დეკემბრის თხუთმეტისკენ გამოაგორებდა ბაბუა გარაჟიდან თავის მწვანე, თოხარიკ ჟიგულს, ჩამაცმევდა ბებიაჩემი თბილზე თბილად – ორ მაისურსა და სამ სვიტრზე კიდევ ერთ ჟაკეტსა და ქურთუკს, სახრჩობელას ყულფივით გამიფსკვნიდა ყელთან კაშნეს და დამაფარებდა ვეებერთელა ქუდს. მერე მე და ბაბუაჩემი – ვლადიმერ ილიჩი მივდიოდით ტყეში. ახლომახლო მანქანას გააჩერებდა, ხელში ამიყვანდა, ან კისერზე შემომისვამდა და შუა ტყისკენ მიდიოდა სიმღერ-სიმღერით.
მე სიხარულისგან ვცქმუტავდი, ვარჩევდი ერთმანეთზე უფრო მაღალ ნაძვის ხეს. მოსაჭრელად. შინ რომ წამოგვეღო და შემდეგ ლამაზად მოგვერთო. ასე შევხვდებოდით ახალ წელს. მომწონდა ნაძვის ხეების თვალიერება და მეგონა, რაც უფრო დიდი ნაძვის ხე მექნებოდა, მით უფრო ჯადოსნური ახალი წელი დადგებოდა. ბაბუას არასოდეს აუსრულებია ჩემი თხოვნა, არასოდეს მოუჭრია ჩემთვის ყველაზე მაღალი ნაძვი და საერთოდ, არც ნაძვი მოუჭრია. მიუახლოვდებოდა ხოლმე ყველაზე დაბალ, უგვან ნაძვს და მეტყოდა, მოდი, ჯერ ამ ხეს ვუშველოთ, ცუდი ტოტები მოვაჭრათ, რომ გაიზარდოს და გაისად ყველაზე მაღალი ეს დაგვხვდებაო. შეარჩევდა ყველაზე დაბალ ტოტს, თითქმის გამხმარს, მომაკვდავს, ფრთხილად დასცხებდა ნაჯახს და ორ დაკვრაში ტოტი უკვე მიწაზე ეგდო. მერე დაბერტყავდა თოვლს, შეათვალიერებდა, რაღაცებს ჩაიბუტბუტებდა, ხელს ჩამჭიდებდა და მეტყოდა, ჯერ ეს ტოტი წავიღოთ შინ და მაღალ ნაძვზე ხვალ მოვბრუნდეთო.
მოდიოდა ხოლმე ტყეში, ვეება თოვლში, ცალ ხელში ნაძვის ცოცხალ-მკვდარი ტოტით, მეორე ხელში ატირებული შვილიშვილით ბაბუაჩემი. შინ მოსულს, აცრემლებულს რომ დამინახავდა, შესჩივლებდა ბებიაჩემი, მოგეჭრა ის ნაძვი, რატომ ატირებდიო. ეს არაფერს უპასუხებდა, მშვიდად იწყებდა ტოტის მიმაგრებას კედელზე, რომლისთვისაც, ყოველ ახალ წელს მსგავს, უგვან ნაძვის ტოტებს შპალერი აეძროთ. იმ ტოტს ყოველთვის ბებია რთავდა, მე, პროტესტის ნიშნად, შორიდან ვუყურებდი და ზლუქუნს განვაგრძობდი. მომიხარშავდა ფაფას ბაბუა, ჩემს საყვარელ საჭმელს, ჩამისვამდა კალთაში, ნელა მაჭმევდა და მამშვიდებდა.
მერე, ტრადიციისამებრ, მიყვებოდა ზღაპარს ბოროტ კაცზე, ვინც ყოველთვის, საახალწლოდ ნაძვის ხეს ჭრიდა და სახლში მიჰქონდა. აღმიწერდა, როგორ ტიროდა ნაძვი, როგორ ემშვიდობებოდა მეგობარ ხეებს ტყეში და როგორ სძულდა ბოროტი კაცის სახლი. იმ სახლში არც ახალ წელს უყვარდა თურმე მისვლა. მერე გაბრაზებული ნაძვის ხე ღრმად იდგამდა ფესვებს იმ სახლში, სადაც მალე სხვა ნაძვის ხეებიც ამოდიოდნენ და მთელ სახლს ფარავდნენ. ასე უხდიდა სამაგიეროს მოჭრილი ნაძვის ხე ბოროტ კაცს, იძულებულს ხდიდა სახლი დაეტოვებინა. მერე მეძინებოდა და სიზმარში ვხედავდი, როგორ ტიროდა ნაძვი და როგორ გარბოდა სახლიდან ბოროტი ხისმჭრელი.
მერე ხელოვნური ნაძვის ხე მიყიდა, მაღალი და დაფიფქული. სიხარულით ვრთავდი ხოლმე. ათ წელზე მეტია ბაბუა ცოცხალი აღარაა. არასოდეს მომიჭრია არც ნაძვი და არც სხვა ჯიშის ხე. ხეების მოჭრის წინააღმდეგ აქციებზეც მისი ხათრით ვმდგარვარ.
ყოველ წელს, როდესაც თბილისი ნაადრევად მკვდარი, ახალშობილი ნაძვების გვამებით იჭედება, ზოგს საახალწლო ფილმები ახსენდება და ზოგს ბლომად ნიგვზით გაჯერებული საცივი. მე კი ყოველთვის ბოროტი ხისმჭრელის ზღაპარი მომდის გონებაში. …მაგრამ, ვის შევჩივლო, ბაბუაჩემი ცოცხალი აღარაა.
