ხუთშაბათი, მარტი 28, 2024
28 მარტი, ხუთშაბათი, 2024

მოგზაურის დღიურები #2

***

არაფერია იმაზე საშინელი, ვიდრე ნანგრევებიდან გარდაცვლილი ბავშვის ამოყვანის სცენა. თითქოს სხვა სამყარო, რომელიც ირგვლივაა, საკუთარი წარსულითა და მომავლით, უქმდება და უფასურდება.

და განწირული მამის ხმა: სად ხართ შვილებო?! ღმერთო, დამეხმარე!

თვითონაც ნანგრევებად ქცეულები, ვუყურებთ ეკრანს, რომელიც თავგანწირული მაშველების ფონზე, გარდაცვლილების რიცხვის ზრდას გვამცნობს. ვუყურებთ და ვერაფერს ვფიქრობთ.

ახლა სხვა ყველაფერი ყალბი მგონია, გარდა ამ გაყინული, უფიქრო შეძრწუნებისა. ის სიტყვებიც ყალბია, რომ თითქოს წუთისოფლის წამიერება შევიგრძენით და უფრო დავაფასებთ ერთმანეთს და ცოცხლად ნაკლებად დავღრღნით. ყველაფერი ყალბია, გარდა იმ ორ ,,ჯანმრთელ” სახლს შორის სიკვდილის ღია პირივით დაფჩენილი ნასახლარი ნაპრალისა.

 

 

***

 

შალვა ბექაური გუდამაყრელი კაცია. გუდამაყარს + ადამიანი გარდაუვლად პოეზიას უდრის და რა გასაკვირია, რომ ისიც ლექსებთან ერთად გაიზარდა. საკუთარი სამება ჰყავს: რუსთაველი, გურამიშვილი და ვაჟა. ბიძამ უკარნახა მათ შესახებ და მერე, ცხვრის მწყემსვისას ხმამაღლა იმეორებდა ავთანდილის ამბებს, ზუბოვკელ ქალს უმზერდა და სოფლის უკუღმა ტრიალს აკვირდებოდა. ერთ-ერთია იშვიათთაგან, ვინც ვეფხისტყაოსანი მთლიანად ზეპირად იცის. თანაც ეს ზედაპირული ზეპირობა როდია, ყველა სტრიქონს ფიქრს ატანს და ეს ფიქრია ახლა მისი მთავარი ფიქრი – 88 წლისაა და უკვე იოლად და შენობით ელაპარაკება შოთას.

 

***

 

ეს დღეები იყო. ექვსი წლის წინ.

– მამაშენის ფერი არ მომწონს ძაან – დამირეკა დედაჩემმა.

მამაჩემი მუშაობდა. მთელი ცხოვრება. ჩუმად. თავდახრილი. ოფლის უკანასკნელ წვეთამდე.

– მუშაობის ბრალი იქნება! – თავი გავიმხნევე მე. ასე წვიმდა. ან ცოტა უფრო ნაკლებად. და მეტად თბილოდა.

მამაჩემს ყველაზე ბნელ ფიქრზე შავი ფერი ჰქონდა. იწვა ქვედა სართულზე. ტახტზე. გურიაში ყველა მეორე სართულზე იძინებს ხოლმე. ქვევით წოლა უცნაური ნიშანია.

და სხვა ნიშანი ის იყო, რომ არასდროს არაფერი უთხოვია.

– გადამარჩინე – მთხოვა პირველად და უკანასკნელად მაშინ – შენი ბაღანა მინდა ვნახო.

– გადაგარჩენ – ვუთხარი მე. გულწრფელად დარწმუნებულმა.

ექიმმა სხვა რამ მითხრა თბილისში.

მეორე დღეს უკან, გურიაში დაბრუნება მომიხდა. რაღაც საბუთები დაგვრჩა.

– როგორ არის? – მკითხა მეზობელმა.

– კარგად – ვუთხარი მე უსამართლოდ ცივად.

– კაია, პატრონი რომ ყავს ადამიანს, ყოლიფერი ეშველება – ჩაილაპარაკა მეზობელმა – როგორც გვიან გაირკვა – ასევე უსამართლოდ.

ტახტზე ის გაშლილი ქვეშაგები, როგორც დავტოვეთ – იმაზე ოდნავ აშლილი და პირღია იყო. წვიმისგან ჩავარდნილ სამარეს ჰგავდა და საშინლად შემეშინდა. საბუთებს ხელი მოვკიდე და გამოვიქეცი.

ახლა ვზივარ და წვიმას ვუსმენ. ექვსი წლის წინ დაწერილი წვიმის სწრაფ ვერსიას. მას მერე შემოდგომის ყველა წვიმაც ეგ არის. ხან სწრაფი, ხან ნელი. ხან წვეთი არ ჩამოვარდება, მაგრამ მაინც წვიმს.

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი