საქართველოდან საზღვარგარეთ მოსახლეობის გადინება 90-იანი წლების შუაში დაიწყო. სამოქალაქო ომი და კანონიერი ხელისუფლების დამხობა, ომი აფხაზეთისა და ცხინვალის რეგიონებში და მათი დე ფაქტო დაკარგვა, ამ რეგიონებიდან იძულებით გადაადგილებულ პირთა ნაკადები, განუკითხაობა, უშუქობა, უგაზობა, უწყლობა, მხედრიონის ბოგინი ქუჩებში და მძიმე სოციალურ-ეკონომიკური ფონი შეიძლება ემიგრანტების მკვეთრად მზარდი ნაკადის მიზეზებად დავასახელოთ. იმ პერიოდის საქართველო არშემდგარი სახელმწიფოს (Failed state) ნათელი მაგალითი იყო.
შემდეგი ნაკადი უკვე XXI საუკუნის დადგომას, გლობალიზაციას და შენგენის ზონის საზღვრების გახსნას უკავშირდება. ოფიციალური მონაცემებით, მხოლოდ 2024 წელს საქართველოს 121 625 მოქალაქემ დატოვა ქვეყანა.
https://www.geostat.ge/ka/modules/categories/322/migratsia
საქართველოს საგარეო საქმეთა სამინისტროს ანგარიშის მიხედვით, 2025 წლის მდგომარეობით, 1.5 მილიონზე მეტი საქართველოს მოქალაქე ცხოვრობს საზღვარგარეთ. აღსანიშნავია, რომ ეს რიცხვი მოიცავს მხოლოდ იდენტიფიცირებულ თანამემამულეებს, ხოლო ვინც არ არის საკონსულო აღრიცხვაზე, მათი რაოდენობა დაუდგენელია.
ემიგრანტები საქართველოში ოჯახებს არჩენენ. ეროვნული ბანკის მონაცემებით, მხოლოდ 2024 წელს მათ 3.4 მილიარდი აშშ დოლარი გამოგზავნეს.
- ქვეყნების ათეული ასეთია:
თუმცა ეს გზა სავსეა დაბრკოლებებით, რომლებიც ხშირად ჩვენთვის უხილავია. როგორ პირობებში ცხოვრობენ ჩვენი თანამემამულეები საზღვარგარეთ? რის ფასად უწევთ ოჯახების რჩენა? ამ ყველაფერზე იტალიაში მოგზაურობამ კიდევ ერთხელ დამაფიქრა.
ემიგრანტები ემიგრაციის პირველივე ეტაპზე მრავალ სირთულეს აწყდებიან. ერთ-ერთი ყველაზე დიდი პრობლემა ენობრივი ბარიერია. ახალ ქვეყანაში ინტეგრაცია ენის ცოდნის გარეშე პრაქტიკულად შეუძლებელია, რაც ხშირად იწვევს იზოლაციას და კომუნიკაციის პრობლემებს. ამას ემატება კულტურული შეუგუებლობა: ემიგრანტებს უწევთ შეგუება ახალ წესებთან, ტრადიციებსა და ცხოვრების სტილთან, რომლებიც ზოგჯერ ძალიან განსხვავდება ქართულისგან.
შემდეგი დაბრკოლებაა სამუშაოს პოვნა. ბევრს უწევს არალეგალურად მუშაობა. ხშირად თანხმდებიან დაბალანაზღაურებად სამუშაოს იმის გამო, რომ არ აქვთ მუშაობის უფლება ან შესაბამისი იურიდიული სტატუსი.
ემიგრანტების ყოველდღიურობა სავსეა შრომითა და თავგანწირვით. მრავალი მათგანი ერთდროულად რამდენიმე სამსახურში მუშაობს, რათა თავის გადარჩენა და სამშობლოში ოჯახისთვის ფულის გაგზავნა შეძლოს. მათ უწევთ საკუთარი სოციალური ცხოვრების შეზღუდვა, დასვენებასა და გართობაზე უარის თქმა.
საქართველოში დარჩენილ ოჯახის წევრებსა და მეგობრებთან ურთიერთობა ხშირად მხოლოდ ვიდეოზარებითა და ონლაინკომუნიკაციით შემოიფარგლება.
ქალაქ ნეაპოლში ცალკე სურათს ქმნის ქართული ემიგრაცია. ქალაქის ცენტრალურ უბნებში ყოველ ნაბიჯზე წააწყდებით ქართულ საუბარს, გადაძახილებს, სახე-იერს… ნეაპოლი ქართული ემიგრაციის თავშეყრის ცენტრია. აქ ცხოვრობენ მარტო, ოჯახით, ბავშვებსა და მეგობრებთან ერთად.
ნეაპოლში კარგად ჩანს ემიგრაციის სიმწარე, სამშობლოს მონატრება, შინ ყოფნის სურვილი.
არსებობს მოკლე დოკუმენტური ფილმი „ონლაინ დედა“ (რეჟისორი – ქეთევან ვაშაგაშვილი). ფილმში ნაჩვენებია ოჯახში ვირტუალური ურთიერთობების სირთულეები, შვილებთან განშორებით გამოწვეული განცდები, სიღარიბე როგორც ემიგრაციის ძირითადი მიზეზი და ა.შ. რეჟისორი განსაკუთრებულ ყურადღებას შვილების აღზრდის მონაკვეთს უთმობს და სწორედ ეს ნაწილია ყველაზე დამაფიქრებელი და სევდიანი. აღნიშნული უდიდეს ფსიქოლოგიურ ზიანს აყენებს როგორც მშობელს, ისე შვილებსაც.
საბოლოო ჯამში, ემიგრაცია – ეს არის გზა, რომელიც სავსეა ტკივილით, შრომითა და თავგანწირვით, მსხვერპლშეწირვით, მონატრებით, სევდით.
გამოტანები
ემიგრანტები ემიგრაციის პირველივე ეტაპზე მრავალ სირთულეს აწყდებიან. ერთ-ერთი ყველაზე დიდი პრობლემა ენობრივი ბარიერია. ახალ ქვეყანაში ინტეგრაცია ენის ცოდნის გარეშე პრაქტიკულად შეუძლებელია, რაც ხშირად იწვევს იზოლაციას და კომუნიკაციის პრობლემებს.
ემიგრაცია – ეს არის გზა, რომელიც სავსეა ტკივილით, შრომითა და თავგანწირვით, მსხვერპლშეწირვით, მონატრებით, სევდით.
ფილმის ბმული: https://youtu.be/F5xd9b8voTo?si=wU-bukMWaLOnBYiy
