საქართველოდან საზღვარგარეთ მოსახლეობის გადინება 90-იანი წლების შუაწელს დაიწყო. ე.წ. სამოქალაქო ომი და კანონიერი ხელისუფლების დამხობა, ომი აფხაზეთისა და ცხინვალის რეგიონებში და მათი დე ფაქტო დაკარგვა, ამ რეგიონებიდან იძულებით გადაადგილებულ პირთა ნაკადები, განუკითხაობა, უშუქობა, უგაზობა, უწყლოობა, მხედრიონის ბოგინი ქუჩებში და მძიმე სოციალური-ეკონომიკური ფონი – ემიგრანტების მკვეთრად მზარდი ნაკადის მიზეზებად შეიძლება დავასახელოთ. იმ პერიოდის საქართველო არშემდგარი სახელმწიფოს (Faild state) ნათელი მაგალითი იყო.
შემდეგი ნაკადი უკვე XXI საუკუნის დადგომას, გლობალიზაციას და შენგენის ზონის საზღვრების გახსნას უკავშირდება.
ოფიციალური მონაცემებით, მხოლოდ 2024 წელს საქართველოს 121,625 მოქალაქემ დატოვა ქვეყანა.
https://www.geostat.ge/ka/modules/categories/322/migratsia
საქართველოს ოფიციალური უწყების (საგარეო საქმეთა სამინისტრო)ანგარიშის მიხედვით, 2025 წლის მდგომარეობით 1.5 მილიონზე მეტი საქართველოს მოქალაქე ცხოვრობს საზღვარგარეთ. აღსანიშნავია, რომ ეს ციფრი მოიცავს მხოლოდ იდენტიფიცირებულ თანამემამულეებს, ხოლო ვინც არ არის საკონსულო აღრიცხვაზე
მათი რაოდენობა დაუდგენელია.
ჩვენი ემიგრანტები საქართველოში ოჯახებს არჩენენ. ეროვნული ბანკის მონაცემებით, მხოლოდ 2024 წელს მათ 3.4 მილიარდი აშშ დოლარი გადმოგზავნეს.
- ქვეყნების ათეული შემდეგია
თუმცა ეს გზა სავსეა გამოწვევებით, სირთულეებითა და დაბრკოლებებით, რომლებიც ხშირად ჩვენთვის უხილავია.
როგორ პირობებში ცხოვრობენ ჩვენი თანამოქალაქეები საზღვარგარეთ? რის ფასად უწევთ ოჯახების რჩენა? ამ ყველაფერზე იტალიაში მოგზაურობამ კიდევ ერთხელ დამაფიქრა.
ემიგრაციის პირველივე ეტაპზე ემიგრანტები აწყდებიან მრავალ სირთულეს. ერთ-ერთი ყველაზე დიდი პრობლემა ენობრივი ბარიერია. ახალ ქვეყანაში ინტეგრაცია ენის ცოდნის გარეშე პრაქტიკულად შეუძლებელია, რაც ხშირად იწვევს იზოლაციას და კომუნიკაციის პრობლემებს. ამას ემატება კულტურული შეუგუებლობა, რადგან ემიგრანტებს უწევთ ახალ წესებთან, ტრადიციებსა და ცხოვრების სტილთან შეგუება, რომლებიც ზოგჯერ ძალიან განსხვავდება ქართული რეალობისგან.
შემდეგ დაბრკოლებას სამუშაოს პოვნა წარმოადგენს. ბევრს უწევს არალეგალურად მუშაობა. ხშირად თანხმდებიან დაბალანაზღაურებად სამუშაოს იმის გამო, რომ არ აქვთ მუშაობის უფლება ან შესაბამისი იურიდიული სტატუსი.
ემიგრანტების ყოველდღიურობა სავსეა შრომითა და თავგანწირვით. ბევრი მათგანი ერთდროულად რამდენიმე სამსახურში მუშაობს, რათა შეძლოს გადარჩენა და ფულის გაგზავნა ოჯახებისთვის სამშობლოში. მათ უწევთ საკუთარი სოციალური ცხოვრების შეზღუდვა, დასვენებასა და გართობაზე უარის თქმა.
საქართველოში დარჩენილი ოჯახის წევრებთან და მეგობრებთან ურთიერთობა ხშირად მხოლოდ ვიდეო ზარებითა და ონლაინ კომუნიკაციით შემოიფარგლება.
მაგალითად, ქალაქ ნეაპოლში, ცალკე სურათს და ხატს ქმნის ქართული ემიგრაცია. საკმარისია მოხვდე ქალაქის ცენტრალურ უბნებში, რომ ყოველი ფეხის ნაბიჯზე წააწყდებით ქართულ საუბარს, გადაძახილებს, სახე-იერს…
ნეაპოლი ქართული ემიგრაციის თავშეყრის ცენტრია. აქ ცხოვრობენ მარტო, ოჯახით,
ბავშვებთან ერთად და მეგობრებთან.
ნეაპოლიდან კარგად ჩანს ემიგრაციის სიმწარე, სამშობლოს მონატრება, ნაღვლიან თვალებში შინ ყოფნის სურვილი.
არსებობს ასეთი მოკლე დკოუმენტური ფილმი „ონლაინ დედა“ (რეჟისორი – ქეთევან ვაშაგაშვილი). ფილმში ნაჩვენებია ოჯახში ვირტუალურ ურთიერთობების სირთულეები, შვილებთან განშორებით გამოწვეულ განცდები, სიღარიბე, როგორც ემიგრაციის ძირითადი მიზეზი და ა.შ. რეჟისორი განსაკუთრებულ ყურადღებას სწორედ შვილების აღზრდის მონაკვეთს უთმობს და სწორედ ეს ნაწილია დამაფიქრებელი და სევდიანი. აღნიშნული უდიდეს ფსიქოლოგიურ ზიანს აყენებს როგორც მშობელს, ასევე შვილებს.
საბოლოო ჯამში, ემიგრაცია ეს არის გზა, რომელიც სავსეა ტკივილით, შრომითა და თავგანწირვით, მსხვერპლშეწირვით, მონატრებით, სევდით.
ფილმის ბმული: https://youtu.be/F5xd9b8voTo?si=wU-bukMWaLOnBYiy
