სად არის უმჯობესი ბავშვის გაზრდა – ქალაქში, გარეუბანში, თუ სოფელში? ნებისმიერი ოჯახის წინაშე მატერიალური სიძნელეების, თუ სხვა მიზეზების გამო ან თუნდაც არ ჰქონდეს ოჯახს მსგავსი პრობლემები, ხშირად ჩნდება ეს კითხვა. რას ვამჯობინებდით, თუ კი ასეთი არჩევანის წინაშე დავდგებოდით?
კითხვაზე პასუხის გაცემა იოლი არ არის, რადგან მთელი რიგი მოსაზრებების განხილვა და გათვალისწინებაა საჭირო. პრობლემები, რომლებიც დაკავშირებულია ბავშვის აღზრდასთან, ვერ გადაწყდება ქალაქიდან სოფელში გადასახლებით ან პირიქით. ქალაქში ან სოფელში ცხოვრება ვერ იქნება ბავშვის გარემოსთან ადაპტაციის გარანტი და არასერიოზულია იმის მტკიცება, თითქოს, საცხოვრებელ ადგილს – ქალაქს თუ სოფელს – თავისთავად შეუძლია მოზარდის აღზრდასთან არსებული სიძნელეების მოგვარება.
უდავოა ერთი – ბავშვის ფსიქიკურ განვითარებასა და ზრდაზე დიდ გავლენას ახდენს ოჯახური გარემო- მშობლების სოციალური მდგომარეობა, მათი ჯანმრთელობა და ასე შემდეგ, მაგრამ განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია – გაწონასწორებული, მშვიდი ოჯახური გარემო, მეუღლეებს შორის დამოკიდებულება და მშობლების შვილებთან ურთიერთობის ხასიათი. ეს არ არის ან თითქმის არ არის დამოკიდებული იმაზე, სად ცხოვრობს ოჯახი – ქალაქში თუ სოფელში.
ქალაქსა და სოფელს შორის განსხვავების პოვნა და მათი ჩამოთვლა ძნელი არ არის და ეს ჩამონათვალი არ განსაზღვრავს რამდენად უპირატესია ერთი მეორესთან, არჩევანი კეთდება პიროვნებისთვის მისაღები ან სხვადასხვა მიზეზით გამოწვეული აუცილებლობით. ზოგს მოსწონს ქალაქში ცხოვრება და გაკვირვებულია, როცა მისი არჩევანი მიუღებელია ოჯახისთვის. ზოგი გვარწმუნებს, რომ საცხოვრებელ ადგილზე არჩევანს აკეთებს შვილების კეთილდღეობისთვის.
ქალაქის ცხოვრებაში, ყველაზე დიდ საფრთხეს წარმოადგენს ტრანსპორტი. ოდესღაც ქალაქის ქუჩები ბავშვების თამაშისა და გართობის ადგილი იყო. ახლა საშიშია მასზე გადაადგილებაც კი. მდგომარეობას ვერ ცვლის რამდენიმე პარკი და საბავშვო მოედანი, დიდ ქალაქებში ატმოსფერო იმდენად გაჟღენთილია ავტომანქანის გამონაბოლქვი გაზებით, რომ „სუფთა“ ჰაერზე ყოფნამ დაკარგა თავისი თავდაპირველი აზრი. აი რა მივიღეთ: ბავშვები თითქმის ვერ თამაშობენ, თითქმის ვერ ხვდებიან ერთმანეთს და უფროსები იძულებულნი ვართ მუდმივად მეთვალყურეობის ქვეშ გვყავდნენ ისინი, არ გავუშვათ მარტონი ეზოში და ქუჩაში. სკოლიდან დაბრუნებული მოზარდები სახლში დროს პასიურად ატარებენ ტელევიზორთან ან კომპიუტერთან. პატარებს კი, რომლებისთვისაც სკოლაში წასვლა ჯერ ნაადრევია, ურთიერთობის სულ უფრო ნაკლები შესაძლებლობები აქვთ.
ქალაქური ცხოვრების სერიოზული პრობლემაა გადატვირთული კლასები. ნებისმიერი მასწავლებლისთვის რთულია ნაყოფიერი გაკვეთილის ჩატარება, როცა კლასში 20-25 მოსწავლეზე მეტია. კლასებში მოსწავლეთა რაოდენობა აგრეთვე განსაზღვრავს მასწავლებლის და მშობლების კომუნიკაციის ხარისხს, რაც მნიშვნელოვანია მოზარდის სრულფასოვანი პიროვნების ჩამოყალიბებისთვის.
გარკვეული პრობლემებია სოფელში მცხოვრები მოზარდების სწავლა-განათლების საკითხში.
თუმცა ჩვენზე ბევრია დამოკიდებული, როგორ გამოვიყენებთ საცხოვრებელი ადგილის უპირატესობებს ქალაქად თუ სოფლად. საინტერესო ადგილების და საინტერესო გარემოს ნახვა ყველგანაა შესაძლებელი. ოჯახთან ერთად სათევზაოდ და ქალაქის თუ სოფლის შემოგარენში სასეირნოდ წასვლა დადებითად მოქმედებს მოზარდის ფსიქო-ემოციურ განვითარებაზე. სოფლის მაცხოვრებლები დრო და დრო უნდა სტუმრობდნენ ქალაქს, ეცნობოდნენ სიახლეებს და პირიქით, ქალაქელი ბავშვი ხანდახან უნდა ეზიაროს სოფლის სიკეთეებს.
