პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

პასუხისმგებლობის სქესი

შაბათს ვიღაცას დავეჯახე.

მე ჩემს გზაზე მივდიოდი, ჩემი პატარა, თეთრი მანქანით, ის _ თავის გზაზე, დიდი, შავი ჯიპით. მეც ნელა მივდიოდი და ისიც. უბრალოდ, ქუჩების გადაკვეთაზე, არასწორად გაჩერებული მესამე მანქანის დამსახურებით, დროულად ვერ დავინახე, სველ ასფალტზე ბორბლებმაც მიმტყუნა და დავეჯახე.
სანამ მე, შეშინებულს და აკანკალებულს, საიდანღაც შემთხვევით გამოჩენილი ახალგაზრდა ექიმი დამამშვიდებლებს მასმევდა, ჩემს მიერ დაზიანებული მანქანიდან განრისხებული მამაკაცი გადმოვიდა. ძალიან კარგად მესმოდა საკუთარი ბრალეულობა, ამიტომ არც თავის მართლება დამიწყია და არც ვაჭრობა. გულწრფელად მოვუხადე ბოდიში და მანქანის შესაკეთებლად საჭირო თანხის დასახელება ვთხოვე.
_ კაცი მოვიდეს ვინმე, იმას დაველაპარაკები! _ ავტორიტეტულად გამომიცხადა მან და გვერდზე გადგა.
შევეცადე, ამეხსნა, რომ შეეძლო, ჩემთვის ეთქვა, რისი თქმაც უნდოდა, რადგან მანქანა მე დავაზიანე, შესაბამისად, პასუხის გაცემაც მე მომეთხოვებოდა და სხვას არავის. არაფერმა გაჭრა. ცხოვრებაში პირველად, ცარიელ ადგილად აღმიქვეს. ცხოვრებაში პირველად, უარი თქვეს, ჩემთან ელაპარაკათ, მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი სქესის გამო.
_ მამა, ძმა, ქმარი, არავინ არა გყავს? _ გაბრაზებით მკითხა დაზარალებულმა.
ისეთი იმედით ელოდა დასტურს ჩემგან, მომერიდა კიდევაც სიმართლის თქმა, მაგრამ როგორღაც მაინც ამოვღერღე, რომ არა, არცერთი არა მყავს და ჩემს ცხოვრებაზე პასუხისმგებელი მხოლოდ მე ვარ. ბოლოს მივხვდი, რომ მასთან გენდერულ თანასწორობაზე, ჩემს მსოფლმხედველობაზე და ადამიანების თანაბარ შესაძლებლობებზე ლაპარაკს აზრი არ ჰქონდა. ჩემი ვარაუდით, კაცი, რომლისთვისაც ვერაფრით მოვახერხე, ამეხსნა, რომ გაქცევას არ ვაპირებდი და არც დამხმარე ძალა მჭირდებოდა, ერთერთი მათგანი უნდა ყოფილიყო, ვინც მშვიდი სინდისით აყენებს მანქანას პანდუსზე და ზებრაზე გზას არავის უთმობს. ამას დანაშაულის შეგრძნებაც დაემატა, ამიტომ ფარ-ხმალი დავყარე და მეგობარს დავურეკე, რომელიც სასწრაფოდ მოვიდა და უსიამოვნო საუბრის გაგრძელებას გადამარჩინა.
ახლა რომ ვფიქრობ, მრცხვენია, მრცხვენია, რომ მე, ადამიანმა, რომელიც სხვებს ველაპარაკები გენდერულ თანასწორობაზე, კონფლიქტის არიდებისა და ნერვების დაზოგვის მიზნით, დავთმე და მივეცი უფლება ჩემთვის სრულიად უცნობ კაცს, ისე მომქცეოდა, როგორც მასზე დაბლა მდგომს, როგორც არარაობას. ალბათ არსებობს სიტუაციები, როცა ხვდები, რომ ლაპარაკს აზრი არა აქვს, როცა ხვდები, რომ არც სატრენინგო დარბაზში ხარ და არც რაიმე შეხვედრაზე, რომ ხალხი შენს მოსასმენად იყოს მოსული, არც გადაწყვეტილების მიმღებ პირებს უმტკიცებ რაიმეს, რომ ზრდილობისა და ვალდებულების გამო მაინც მოგისმინონ და არც მეგობრებს ეკამათები, სადაც, რაც უნდა თქვან ბიჭებმა, ბოლოს მაინც ყველა აღიარებს, რომ არცერთ მათგანზე არ ჩამორჩები. უბრალოდ, დგახარ ქუჩაში, შეშინებული, ნერვებმოშლილი, დამნაშავე, გულში ზარალს ანგარიშობ, თან გიხარია, რომ არავინ დაშავდა, მზად ხარ, საკუთარ ნამოქმედარზე პასუხი აგო და ამის საშუალებასაც არ გაძლევენ, მხოლოდ იმიტომ, რომ ქალი ხარ.
საქართველოში ხშირად ჰგონიათ, რომ ქალებს გენდერული თანასწორობა ცხოვრების გასამარტივებლად და პრივილეგიების მოსაპოვებლად გვჭირდება. სინამდვილეში, როცა ჩვენს უფლებებზე ვლაპარაკობთ, ქალები ჩვენს წილ უზარმაზარ პასუხისმგებლობას ვიღებთ, რაც ნიშნავს იმას, რომ ჩვენ მზად ვართ ცხოვრების სირთულეებთან შესახვედრად, მზად ვართ დარტყმის მისაღებად, მზად ვართ ფინანსური ზარალის ასანაზღაურებლად და საერთოდ არ გვჭირდება ის, რასაც ბევრი პრივილეგიას ეძახის, ჩემთვის კი, უბრალოდ, დაცინვა და დამცირებაა _ განზე გაწევა, დამკვირვებლის როლში ჩაყენება და გადაწყვეტილებების მიღების პროცესისთვის არიდება.
ჩვენ, ქალები, როცა გენდერულ თანასწორობაზე ვლაპარაკობთ, პირველ რიგში, სწორედ პასუხისმგებლობას ვგულისხმობთ.
ჩვენ გვესმის, რომ ცხოვრება პასუხისმგებლობებისგან შედგება.
ჩვენ მზად ვართ პასუხისმგებლობის ასაღებად.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი