პირველი პოსტი ამ გაზეთში 2012 წლის 2 მარტს დავწერე.
აი, ასეთი, ცოტა დაბნეული, მაგრამ ძალიან გულწრფელი გამოვიდა, თავადაც ნახეთ: https://mastsavlebeli.ge/index.php?action=page&p_id=12&id=5 .
იმ დღესაც და, საერთოდ, ყოველდღე ვიცოდი, რომ ოდესმე
აუცილებლად დავწერდი პოსტს, რომელსაც სათაურად ექნებოდა „დაბრუნება” ან „სკოლაში ვბრუნდები”,
ან რამე ამგვარი.
ჰოდა, ახლა,ამ გრილ და ქარიან ზაფხულის საღამოს ვზივარ სამუშაო
მაგიდასთან და ვწერ. შუაღამე ჯერ არ იწვის და არ დნება,ფიქრისა და განსჯისათვის მთელი საღამო მაქვს.
ვიხსენებ ყველა ჩემს მოსწავლეს, ვიხსენებ ყველა ჩემს
მასწავლებელს.
მახსენდება ჩემი კლასელი ბექა და მისი ერთ-ერთ გაკვეთილზე
ახეული ყური.
(ზედმეტი მოუვიდა მასწავლებელს)
მახსენდება უხვსტეპიანი ჯავახეთი, სოფელი ბარალეთი,
ულამაზესი ჯავახი გოგო-ბიჭები, რომელთაც საზაფხულო სკოლის ფარგლებში წერას, ხატვას,
აზროვნებას ვასწავლიდით.
თვალწინ მიდგას მათი საღებავებით მოსვრილი თითები,ბედნიერი მშობლები, რომელთაც ძალიან უხაროდათ ჩვენი
სკოლა, მიუხედავად იმისა, რომ მკისა თუ თივის შეგროვების რთულ სამუშაოებზე დამხმარე
ძალა აკლდებოდათ.
მახსენდება ჩემი პირველი გაკვეთილი მეათეკლასელებთან,
შეშინებულს, პირი მიშრებოდა – რომელი გამოცდა შეედრება, თუნდაც ყველაზე რთული, რომელი
მზექალა შანიძისა თუ ნათელა ქუთელიასი.
მახსენდება მედიკო დეიდა, დედაჩემის მეგობარი, რომელმაც ფრანგული ენა
მასწავლა. პირველად რომ არტურ რემბოს ლექსი ვთარგმნე, სწორედ მისი და ამ გაკვეთილების
დამსახურებაა.
ჩემი ქართულის მასწავლებელი, რომლის გარდაცვალებაც სულ
შემთხვევით გავიგე, ჩემი ახალი წიგნით ხელში მივადექი სახლში და…
გონებაში რიგრიგობით გადავთვალე ყველა პოეტი-მასწავლებელი
– გაბრიელა მისტრალი, რობერტ ფროსტი, გალაკტიონ ტაბიძე, ნიკო სამადაშვილი…
ნეტავ როგორი მასწავლებელი იყო ნიკო სამადაშვილი-მეთქი,
ამას წინათ ვიკითხე და ერთადერთი პასუხი მივიღე – ალბათ სევდიანიო.
მე კი წვრილმანები მაინტერესებს. ნეტავ ისიც ამბობდა, რომ ალექსანდრე ჭავჭავაძის
ლექსი „ვაჰ, სოფელსა ამას” აუცილებელი საზეპიროა, ან რომ ყველა ქართველი პოეტის ყველა
სამიჯნურო ლექსში სამშობლო იგულისხმება, ან რომ ვაჟა-ფშაველა მეტეორივით შემოიჭრა ქართულ
ლიტერატურაში? თუ უბრალოდ ხმადაბლა მოუთხრობდა ბავშვებს ნიკოლოზ ბარათაშვილის უიღბლო
სიყვარულის შესახებ და ხელი ოდნავ უკანკალებდა, როცა დაფაზე წერდა ზმნის მესამე სერიის
ფორმებს.
მთელი ეს ხანი, ჩემი მასწავლებლობიდან ჩემს მასწავლებლობამდე,
ძალიან ხშირად მესიზმრებოდა სკოლა და ეს არ ყოფილა ჩემი ყველაზე ტკბილი და უშფოთველი
სიზმრები. ეს უფრო ისეთი სიზმრები იყო, როცა ძილში ვლაპარაკობ და შეშინებულს მეღვიძება.
ჩემს მეგობარს, ირაკლი კაკაბაძეს, ერთი ლექსი აქვს:
„დაიწყო დილიდან
და ყოველდღიურად გრძელდება ძილამდე.
ძილში კი სიზმრებად მოდიან ბავშვები,
მოდიან ბავშვები და ნიშნებს მიწერენ,
ვიჭრები კითხვებში,
ვიჭრები წერაში
და კიდევ ლექსებში,
რომლებიც ზეპირად არ ვიცი….”
ზუსტი ლექსია, ზედმიწევნით ზუსტი.
მოკლედ. სკოლაში ვბრუნდები და ყველა ჩემს შეცდომას ვიხსენებ
და ვაანალიზებ.
„კარგად უნდა იცოდე საგანი“, – ჩამძახის უხილავი ხმა.
ჰო, მაგრამ ეს არ არის საკმარისი. ამის დასტური ჩემი
ბავშვობის რუსულის გაკვეთილია, როცა მასწავლებელსა და მე ესენინისა თუ მანდელშტამის
პოეზიაზე დიალოგი გვქონდა გამართული, კლასში კი ქაღალდის თვითმფრინავები დაფრინავდნენ,
კალმები და წიგნები ცვიოდნენ.
„ძალიან უნდა გიყვარდეს ბავშვები”, – იგივე ხმაა.
ესეც არ კმარა. თვალწინ მიდგას ერთ-ერთი სკოლის ისტორიის
გაკვეთილი, რომელსაც დავესწარი. მასწავლებელსა და მოსწავლეებს შორის გულითადი, სიყვარულით
სავსე ატმოსფერო სუფევდა, თუმცა ახალგაზრდა მასწავლებელი დიდი ენთუზიაზმით ჰყვებოდა
არმაზის „ორენოვან ქართულ წარწერაზე”. დასკვნები თავად გამოიტანეთ…
ხმა ბევრ რამეს ჩამძახის და მე ადრინდელზე მეტად ვღელავ,
ადრინდელზე მეტად მეშინია და ადრინდელზე ბედნიერი ვარ იმის გამო, რომ ყველაზე უფრო
გახსნილ, გულწრფელ, თავისუფალ და სიცოცხლით სავსე ადამიანებს უნდა ველაპარაკო ჩემი
ცხოვრების ყველაზე დიდ სიყვარულზე – ქართულ ენაზე.
ჰოდა, წარმატება მისურვეთ!
