ხუან რამონ ხიმენესმა მთხოვა, გადმოგცეთ შემდეგი განცხადება:
“მადლიერებით ვღებულობ დაუმსახურებელ მაღალ პატივს, რომელიც სახელოვანმა შვედურმა აკადემიამ მომანიჭა.
უბედურება და ავადმყოფობა მაიძულებენ დავრჩე პუერტო – რიკოში და ვერ ვღებულობ უშუალო მონაწილეობას საზეიმო ცერემონიალში. ამ სახით, თქვენ ცოცხალი დადასტურება გაქვთ პირადი მეგობრობისა, რომელიც პუერტო-რიკოს მიწაზე აღმოცენდა და ხელი შეუწყო მჭიდრო ურთიერთობამ. მე ვთხოვე ჰაიმე ბენიტესს, იმ უნივერსიტეტის რექტორს, რომელშიც ვმოღვაწეობ, იყოს ჩემი წარმომადგენელი ყველა ღონისძიებაში, რომელიც ნობელის პრემიის გაცემას უკავშირდება 1956 წელს”.
აქ მე წავაწყდი ხუან რამონ ხიმენესისადმი ისეთ სიყვარულს და მისი ნაწარმოებების ისეთ გაგებას, რომ ვიმედოვნებ, მომიტევებთ ჩემს პირად მადლიერებას ერთ-ერთი თქვენგანის ბრძენისა და შორსმჭვრეტელი ადამიანის მიმართ და დარწმუნებული ვარ, მოხარულნი იქნებით მასში ამოიცნოთ თქვენი სრულუფლებიანი წარმომადგენელი. მხედველობაში მყავს პოეტი იალმარა გულბერგი, რომლის დღევენდელი გამოსვლა სამუდამოდ გვემახსოვრება და ხიმენესის პოეზიის მისეულმა ანალიზმა სკანდინავიელებს გაუხსნა ჩვენი ანდალუსიელი ოსტატის გამჭვირვალე სისუფთავე.
ხუან რამონ ხიმენესმა ასევე მთხოვა მეთქვა შემდეგი:
“ნობელის პრემია სინამდვილეში, ჩემს მეუღლე ზენობიას ეკუთვნის. რომ არა მისი მეგობრული მხარდაჭერა და შემოქმედებითი მონაწილეობა, მე ვერ შევძლებდი ასეთ ნაყოფიერ შრომას ჩემი სიცოცხლის ორმოცი წლის განმავლობაში. ახლა მის გარეშე მე უმწეო ვარ და მარტოსული”.
მე მოწმე გახლავართ იმისა, ხუან რამონ ხიმენესის ბაგეებს როგორ მოსწყდა უიმედობის ამაღელვებელი სიტყვები. ხუან რამონი ხომ ისეთი პოეტია, რომლის ყოველ სიტყვაში განსაკუთრებული სულიერი სამეფო ირეკლება. ჩვენ ღრმად გვწამს, რომ დადგება დღე, როდესაც მისი სევდა შემოქმედებაში შეისხამს ხორცს და ზენობიას ხსოვნა განახლებულ და ამოუწურავ აღმაფრენას მოუტანს ესპანური ლიტერატურის უდიდეს ოსტატს, რომელსაც ჩვენ დღეს საზეიმოდ მივაგებთ პატივს.
