ჩვენ ზღვამ თბილისში გამოგვრიყაო, ღიმილით მითხრა 79 წლის სოხუმელმა ქალბატონმა. სიხარული როგორ დავარქვა, მაგრამ გვიხაროდა, წყალტუბოში ან ბორჯომში რომ არ გავირიყეთ, რადგან დედაქალაქში დასახლება ყოფითი პრობლემების მოგვარების, გაჭირვებისგან თავის დაღწევის მეტ იმედს გვაძლევდაო. თბილისი ჰქვია, თორემ ისეთი გრძელი და ძნელი მისასვლელი გზაა დევნილთა დასახლებამდე, ქალაქის ნაწილად ვერც კი აღიქვამ. ეს ძველი, უსახო საბჭოთა შენობები ისევე გარიყულა დედაქალაქისგან, როგორც იქ საკუთარ ტკივილებთან ერთად მცხოვრები ადამიანები – ჩვენგან.
ფოტოკორესპონდენტად მუშაობისას ბაქოში ბევრჯერ გადამიღია აზერბაიჯანელი დევნილები ყარაბაღიდან, თუმცა ათასი ხრიკისა და ტყუილის გამოგონება მიწევდა, ფოტოს გადაღების უფლება რომ მოეცათ, თბილისის ზღვის დევნილთა დასახლებაში კი არაფრის შეთხზვა არ დამჭირვებია – აქ ყველა უცხოს იმედის თვალით უყურებენ და სთხოვენ, რაც შეიძლება მეტს გააგებინოს მათი არსებობა, რომ ლოზუნგები კი არ ახსენებდეს თანამოქალაქეებს აფხაზეთს, არამედ აქვე, ჩვენ გვერდით, ჯერ კიდევ ძაძით მოსილი და ჯერ კიდევ ცოცხალი ადამიანები.
როცა რამით უკმაყოფილო ვარ და ვწუწუნებ, უმალვე ეს ხალხი მახსენდება და საკუთარი პრობლემების გამო წუხილისა მრცხვენია. მრცხვენია ადამიანებისა, რომლებმაც ერთ დღეს ყველაფერი დაკარგეს რისთვისაც უშრომიათ, სისხლი და ოფლი დაუღვრიათ, რაც ააშენეს, რაც გააშენეს, რაც დარგეს, რაც შექმნეს; სამუდამოდ დაკარგეს, ვინც უყვარდათ, ვინც ეძვირფასებოდათ; დაკარგეს მეზობლები, ნათესავები, ურთიერთობები, დაკარგეს საფლავები… მაგრამ არასოდეს დაუკარგავთ იმედი და ადამიანობა.
მე ხშირად მესიზმრება მათი თვალები, ხმა და ისტორიები.
ამბებს სხვა დროს მოვყვები, ეს ფოტოამბებია…
