პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

ნანგრევების ჩრდილში

ცელოფან მოხვეული მოხუცი გაჭიმული იჯდა სკამზე. მუქი, ხალებით დაწინწკლული თითები ერთმანეთში ჩაეჭდო და გაყინულ ტელევიზორს მიშტერებოდა. ბიჭი კი პატარა მაკრატლით გულდაგულ აცლიდა ყურებიდან ბალანს. მოკანკალე ნიკაპს უჭერდა ხელით, ჩახვეწილი ნიკაპი კარგად რომ ჩამოესუფთავებინა.

მოხუცს ეგონა რომ ისევ ბიჭი იყო, ბიჭს კი ეტყობოდა რომ ყოველთვის ბიჭად დარჩებოდა, წვიმაში გაგდებული ლეკვივით ჰქონდა თვალები.

მას უყვარდა ეს მეზობელი მოხუცი, რომელიც ართვალიც იყო და წამხდარი ენისაც, არც წამოძახება ავიწყდებოდა. მაგრამ ამავე დროს, საღ ჭკუაზე და ჯანზე მყოფი, ცხენით მისდევდა ტყეში შეშის მოსატანად. თვითონვე უჭრიდა ხეებს, როცა ბიჭს ხელები რომ ეთოშებოდა და ებებრებოდა, სახლიდან გაქცეულს ფეხებთან იწვენდა ღუმლის გვერდით, ნაზამთრ და ჩამტკბარ ვაშლს აჭმევდა და ალუმინის ტოლჩას უვსებდა შავი ალუბლით. ეს არ ავიწყდებოდა ბიჭს და არასოდეს ზარდებოდა, როცა მოხუცი ყოველ მეორე დღეს ითხოვდა თმისა და წვერის შეჭრას. ეზოს ხის კარზე ნიკაპით ჩამოყრდნობილი ელოდა ხოლმე ბიჭს, სანამ ბიჭი საქონელს დააბინავებდა.

ახლაც ფარფატით შევიდა სარდაფში კარს ჩამოყრდნობილმა გადაალაჯა დირეს. იქიდან დაბრეცილი ბათინკები გამოიტანა და ბიჭს დაულაგა ფეხებთან და ისევე გაუღიმა მოხუცები თხოვნით გაბეზრებულს რომ უღიმიან ხოლმე.

მოხუცი გაბუტვით, თვალების ჩაბინდებით ჭმუხნიდა სახეს, როცა მეზობელ ოთახში მისი ქვრივი შვილი ამბობდა, რომ მას ბევრი სიმწარე ჰქონდა ნანახი და ახლა უკვე მეტისმეტი სასჯელი იყო მისთვის სკლეროზიანი მოხუცის მოვლა. შვილი კარგი ქალი იყო, კარგზედაც კარგი. მაგრამ ამქვეყნად ყველაზე კარგებსაც ეღლებათ გული.

მოხუცი ამ დროს ბეღურას ჰგავდა, მოწყენილი რომ ზის გალოკილ ტოტზე მშიერ ამინდში.

შორეულ ქვეყანაში ჯარში ყოფნისას, მარტოხელა დედამ მისწერა რომ მათთან უცხო მხრიდან მოსული ქალი მოვიდა მდგმურად და რომ მდგმური, მათივე სკოლაში ასწავლიდა. დედამისმა ისიც უთხრა რომ ქალი ძალიან მოსწონდა სარძლოდ და ამიტომაც მას მეორე სართულზე დაუთმო ოთახი. თვითონ კი, ქვედა სართულზე დადგა ძროხისა და ცხვრების გვერდით.

ჯარისკაც ბიჭს უნახავად შეუყვარდა. არც იყო გასაკვირი, იმ ყინულეთში

სადაც მსახურობდა არაფერი იყო თოვლისა და ბუქის გარდა.

დაბრუნდა და სახლში მასზე ბევრად უფროსი, კოხტა, კაფანდარა მასწავლებელი მასწავლებელი დახვდა. ქალი დათანმხდა, უკან მისაბრუნებელი რომ ჰქონოდა აქ არ წამოვიდოდა, ამ ურწან, უწიაღო მხარეში.

ბიჭმა მალე ცოლის თხოვნით სკოლაში დაიწყო სიარული, სკოლა ორსართულიან გრძელ სახლში იყო. ბიჭი ადრე მიდიოდა ცოლისა და მასწავლებლისთვის ღუმელი რომ აენთო. ცოლს ქმარი დაფასთან გაჰყავდა და ორიანებსაც კარგად უწერდა. ხშირად გაშველებაც უწევდა მისი ქმრისა და მისი კლასელების. ცოლი კარგად ხვდებოდა რომ ქმარს უფრო სჭირდებოდა დაცვა ვიდრე თვითონ მას.

როცა გოგონა ეყოლათ ქალი მოკვდა. რაღაც უცნობი და უსაშველო სატკივრით. საყვარელი ადამიანები სიკვდილით, ყველაფერს წყალში ჰყრიან რაც სიყვარულით გაუკეთებიათ. კაცს ცოლი აღარც შეურთავს, თუმცა უფრო უხასიათო და ჟამი გახდა ვიდრე იყო.

ბიჭი შეჭრას მორჩა, მოხუცს ხის სარჭით შეკრული ცელოფანი შემოაცალა. ჯაგრისით ჩამოერტყა კისრიდან და შარვლიდან თმები.

მოხუცი მზად იყო იქ მისასვლელად, სადაც ყოველ დილას მიდიოდა, ძველ სკოლასთან. ერთხანს იდგა… დილით კი ნანახი ავიწყდებოდა და ისევ მიდოდა.

სკოლის კედლები ჩამოქცეულიყო, ცხელ დღეებში ნანგრევის ჩრდილში ღორები გრილდებოდნენ.

 

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

მარიამი სად არის?!

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი