ხუთშაბათი, მარტი 28, 2024
28 მარტი, ხუთშაბათი, 2024

გოგოების თამაში

სტამბოლში მოხვედრის იმედი, ცოტა ხნის წინ, კიდევ ერთხელ გამიცრუვდა. ყოველთვის, როცა ვაპირებ, ვგეგმავ, ცალი ფეხი აეროპორტში მიდგას, გამოჩნდება რაღაც, რაც ჯადოსნური კონსტანტინოპოლის ნახვაში ხელს მიშლის. ამჯერადაც დავუშვი, რომ შეიძლებოდა, ერთ საინტერესო სამუშაო შეხვედრაზე მე წავსულიყავი და სტამბოლი ცალი თვალით მაინც მენახა, მაგრამ არაფერი გამოვიდა. მონაწილეთა ჯგუფში ვერ მოვხვდი და თბილისში დავრჩი, ჩემს რუტინასთან და საშემოდგომო გამოცდასავით გამოყოლილ ზაფხულის სიცხესთან ერთად.

კვირა მძიმედ დაიწყო. ორშაბათმა საკუთარ თავს არ უღალატა. საღამოს კი, სახლისკენ მიმავალი, კიდევ ერთხელ გავბრაზდი ჩვენს სინამდვილეზე და საზოგადოებაზე, რომლის ნაწილი მე თვითონაც ვარ. წინამძღვრიშვილის ქუჩაზე, ერთერთი ეზოდან, ბავშვების ბედნიერი ყიჟინა მომესმა. ჩანდა, მშვენივრად ერთობოდნენ. რამდენიმე წამში მათი ხმა ქალის შეშფოთებულმა შეძახილმა გადაფარა: „გოგოებმა ცალკე ითამაშეთ! აქეთ გამოდით!” მალე ბავშვები მიჩუმდნენ. როგორც ჩანს, მშობლებმა იმარჯვეს და გოგონებს განცალკევებით მიუჩინეს ადგილი.
„გოგოებმა ცალკე ითამაშეთ!” _ ეს ფრაზა შესანიშნავად აღწერს ჩვენი რეალობის მთელ სიმძიმეს. გოგონებს თამაშს არ უშლიან, მაგრამ ისინი მოვალენი არიან, საკუთარი სივრცე ჰქონდეთ, სხვების მიერ დადგენილ ქცევის წესებს დაემორჩილონ და საზღვარს, რომელიც მათ ტერიტორიას ბიჭებისგან ჰყოფს, არ გადააბიჯონ. გოგოების თამაში სხვაგვარი უნდა იყოს, უფრო მშვიდი, უფრო ჩუმი, რომელიც მეზობლებს საღამოს საათების იდილიას არ შეუშფოთებს, რომელიც დაზიანებებს არ გამოიწვევს, რომელიც მშობლებს თავსატეხს არ გაუჩენს.
გოგოები, რომლებსაც ცალკე თამაშისკენ მოუწოდებენ, დედებს და მამებს იშვიათად შეჰყავთ სპორტის იმ სახეობაზე, რომელიც ბიჭების პრივილეგიად ითვლება. ფეხბურთი მამაკაცების სამყაროა, საფეხბურთო მოედანზე ქალის ადგილი არ არის _ ასე ფიქრობენ საქაართველოში. ამიტომ არ გამკვირვებია, რომ წინა კვირაში ჩვენმა ფეხბურთელმა გოგონებმა ჩეხეთის ნაკრებთან წააგეს, წააგეს თითქმის ცარიელი ტრიბუნებით გარშემორტყმულ მოედანზე, წააგეს აქა-იქ წამოსროლილი გამამხნევებელი შეძახილების და გაცილებით მეტი ქილიკისა და კრიტიკის ფონზე, წააგეს თავდადებული გულშემატკივრობის გარეშე. როგორც სპორტის მოყვარულმა, კარგად ვიცი, რომ გულშემატკივრობას დამსახურება სჭირდება, მაგრამ ასევე მჯერა, რომ გუნდს, რომელიც გვიყვარს, რომლის მომავლისაც გვჯერა, წაგების დროსაც გვერდით უნდა დავუდგეთ. უფრო მეტიც, მე თუ მკითხავთ, გაცილებით საინტერესო მათი მხარდაჭერაა, ვინც დიდ გზაზე ახლა გადის, ვისთვისაც თითოეული ტაში, თითოეული შეძახილი მნიშვნელოვანია.
ჩვენ ერთად უნდა გავიზარდოთ: გოგოები და ბიჭები, მშობლები და შვილები, მოთამაშეები და გულშემატკივრები. ჩვენ უნდა ვითამაშოთ ერთად, ერთ სივრცეში, ერთ მოედანზე, ერთიანი სულისკვეთებით. ჩვენ უნდა შეგვეძლოს ერთმანეთის გამხნევება და უნდა გვესმოდეს, რომ მთელ ცხოვრებას ტრავმებისა და შეცდომების გარეშე ვერ გავატარებთ და ჯობია, არ გვეშინოდეს.
სწორედ იმ პერიოდში, როცა ვიმედოვნებდი, რომ სტამბოლში ვიქნებოდი და თბილისში აღმოვჩნდი, საქართველოს პარლამენტის ადამიანის უფლებათა მხარი დაუჭირა გენდერული კვოტების შესახებ ქალთა პოლიტიკური მონაწილეობის სამუშაო ჯგუფის წინადადების კანონპროექტად ქცევას. სხდომას, პროცესში ჩართულ სხვა ადამიანებთან ერთად, მეც დავესწარი. არ ვიცი, რა მოხდება მომავალში, რა შედეგს მივიღებთ 2016 წლის საპარლამენტო არჩევნებისთვის, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, არასოდეს დამავიწყდება, როგორ შევედით კომიტეტის სხდომაზე წინადადების ავტორი და მხარდამჭერი ორმოცზე მეტი ქალი. არასოდეს დამავიწყდება ეს დღე და წამები, როცა „ცალკე მოთამაშე” გოგოებმა „ძირითად მოედანზე” შეაბიჯეს. ამ ისტორიული დღის მონაწილედ ყოფნისთვის ნამდვილად ღირდა თბილისში დარჩენა. სტამბოლის ნახვას ალბათ ოდესმე შევძლებ. იმედი ჯერაც არ დამიკარგავს.
იქამდე კი, სანამ ყველაფერს თავისი სახელი დაერქმევა, ქალებს მხარდაჭერა სჭირდებათ. ზოგჯერ აუციელებელია, ერთმანეთს შემოვუძახოთ და შევახსენოთ, რომ ცალკე არ უნდა ვითამაშოთ, რადგან ფეხბურთი, პოლიტიკა და ყველაფერი სხვა, ჩვენი, გოგოების და ქალების თამაშიცაა.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი