სასადილო ოთახი
გარეთ ბერძნული გაზაფხულია, თბილი, თესალიური.
სასადილო ოთახში დიდი, მრგვალი მაგიდაა გაშლილი – ფეტა, ზეთისხილი, ძაძიკი, ტოლმა ვაზის ფოთოლში, ქართულად შეზავებული ლობიო, თეთრი, მაკედონური ღვინო.
სუფრასთან პონტოელი ბერძნები სადილობენ. სასაუბრო ენა რამდენიმე – ბერძნული, ქართული, პონტოური, ალაგ – ალაგ რუსული, თემა – ერთი – სამშობლო.
–ჩვენ მოხუცები კატებივით ვართ – ამბობს მოხუცი ბებია – გადმოვიღებ საჭმელს თეფშზე, მგონია, შევჭამ, მაგრამ ერთი ლუკმაც მყოფნის. ადრე ბევრს ვმუშაობდით და გემრიელადაც ვჭამდით. ადრე, ჩვენს სოფელში…
მთავარ კედელზე აია სოფიას ტაძრის უზარმაზარი სურათი ჰკიდია – გრანდიოზული ბიზანტიური ტაძარი ულამაზეს თურქულ ქალაქში.
სხედან ჩემი მოხუცები.
უყურებენ ტაძრის გრანდიოზულ არქიტექტურას.
ბერძნულ სიმღერებს მღერიან და თავიანთ ქართულ სოფელს გლოვობენ.
ბიზანტიის დედაქალაქი
ჩვენი სასტუმრო სტამბულის ცენტრშია, მანქანის დასაყენებელ ადგილს ვპოულობთ, მანქანაში ინგოლშტატის ბაზრობაზე ნაყიდი ველოსიპედი, თხილამურები, ბავშვის საწოლი, ჩემი ბალიში და პლედი და კიდევ რა აღარ დევს.
სასტუმროს ადმინისტრატორმა ღერი ინგლისური არ იცის, როგორღაც ვაგებინებთ, რა გვინდა, საიდან ვართ, საქართველოს გაგონებაზე გვეუბნება, რომ ძალიან გაგვიმართლა, რადგან მათ სასტუმროში ორი ქართველი გოგო მუშაობს.
ბარგს სასტუმროში ვტოვებთ და მაშინვე გავდივართ ქალაქის სანახავად, ცოტა დრო გვაქვს, მე კი კონსტანტინეპოლში პირველად ვარ. ( ვერაფრით ვეძახი სტამბულს).
სასწაული ქალაქია, ვნახულობთ უმდიდრეს მუზეუმებს, სასახლეებს, მეჩეთებს… წმინდა სოფიას ტაძარს, რომელიც ვინმე ანთიმოსმა ააშენა, რომელიც, ბიძაჩემის თეორიის მიხედვით, ჩვენი გვარის ერთ–ერთი მამამთავარი იყო.
ვესტუმრეთ ბერძნების ნასახლარებს, ეკლესიებს, ისტორიის უსამართლობა ყელში მიჭერს, მაგრამ არაფერს ვიმჩნევ – ძალიან სტუმართმოყვარეები არიან ჩვენი თურქი მასპინძლები…
წითელი კაბა და წითელი მანიკურები
საუზმეზე ჩავდივართ.
შვედურ მაგიდასთან ტურისტები ირევიან, სკანდინავიელი წყვილი მზისფერი თმითა და გულღია ღიმილით, ჩინელი გოგონა, თან საუზმობს, თან ბლოკნოტში რაღაცებს ინიშნავს, ფრანგი შეყვარებულები…
ყავას ვისხამ, ცივია.
ზაზას რაღაცას ვეუბნები.
შავთმიანი მიმტანი გოგონა გვიახლოვდება:
–საქართველოდან ხართ?
–დიახ… – უხარია, გვესაუბრება, ქართულ ენას ისრუტავს თითქოს.
–სახლში მიდიხართ? – დასტურის შემდეგ თვალები უნაღვლიანდება:
–ნეტა მეც მოვდიოდე, პატარა გოგო მყავს, სამი წლის, წითელ მანიკურებს და წითელ კაბას მაბარებს, ერთი წელია არ მინახავს, იმდენი რამე უნდათ ბავშვებს….
… თითქოს არც ყოფილა ეს საოცარი მოგზაურობა, გერმანული მუზეუმები, მზიანი ტოსკანა და აღორძინების ხანის ზეიმი ფლორენციაში, თითქოს არც არაფერი ყოფილა, ისე მიმძიმდება გული და სახლში, ჩემს სამი წლის ბიჭთან სასწრაფოდ დაბრუნება მინდება.
ბალახი
( საქართველოში დაბრუნებული ფერეიდნელის ნაამბობიდან)
„ – ხო, ახლა ემეჩი უშიშროების ხალღმა, ვინც ჩვენ ჩოგიყანა იქა, ხო, იმ უშიშროების ხალღმა რო წაგიყვანა იქა, რათ მიდიხართ იქაო, იცით, რო იქ ბალახის გარდა არაფერი არ იჭმევისო. მარტო ბალახი მიწის საჭმელი არაფერი არ არიო.
მე თქი, რო ჩემო ბატონო, მე კი პარსული არ ვიცი კარქათ-მეთქი, და ბეჰთარას-მეთქი, იმ ჩემ სამშობლოჩი წაიღებ, ბეჰთარი უფრო კარგია, იმდენი ვიცი-მეთქი. ჩემ სამშობლოს ბალახი ჯობია–მეთქი….”
სულიკო
ესეც საქართველოს საზღვარი. ახლა უფრო ნელა მივდივართ, დაგემოვნებით. ისეთი გრძნობაა, თითქოს ორი კვირა კი არა, 2 წელი არ ვყოფილვართ აქეთ. მშვენიერი გაზაფხულია, აყვავებული ხეებით ვტკბები, ფანჯრიდან თავი მაქვს გაყოფილი.
უცებ რაღაცამ ჩამიქროლა ყურთან, კიდევ კარგი ამცდა – პლასტმასის ბოთლია, კოკა–კოლის.
–გოგო, შემოყავი თავი, საქართველოში ხარ – დამცინის ზაზა – თვითონ უკვე ქართულმძღოლურად მანევრირებს, ხმოვან სიგნალს და ხმოვან შეძახილებს ხშირად იყენებს.
ფანჯარას სასწრაფოდ ვკეტავ, მაინც სულელივით მიხარია რაღაც და ვარინკა წერეთლისეულ ცნობილ მოტივს ხმადაბლა ვღიღინებ:
„გულამოსკვნილი ვტიროდი
სადა ხარ, ჩემო სულიკო?!”
სადა ხარ, მაინც სადა ხარ, სულიკო?
