია მიატოვოს სწავლა მხოლოდ იმიტომ, რომ მშობლებს უნდათ შვილების ფიზიკური რესუსრსის გამოყენება ყანაში და ველად“, – განმარტავს ბაბარი.
უფროსებმა, რომლებსაც კარგად არ ესმის განათლების საჭიროება, ბაბარს დასწამეს, რომ ის მათ შვილებს რელიგიას უცვლის და ამით უმახინჯებს მსოფლმხედველობასაც. სკოლის დირექტორი მართლაც აღიარებს, რომ ინდურ ფილოსოფოსთა – ვივიკანდისა და რამაკრიშნის სწავლებას მისდევს, რადგან დარწმუნებულია, რომ ჭეშმარიტად მცოდნე და ნათელი ადამიანის ნიშანია მუდმივი სამსახური სხვათა სასარგებლოდ. ის ამბობს, რომ მისი რელიგია ჰუმანიზმია.
16 წლის ალი ორგანიზაცია «Real Heroes Award»-მა სკოლის ყველაზე ახალგაზრდა დირექტორად დაასახელა და პრემიითაც დააჯილდოვა. ეს პრემია ალიმ ისევ თავისი სკოლის განვითარებას მოახმარა.
2009 წელს ბაბარ ალიმ ტელეკომპანია CNN-IBN-ის პროგრამა „ნამდვილი გმირების“ ჯილდო მიიღო. ამის შემდეგ მისმა სკოლამ მურშიდაბადის სხვა რაიონში დაიდო ბინა. აქ მოსწავლეები სოფლიდან მანქანით ჩამოჰყავთ, სკოლას კი თავისი კედლები და სახურავი აქვს. მაგრამ ბაბარის უნდა, რომ მისი სკოლა უფრო თანამედროვე გახდეს.
მან იცის, რომ სიღარიბეს თავი არ უნდა დაუხარო და უნდა ებრძოლო. ეს კი განათლებითაა შესაძლებელი. ბოლო 14 წლის განმავლობაში, ბაბარის გაკვეთილებს სამი ათასზე მეტი ბავშვი დაესწრო. მასწავლებელს ხშირად იწვევდნენ სხვადასხვა ტელე შოუში, მასზე წერდნენ ინგლისურენოვან სახელმძღვანელოებში. მამამისის ოცნების ასახდენად, ბაბარ ალიმ ადმინისტრაციულ სამსახურში ჩააბარა, ახლა უნდა დაამთავროს კოლეჯი და გაიაროს UPSC-ის გამოცდები.
„აუცილებლად მოვემზადები გამოცდებისთვის, რადგან ეს ოჯახმა მთხოვა. თუმცა, ჩემი სურვილია მთელი ცხოვრების განმავლობაში მასწავლებლად დავრჩე. მინდა, რომ ყველა ბავშვს მიეცეს განათლების შესაძლებლობა“, – აცხადებს ბაბარ ალი. მას ახლაც ხშირად ეპატიჟებიან საგანმანათლებლო კონფერენციებსა და დაწესებულებებში ლექციების წასაკითხად.