პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

გულის ხმა

ხშირად მიფიქრია, ვინ ვიქნებოდი, მასწავლებელი რომ არ ვყოფილიყავი.

ძალიან მიყვარდა სიმღერა, მუსიკა. რომ ამბობენ, დაბადებიდან მღერისო, სწორედ ასე იყო.

შემდეგ სასკოლო ღონისძიებებისთვის სცენარების წერა დავიწყე, ამას მოჰყვა სიმღერების შექმნაც. გავიდა დრო და შერლოკ ჰოლმსის კლუბმა გამიტაცა…

სკოლის დასრულებამდე იმდენად გაფართოვდა ჩემი ინტერესთა სფერო, მე თვითონ არ ვიცოდი, რა გადაწყვეტილებას მივიღებდი პროფესიის არჩევის დროს…

ბოლოს გადავწყვიტე ის, რაც ექვსი წლის ასაკში დავწერე, მე მინდა გავხდე მასწავლებელი.

ცოტა ხნის წინ ვიპოვე ძველი დღიური და უძვირფასესი ჩანაწერები, ჯერ კიდევ სტუდენტობის დროს რომ დავიწყე მასწავლებლობა.

ძალიან ბედნიერი ვარ.

პირველი კლასის მასწავლებელი გავხდი.

საოცარი დღე იყო!

გაბრწყინებული თვალები, დაუოკებელი სიხარულის განცდა, აღტაცება, ყვავილების ზღვა, აჩქარებული გულისცემა… შენ წინ მთლად უსუსური, ახლად შებუმბლული თვრამეტი ბარტყია. უნდა დააფრთიანო, დააკვალიანო და გაუშვა ცხოვრების დიდ გზაზე.

გულის ხმა მაფრთხილებს, როცა ექიმი შესცოდავს, ადამიანს ხორციელი სიკვდილით უსპობს ამქვეყნიურ სიცოცხლეს, მასწავლებელი თუ შესცოდავს, სულს დაუმახინჯებს აღსაზრდელს.

ფრთხილად, ლელა, ფრთხილად…

დღე დღეს მისდევს.

საშინლად ვიღლები, მიჭირს გაძლება, მაგრამ არ ვიმჩნევ.

ყოველდღე გაუთავებლად მესმის თვრამეტი ბავშვის ,,მასწავლებელო’’, მაგრამ მათ ჩემს გულში უკვე მკვიდრად დაიდეს მყუდრო ბინა. მოდი და ერთხელ მაინც უპასუხოდ დატოვე ვედრებით სავსე მზერა. შენ თითოეულს სჭირდები, ყველას უყვარხარ, როგორ შეიძლება, რომელიმე გამოარჩიო?

ღმერთო, ჩემო, რა ვერ აჩერებთ, რას წრიალებენ ამდენს!

ღიმილით ვუხსნი, ეს ასე, ეს  – ისე, ისინი მაინც თავისას არ იშლიან. ,,იავნანასავით’’ ესმით ჩემი ხმა.

გემღერა შენ კიდევ, რას აიჩემე ეს მასწავლებლობა?!

მთელი დღეა, მოუსვენრად წრიალებენ.

  • ესეც, შენ, ლელა! აბა, რა გეგონა, სულ პირველი სექტემბერი იქნებოდა?!

ვცდილობ, ცრემლები შევიკავო, მე ხომ ისინი ძალიან მიყვარს. არადა, ახლა, ცოტა ხანში თუ არ „დავამყარე წესრიგი,’’ ალბათ მთელი სკოლა გაიგებს, რა ხდება ჩემს პირველ კლასში.

  • გაჩერდით!!!

ყველა ერთნაირად აჭყეტს თვალებს.

წარმოვიდგინე, როგორ ცახცახებენ მათი პაწაწინა გულები. თვალის კუთხეებში მოწოლილი ცრემლები ძლივს იკავებენ თავს, მდინარედ რომ არ წამოსკდნენ.

მაინც არ მოვეფერები, იგრძნონ, რომ დააშავეს.

საშინლად ცუდად, ვარ.

  • ყოჩაღ, „გამარჯვება შენია! “ – მეუბნება გულის ხმა.

მძულს საკუთარი თავი. ხვალ როგორ შევხვდები? ვაიმე, ნეტავ, რას ფიქრობენ ჩემზე?!

  • ღმერთო, მაპატიე, მომეცი ძალა, სიყვარულით ვაკეთო ჩემი საქმე, მომეცი ძალა მოთმინებისა.

სიზმარშიც არ მასვენებენ. ისევ დაუსრულებლად ისმის ,,მასწავლებელო’’.

– მოხვედით, ბავშვებო?

– რა ბედნიერებაა! რომ იცოდეთ, როგორ მიყვარხართ! თქვენ მე მასწავლებლობა მასწავლეთ! არასდროს დაგიყვირებთ, გპირდებით…

ყველა მიღიმის და მეხუტება. ახლა უკვე ვეღარ ვიკავებ ცრემლებს…

 

ვუკოცნი ნაზ თითებს, ჩავცქერი თვალებში,

მე მათი სიცოცხლე ხალისად მწვევია,

ჩავცქერი თვალებში და გულის ხმა მესმის:

,,- რა ყვავილებია! ჩემია, ჩემია!’’.

 

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

კათედრის შეხვედრები

მოგონებების მცველი

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი