– სულ ტყუილი ყოფილა ყველაფერი. ერთხელ არ გადმომხედა, მოვკვდი თუ დავრჩი – ამბობდა ჩემი მოხუცი მეზობელი, როცა ღამით, ნისლსა და ყინვაში, მის შვილთან მივდიოდით. მე მისი წვრილი მაჯა ხელებში მეკარგებოდა. ამიტომ კოსტიუმის სახელოც მაგრად მქონდა ჩაბღუჯული, რომ არ წამქცეოდა. ის სანახევროდ ბრმა იყო, მე კი მთლიანად სველი და დაღლილი.
არადა, ნაჩხუბრები ვიყავით, დაუბრებულები. სიბერეში კი არ ბავშვდებოდა, ჟამდებოდა. მეც გული მომივიდა და მივახალე, ჩემს ღობეს აღარ მოადგე და ენა არ მოგიბრუნდეს დასაძახებლად-მეთქი. აღარც დაუძახია, ისე მიიწურა ცხელი ზაფხული. უნდოდა კია, ეხათრებოდა, თვალს აპარებდა ხოლმე ჩემი ეზოსკენ.
არადა, მანამდე სულ მეძახდა. ხან ყვირილით, ხან ხველებით. მეც საერთო ღობეზე ვხტებოდი და მისახმარებლად მივრბოდი. როცა მივეხმარებოდი ის აუცილებლად მეტყოდა, რომ მისი ღმერთი ვარ.
სანამ ვიჩხუბებდი იმის წინაც საბჯენი ჯოხით ბერტყავდა და ამზეურებდა ლოგინს. ჯოხი ისეთივე ხმელი და დაბრეცილი იყო, როგორც თვითონ.
ჯერ შევიტანეთ მისი ძველი, მაგრამ ჩაუცმელი პალტო, მისი ცოლის ასეთივე ხალათი. ცოლს, სანამ მოკვდებოდა, სკლეროზი დაემართა, სახე ჩაეხვეწა და წაწვეტებულ ნიკაპზე თეთრი თმები გამოუჩნდა.
- აბა, რა! აბა, რა! – დადიოდა ეზოში და ყვიროდა. ქლიავზე გასულ გაველურებულ ყურძენს ჭამდა სულ. გაჭირვებული, ხან სად წამოიხდიდა კაბას და ხან – სად.
რა ვუშველო ამ უბედურ ქალსო?! – წუხდა კაცი, ძალით სვამდა ტაშტში და აბანავებდა. როცა ქალი ამის გამო ბოლო ხმაზე გაწიოდა, კაცსაც წაუცდებოდა დაჟარული უხეში ხელი და თავში ჩააფარებდა.
ოთახში ისევ იდგა ცოლის ზამბარიანი საწოლი, რომლის მონიკელებულ თავზე მისივე ჭრელი თავშალი იყო გადაკიდებული. ეს უშნო კაცი ღამღამობით თავშალს ყნოსავდა და ცოლს ელაპარაკებოდა. ახსენებდა, რომ ყველა ბავშვი მინდორში ჰყავდათ გაკეთებული, რადგან სახლში ბევრნი ცხოვრობდნენ… უყვებოდა, რომ გული უწყალდებოდა ჩუმი ღამეებით და აიტანდა ცოლის სკლეროზიან ყოფასაც… რომ წლებია, ჩემს მიწოდებულ დამწარებულ ქონს ჭამდა სულ, თაგვივით.
როცა ჩაყვითლებული ლეიბი შევიტანეთ და საწოლის ზამბარებზე დავაფინეთ, მოხუცმა მითხრა, შვილმა პენსიის ფული ამაცალაო ლეიბიდან. ჯიგარს ამოვაცლიო ამის გამო, – თქვა და ცოლის სურათს გახედა.
თუმცა წვრილ ფულს შვილს განგებ უტოვებდა ლეიბის ქვეშ. მსხვილი კი, გულის ჯიბეში ედო, ღმერთს სიბერეში უძილობით დაესაჯა და შვილი იქიდან ვერ ამოაცლიდა.
თუ ფული ისევ ლეიბის ქვეშ დახვდებოდა, კარს გამოიხურავდა და ჯოხს სახელურში გაუყრიდა, მაღაზიაში წავიდოდა. იქ იყიდდა არაყს, პურს და იაფიან თუთუნს, რომელსაც თავის ასევე ქვრივ შვილს ჩაუტანდა. ის კი, როცა დათვრებოდა, შეაგინებდა, ეტყოდა, რომ ის ერთი უჯიგრო, გულგაციებული კაცია და საცემად გაიწევდა კიდეც.
მის შვილს ეძინა, როცა ჩავიყვანე. ისე ციოდა, წყალი გაიყინებოდა ოთახში. საწოლში ჩავაწვინე. ხელიდან რეზინის ხელთათმანი მოვიხსენი, იმით ღუმელი ავუნთე. უკან მოვდიოდი, კარი გამოვაღე და ისევ მითხრა, რომ მე მისი ღმერთი ვარ. რომ შემიძლია, ხბორები ისევ შევრეკო ხოლმე მის ბოსტანში, თუნდაც სულ შეჭამონ მისი ყურძენი.
მე არ მითქვამს, რომ ის ცდებოდა, რომ ყველაფერი სულ არ არის ტყუილი; რომ მე მახსოვდა, სკოლაში წასვლისას ტოლჩაში წითელ ალუბლებს რომ მიყრიდა; თოვლში რომ გამომიგორებდა ხოლმე, ჩამტკბარ ვაშლებს. ამიტომაც მოვკიდე ხელი და მივიყვანე შვილის სახლამდე, როცა ის ნისლში ხელის ცეცებით მიდიოდა მასთან.
მითხრეს, რომ მას ვირუსი აქვს და კვდება. არ მინდა, რომ მოკვდეს. მინდა ისევ ვიყო, ვიღაცისთვის ღმერთი. რადგან კარგია, როცა ვიღაცისთვის ღმერთი ხარ.
.
