ვლადიმერ კომაროვის ფიზიკა-მათემატიკის სკოლაში, სადაც ალბათ, არასოდეს მიმიღებდნენ როგორც მოსწავლეს და არცთუ ხალისით მიღებდნენ, როგორც ინტელექტკლუბის მოთამაშეს, ამჯერად ინტერვიუერის სტატუსით

როდესაც ცხოვრებამ ლიმონის ნახევარი მომცა, ანუ სანახევროდ უმუშევარი დავრჩი, თუმცაღა თეორიულად აკი ვიცოდი, რომ ლიმონათის კეთება უნდა დამეწყო, მაგრამ, ჩემს

ამ საკითხზე რომ დავფიქრდი, ორი ფრაზა გამახსენდა, უცებ ვერ ვიხსენებ, რომელი ნაწარმოებებიდან. პირველი _ ,,საკუთარი თავით უზომოდ აღტაცებული ქალიშვილები” და

მეოცე საუკუნის ლათინური ამერიკა იდუმალებით მოცული ადგილია. ძნელი სათქმელია, მისტიკურ ბურუსში ეპოქის ყველაზე ვერაგმა დიქტატორებმა უფრო გაახვიეს თუ ეპოქის საუკეთესო

ალბათ, გსმენიათ რამდენიმე თხზულების შესახებ, რომლებსაც საბჭოთა სკოლებში აძლევდნენ დასაწერად მოსწავლეებს და დღეს საბჭოთა განათლების სისტემისა და მისთვის დამახასიათებელი ტრაფარეტული

რას ამბობს თქვენი მოსწავლეების სხეულის ენა, როდესაც საშინაო დავალებას აძლევთ? მოდი, განვიხილოთ რამდენიმე შესაძლო ვარიანტი ყველაზე არასასურველიდან _ საუკეთესომდე: 1)