ხელოვნური სუნთქვის აპარატზე შეერთებული პაციენტი

რატომ არის თბილისი განსაკუთრებული და საინტერესო ქალაქი, ამაზე ბევრი თქმულა და სწორედ ასეთ თბილისს, ყოველივე იმით, რითაც ის გამორჩეული იყო, სამწუხაროდ, ვეღარ დავიბრუნებთ! აქა-იქ დარჩენილ კვალსაც კი ისეთი მონდომებითა და შემართებით ვშლით, ვანგრევთ და ვანადგურებთ, თითქოს მხოლოდ ეს იყოს ჩვენი ამ ქალაქში ცხოვრების მთავარი მიზანი და ამოცანა.

საბჭოთა ხელისუფლებიდან მოყოლებული, არავინ დააკლო ხელი მისი ისტორიის, კულტურული მემკვიდრეობის, მისი სახის დამახინჯებასა და წაშლას.

ცოტა ხნის წინ, როგორც მთელ საქართველოში, თბილისშიც ჩატარდა თვითმართველობის არჩევნები. ის კანდიდატებიც კი, რომლებიც ამ ქალაქზე ზრუნვას გვპირდებიან, რათა ნდობა გამოვუცხადოთ, ერთი პატარა მაგალითითაც – უკულტუროდ და ყველა შენობაზე, მათ შორის – კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლებზე, გაკრული აფიშებითაც – ამტკიცებენ, რომ თბილისი არ არის მათი საზრუნავი და რომ მისი კეთილდღეობისთვის სულაც არ ირჯებიან ქალბატონები და ბატონები. 

თბილისი გვიყვარს სიმღერებში, ლექსებში, სუფრაზე, ხოლო რასაც მის მიმართ ვჩადით, სიძულვილია და ომი – სილამაზის, ისტორიისა და კულტურის წინააღმდეგ.

ჩვენი ქალაქი მართლა ჰგავს ხელოვნური სუნთქვის აპარატზე შეერთებულ პაციენტს, რომელიც ყოველწამიერ, მკურნალი ექიმების ანუ ჩვენი, მოქალაქეების, დამსახურებით, კარგავს ამქვეყნად მობრუნების იმედს, რადგან ის მედიკამენტები, რომლებითაც მას ვმკურნალობთ, უფრო ასახიჩრებს, ვიდრე შველის. აბა, როგორ ვუშველით ყალბი სიყვარულით, მკერდში მჯიღის ცემით, უგემოვნო არქიტექტურით, ფასადური რესტავრაციით, ძველი ქალაქის თავზე გამოკიდებული ლიფტებით, დაბინძურებული ქუჩებით, გაჩეხილი პარკებით, განადგურებული სკვერებით, ავტომანქანების სიმრავლით, არაპროფესიონალიზმით, უპასუხისმგებლობით, უპასუხისმგებლობით, უპასუხისმგებლობით…