ადამიანებს და სოფლებს ერთი ფერი აქვთ. სახეზე ივლისის მომაკვდავი ყაყაჩოსფერი დამკრავს, ხელის გული, კიდევ, აი, იმ მინდვრებს მიმიგავს, ნახნავებში ფრთხილი სიმწვანით.
მე ვარ გლეხი-კაცი საკრმალუდან. ძველი საკრამულიდან. ჯუმბერ ბუღულაშვილი.
ვინმესა შეიძლება, პირუკუ ეგონოს, მაგრამა – სოფელი არის მაღლა ყურება – ჯერ ბავშვი ხარ და ვარსკვლავებს უყურებ. ცაზე. აქ ცა ახლოა. ჩხუბი მოგვდიოდა – ის ჩემი ვარსკვლავია, ის – ჩემი! დიდი ხარ კიდევ და ისევ ცას უყურებ – დათესავ რამესა და მაღლა იყურები, იწვიმებს ან არ იწვიმებს, ან მოვა მოსავალი ან არ მოვა.
სხვადასხვანაირი ცისთვის ყურებაა სოფელი.
საკრამული არის შეჩვეული ზღაპარი. ანუ უფრო სწორედ – ვინც ზღაპარში ცხოვრობს, მისთვის ზღაპარი ზღაპარი ვერ არის. სხვები კიდევ უყურებენ და ტკბებიან. ტყე და ნიავი კარგია, კარგი. მაგრამა, მე სულ ზევით ვიყურები – იწვიმებს – არ იწვიმებს.
გარდაცვლილი ყაყაჩოების სული არის შემოდგომის მთვარე. შეგროვებული სული. ეგ მამამ მომიყვა. ბევრი სული ერთად. ჰოდა, ზღაპარი ჩემთვის არის მაშინ, როცა მოვდივარ ტყიდან და ცაზე არის მთვარე. გვერდით ნაგრილი მომდევს. იცი, რა არის ნაგრილი? რომ მიდიხარ და ჩრდილი მოგყვება, ეგ არის ნაგრილი. ძლიერი მთვარე იცის აქა. და ნაგრილი კარქათა ჩანს. ზღაპარი. სხვა დანარჩენი შრომაა. აქ ყველა ხეს ჩემი სისხლი უდგას, ეგრე დავრგე. კამენდატი საათი რომ დადგა, მას მერე ვეღარ მივუმატე ვერაფერი. ის მანქანაც ჩანადირებში დამრჩა, ახლა წამოვიღე. ჰოდა, სულ შრომაა. სულ მაღლა ყურება – იწვიმებს, არ იწვიმებს.
ხან მინდა ეს ფიქრები ღამით სხვანაირ სიზმრებში გადავცვალო. არ იცვლება. სიზმარიც ისეთივეა, იქაც ცას ვუყურებ, მაგრამ ვარსკვლავები არა ჩანან. იქაც ის ცაა, რომ უნდა იწვიმოს ან არ იწვიმოს. ბავშვობა კიდევ იყო სირბილი. სირბილი და სირბილი. კარქია სირბილი. ახლა ვეღარა დავრბივარ. მაშინ რომ დავრბოდი, მერე ვიღლებოდი და მინდორზე ვჯდებოდი. ზევით ავხედავდი. ვარსკვლავები ჩანდა. შეიძლება ახლა რომ ვერ დავრბივარ, მაგიტომ ვეღარ ვხედავ ვარსკვლავებს.
ვიცი? არ ვიცი.
