Google-მა 2011 წელს ინტერმეტმომხმარებლებს ხელოვნების ყველაზე მასშტაბური, და როგორც მერე აღმოჩნდა, პოპულარული პლატფორმა შესთავაზა – ციფრული მუზეუმი, რომელიც საწყის ეტაპზე 17 საერთაშორისო მუზეუმში დაცულ კოლექციებს აერთიანებდა. ეს რიცხვი 2012 წელს 151-მდე გაიზარდა, დღეს კი 1000-ზე მეტი პარტნიორი გალერეა, მუზეუმი და არქივი ჰყავს. მუზეუმი ღიაა ნებისმიერ სახელოვნებო ორგანიზაციასთან თანამშრომლობისთვის. ერთგვარი საგამოფენო სივრცე სხვადასხვა ტიპის მასალებს აერთიანებს მსოფლიოს სხვადასხვა წერტილიდან – აქ შეგიძლიათ ნახოთ ისტორიული კადრები, ეროვნული კოსტიუმები, ილუსტრაციები, ნახატები, არქიტექტურული ძეგლები, სკულპტურები და ა.შ. თითოეულ აქ „დაცულ ექსპონატს”, ცხადია, მოჰყვება ინფორმაციაც, რომელიც ამ რესურსს საგანმანათლებლო ფუნქციასაც მატებს. რესურსის გამოყენება სასწავლო მიზნებისთვის თავისუფლად შეუძლიათ როგორც ცალკეულ ინდივიდებს, ცოდნის მისაღებად და გასაღრმავებლად, ასევე მასწავლებლებსა და ლექტორებს სასწავლო პროგრამებში ინტეგრირებისთვის. სასწავლო მისია მუზეუმს დეკლარირებულიც აქვს და მომხმარებლებს, გარდა ექსპოზიციებისა, სთავაზობს ვიდეოგაკვეთილებს, ლაბორატორიას, აუდიოგიდებს და ტურებს მუზეუმებში. Google-ის ხელოვნების მუზეუმის ერთ-ერთი მთავარი ხიბლი კოლექციების წყობაა. აქ ნამუშევრები სხვადასხვა პერიოდის, ქვეყნისა და შინაარსის მიხედვით საინტერესო ფორმით არის დაწყობილი და ხელოვნებით დაინტერესებულ ადამიანს უმარტივებს ზღვა მასალაში ორიენტირების პროცესს. გარდა ამისა, კურატორებისთვის არის საინტერესო სამუშაო – სხვადასხვა ინსტიტუციებში დაცული მასალების ერთ სივრცეში ნახვა და საერთო კონტექსტების ძიება. ონლაინმუზეუმი ნათელი ილუსტრაციაა იმისა, რომ ინტერნეტში აღარაფერს აღარ აქვს საზღვრები და ყველაფერი შენს ხელში შეიძლება აღმოჩნდეს. მთავარია, იცოდე, როგორ გამოიყენო ესა თუ ის მასალა.
Google-ის ხელოვნების მუზეუმში ქართული ხელოვნების ინტეგრირება საქართველოს თეატრის, მუსიკის, კინოსა და ქორეოგრაფიის სახელმწიფო მუზეუმმა – ხელოვნების სასახლემ (https://bit.ly/2heqtbZ ) დაიწყო და ამ დროისთვის 300-ზე მეტი ექსპონატით არის წარმოდგენილი. დავით კაკაბაძე, გიგო გაბაშვილი, ელენე ახვლედიანი, ლადო გუდიაშვილი, პეტრე ოცხელი – ეს ის სახელებია, რომლებიც საერთაშორისო პლატფორმაზე საკმაოდ ფართო მასშტაბით არიან წარმოდგენილი. აქვეა თბილისის შესახებ ნამუშევრები, ქართული სამოსი, ტექსტილი, სცენის მხატვრობა და სამკაულები.
ქართული ხელოვნების მუზეუმში განთავსება ცხადია, ძალიან კარგი პრეცედენტია. ვისურვებდი, ერთი მუზეუმის პრაქტიკა სხვებსაც გაეზიარებინათ; გლობალურ პლატფორმებზე გაეტანათ ის, რითაც ასე ვამაყობთ, რაც გვგონია, რომ ყველამ უნდა ნახოს. თუმცა თუ გუგლის მუზეუმს დროებით დავხურავთ და საძიებო სისტემებში იმ ხელოვანების გვარ-სახელებს ჩავწერთ, რომლებიც პირველად გაგვახსენდებიან, შესაბამისად, ყველაზე პოპულარულები არიან, მივხვდებით, რომ წინ დიდი შრომა გვაქვს. სამწუხაროდ, ქვეყანაში არ გვაქვს თანმიმდევრული გეგმა, რომელსაც სამინისტრო, მუზეუმები და სხვა ინსტიტუციები გაჰყვებოდნენ და ერთობლივი ძალისხმევით შეეცდებოდნენ, ქართული ხელოვნება უფრო პრეზენტაბელური ყოფილიყო ონლაინსამყაროში, რაც მას კონკრეტული დაწესებულებების კედლებს მიღმა სრულფასოვნად და ღირსეულად ცხოვრების საშუალებას მისცემდა.
Google-ის მუზეუმის განხილვა რამდენიმე ასპექტით არის ჩვენთვის საინტერესო და თუ მის გამოყენებას სასწავლო პროცესში გადაწყვეტთ, შეგიძლიათ თხოვოთ მოსწავლეებს, მოძებნონ მსგავსი რესურსები და გააკეთონ ანალიზი, რომელი ქვეყანა როგორ და რა ფორმით, რა მასშტაბით არის წარმოდგენილი თითოეულ მათგანზე. შესაძლოა იმაზეც ვიფიქროთ, როგორ დავალაგებთ თანმიმდევრობას, ვის დავაყენებთ პირველ ადგილზე და რა მოტივით, ჩვენს ხელში რომ იყოს ვირტუალურ არქივებსა და მუზეუმებში ქართული კულტურის გატანა. რა პრინციპით ვიხელმძღვანელებდით თანმიმდევრობის დადგენისას. ცხადია, შეგვიძლია, ვილაპარაკოთ იმაზეც, ჩვენთვის საინტერესო რა კონტექსტები შეგვიძლია ვეძებოთ და ვიკვლიოთ გლობალურ ვირტუალურ საცავებში. ბევრი კუთხის მოძებნა შეიძლება, მაგრამ ყველაზე მთავარი ალბათ მაინც ის არის, კრიტიკულად შევხედოთ ჩვენს ქმედებებს კულტურის შესწავლის, ხელოვნების პოპულარიზაციის, მიმდინარე პროცესების ანალიზისას, რომ არ აღმოვჩნდეთ თამაშგარე ვითარებაში იქ, სადაც ყველაზე მარტივია იყო პროცესის ნაწილი – თანამედროვე გლობალიზაციისა და დიგიტალიზაციის ეპოქაში.