სადღაც ორი ათწლეულის წინ, როდესაც ჩვენი საფეხბურთო ჩემპიონატი ჯერ კიდევ ჩემპიონატობდა და, მიუხედავად იმისა, რომ ქვეყანაში ტყვიის მასრები ყველგან და ყოველთვის ეყარა, ადამიანები ფეხბურთის სანახავად საქართველოს სხვადასხვა ქალაქებში მაინც დადიოდნენ.
მხოლოდ სტატისტიკა რაში გვარგია, როდესაც ზუსტად ვიცით ქუთაისელებისგან, სოხუმელებისგან, ბათუმელებისგან, სამტრედიელებისგან თუ რუსთაველებისგან, რომ მათ მშობლიურ ქალაქებში სტადიონები ეროვნული ჩემპიონატის დროს ივსებოდა და ეს ამბავი მაშინ არავის უკვირდა.
ის დრო, რა თქმა უნდა, სულ სხვაგვარი იყო და გასართობიც ნაკლებად მოიპოვებოდა (და შეიძლება მავანმა ამითაც ახსნას მაშინდელი ფეხბურთისადმი ასეთი ინტერესი), მაგრამ ეს ალბათ უფრო მეტად საკუთარი თავის დაჯერება იყო, რომ ჩვენ უკვე შემდგარი ქვეყანა ვიყავით, ჩვენ უკვე გვქონდა ეროვნული ჩემპიონატი, გვყავდა ეროვნული ნაკრები და ეგებ მართლაც გამოსულიყო ამ ყველაფრიდან რამე… გამოსვლით გამოვიდა, მაგრამ რა გამოვიდა, ამაზე დღესაც ვფიქრობ და ძალიან ძნელია რაიმეს თქმა.
მერე იყო სრული ქაოსი, უშუქობა, უპურობა, უიმედობა და ამ დროს ფეხბურთი საერთოდ ყველამ მიივიწყა და იმ დროს, როდესაც თითქოს ყველაფერი დასრულებული იყო, ჩვენი ჩემპონატისკენ ვიღაც-ვიღაცებმა მაინც გამოვიხედეთ. ეს დაახლოებით 1995-2000 წლებია და ის დრო, როცა საქართველოს ეროვნულ ჩემპიონატში პირველი ფერადკანიანი ფეხბურთელები გამოჩდნენ.
ზოგიერთის სახელი ახლაც მახსოვს: ბარი სალიმი, უჩე უვაკვე თუ რაღაც ეგეთი… ვინ იყვნენ ეს გზააბნეული შავტუხა ბიჭები? ზოგზე იძახდნენ, რომ ფეხბურთელი საერთოდ არ ყოფილა და კანის ფერის გამო ათამაშეს გუნდში – ეგ შავია და ფეხბურთიც მაგრად ეცოდინებაო. ერთზე გავიგე, ფეხბურთში ვერაფერი გამოუვიდაო, გალოთდა და ყოველ საღამოს ქუთაისის სახინკლეში, დილით კი სამტრედიის სახაშეში ზისო. ერთზე ისიც გავიგე, თავად გამხდარა მეხაშე და დილაობით ნაბახუსევ მოქალაქეებს აფრიკულ-იმერული ხაშით უმასპინძლდებაო. მოკლედ, ბევრი ამბები გავიგე მერე, მანამდე კი ეს ბიჭები სტადიონზე ვნახე.
წარმოიდგინეთ 90-იანი წლების ჩვენებური ბავშვი, რომელსაც მუქკანიანი ტიჯანი ბაბანგიდა ცით მოვლენილი სასწაული ჰქონია და ამ დროს მისი მშობლიური ქალაქის საფეხბურთო კლუბში აფრიკელი ხვდება? ეს იყო სრული სასწაული! ბავშვები გუნდ-გუნდად დადიოდნენ კლუბის ვარჯიშებზე და თვალგაფაციცებით აკვირდებოდნენ შავად გახუხულ ბიჭებს, რომლებიც მათდა გასაკვირად, გამორჩეულს ბევრს ვერაფერს აკეთებდნენ და ადგილობრივი ბიჭები აშკარად უფრო კარგად აგორებდნენ ბურთს. ეს ალბათ პირველი იმედების მსხვრევა იყო. ყველა მუქი ჯეელი ვარსკვლავი არ არის – ფიქრობდა სახლში მიბრუნებული გულნატკენი ბავშვი და იხსენებდა, თუ რა ადვილად დაკარგა ბურთი იმ შავმა ბიჭმა მაშინ, როცა ეგეთი შეცდომა ბავშვებშიც კი სასირცხვილო რამ იყო.
