ხუთშაბათი, მარტი 28, 2024
28 მარტი, ხუთშაბათი, 2024

უცნობი მშობლიური ქალაქები

ყოველთვის ასე მემართება – ვიწყებ ფიქრს, რაზე დავწერო პოსტი, მოვიფიქრებ, რედაქტორსაც შევატყობინებ და უცებ ისეთი რამ მოხდება, ფიქრები სულ სხვა მხარეს გამირბის და სულ სხვა ამბავს ვწერ, ამბავს, რომელმაც დაუგეგმავად შემაწუხა.

ერთხელ რადიოგადაცემიდან დამირეკეს, მთხოვეს, რომელიმე ქალაქზე მელაპარაკა. ჯერ საყვარელი ვილნიუსი შევთავაზე, მერე – ბავშვობის ახდენილი ოცნება, ბერლინი, ბოლოს – შორეული გუანაჰუატო. წამყვანმა მოთმინებით მომისმინა ბოლომდე და ვერსიების ჩამოთვლას რომ მოვრჩი, მითხრა, იქნებ ქუთაისზე მოგვიყვეთ რამესო. რა თქმა უნდა, უარი არ მითქვამს. გამოგიტყდებით, ყველაზე რთული რადიოეთერი აღმოჩნდა ჩემთვის. ზოგჯერ შეუძლებელია მიხვდე, რატომ გიჭირს ლაპარაკი – ძალიან ბევრი გაქვს სათქმელი თუ ძალიან ცოტა.

ქუთაისში თექვსმეტი წელი გავატარე, უფრო სწორად, თექვსმეტი გრძელი წელი და ახლა, ოცდაშვიდი წლის ასაკში, მაწუხებს ფიქრი, რომ მშობლიურ ქალაქს საერთოდ არ ვიცნობ. ახლა, როცა სტუმრის თვალით ვუყურებ ქუთაისის ქუჩებს, ძველ სახლებს, ინტუიცია მეუბნება, რომ მათი კედლები უამრავ საინტერესო ამბავს და სახელს ინახავს, რომლებიც ჩემთვის არავის მოუყოლია.

არ ვიცი, სკოლაში სწავლის პერიოდში რატომ დავდიოდით ყოველთვის ერთი და იმავე, ბაგრატის ტაძრის მიმართულებით, რატომ არ დავყავდით მშობლებს და მასწავლებლებს ულამაზეს პატარა ქუჩებში, რატომ არავინ გვიამბობდა ძველ კედლებში ჩამალულ ისტორიებს. ალბათ იმიტომ, რომ ოთხმოცდაათიანებში გავიზარდეთ და ქუჩაში სეირნობის განწყობა არავის ჰქონდა, არც წინა საუკუნეების რომანტიკის გახსენების. ახლა კი, როცა ჩემი ბავშვობის გასეირნების ძირითად ადგილს, ბაგრატის ტაძარს, ახლებური იერსახის წყალობით გაჭირვებით ვცნობ, უფრო სხვა მხარეს მიმიწევს გული, თითქოს ვცდილობ, მშობლიურ ქალაქთან დაახლოების ახალი გზა მოვძებნო, გზა, რომელიც ასე ახლობელ და ამავე დროს უცნობ ქუჩებზე გადის.

თბილისი ჩემთვის სხვა ქალაქია, ქალაქი, რომელიც შევიყვარე და ვისწავლე. კარგა ხანს ვსწავლობდი ჩემი მეგობრების და, მოგვიანებით, ჩემი ერთ-ერთი საუკეთესო ლექტორის, ცირა ელისაშვილის დახმარებითა და დამსახურებით. ჰოდა, ზოგჯერ, როცა აღმოვაჩენ, რომ თბილისში დაბადებულმა და გაზრდილმა ადამიანებმა არ იციან, სად არის, მაგალითად, ათეშგა, ჯერ მიკვირს, მერე კი ის ქუთაისი მახსენდება, რომლის შესწავლაც ვერ მოვასწარი.

საღამოობით, თუ ამინდი ხელს მიწყობს, სამსახურიდან სახლში ფეხით ვბრუნდები. მივუყვები წინამძღვრიშვილის ქუჩას და შენობებს ვათვალიერებ. ერთ დღეს მარჯვენა ტროტუარზე მივსეირნობ, მეორე დღეს – მარცხენაზე, რომ მოპირდაპირე მხარეს მდებარე შენობებს კარგად დავაკვირდე, ვჩერდები, ვუყურებ სახლებს და, მგონი, ხანდახან ვუღიმი კიდეც. მათი სიძველე, მათი აივნები და ორნამენტები ადამიანებივით მიყვარს და მიხარია, რომ ბევრ მათგანს ახლოს ვიცნობ.

ზოგჯერ ასეც მემართება – ვცდილობ, ემოციები თავიდან მოვიშორო, აზრები დავალაგო და ისე ვწერო, მაგრამ არ გამომდის. საკუთარი თავი და უკვე მომხდარი მაწუხებს და ვწერ ამბებს, რომლებსაც ჩემი არცთუ ისე მშვიდი ყოველდღიურობა მკარნახობს.

შორეულმა, სრულიად უცხო ქალაქებმა მიმახვედრა, რომ ქვეყნის სიყვარული, ქალაქის სიყვარული ზოგჯერ არ იწყება შემაღლებულ ადგილებში წამომართული საკულტო ნაგებობებით, რომ ეს დიდი და უცნაური გრძნობა ზოგჯერ ყველაზე ვიწრო ქუჩებისკენ, მოუვლელი და შელახული შენობებისკენ გექაჩება, იქ მიჰყავხარ, სადაც ერთი ჩვეულებრივი ოჯახის ეზოში ცეცხლის ტაძარი დგას, რომ შორს წასულს ეს სიყვარული მთავარ პროსპექტს კი არ გასიზმრებს, არამედ ძველ ჭიშკრებსა და სადარბაზოებს ფერადი მოზაიკითა და ნახატებით, რომლებიც, სინამდვილეში, რემონტის დროს გადაღებეს შენმა მეზობლებმა. ამ სიყვარულს შაბათ-კვირას გარეთ გაჰყავხარ, ფეხით გატარებს, ხისა და აგურის გულისცემას გასმენინებს და გაგრძნობინებს, რომ მარტო არა ხარ ამხელა სამყაროში.

აქ, სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ და ისე დავაბიჯებთ, რომ ზოგჯერ გვერდზე გახედვაც გვეზარება, ყოველდღე ჩნდება ახალ-ახალი ბზარები, სიძველის, მოუვლელობის, უსიყვარულობის ანაბეჭდები. ჰოდა, გავიდეთ გარეთ, ხელით შევეხოთ მზით გამთბარ აგურს და ვისწავლოთ საკუთარ გარემოსთან თანაცხოვრება, სანამ ჩვენ და ჩვენი ქალაქები ერთად ვართ ჩვენსავე დედამიწაზე.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი